Η δεύτερη συγκεκριμένα δολοφονία του και το άγριο σύρσιμο του στις παγωμένες λάσπες γύρω του…
“Γύρω του, ή των γύρω μου…;”….
Γιατί είπαν πως έπαιρνε ψυχοφάρμακα λες κι ήταν αυτή η αιτία του θανάτου του, κι είπαν πως είχε προβλήματα λες κι αυτά τον σκότωσαν, κι είπαν πως ήταν (ούτε πολύ ούτε λίγο) “προβληματικός”, ποιοι…;
Αυτοί που άκουγα να μιλάνε πριν λίγες μέρες γύρω μου, αυτοί που δήθεν έχουν πληροφορίες για την διαλεύκανση της αλήθειας, αυτοί που τελικά είναι πολύ πιο παγωμένοι και βρωμεροί από τις λάσπες που έσερναν αυτόν τον άνθρωπο…
Σκέφτομαι πως να αισθάνονταν άραγε αν τους άκουγε….
Αν άκουγε, τις στιγμές αυτές που έσερναν το άψυχο το κορμί του για να το παρατήσουν έρμαιο στ’ άγρια σκυλιά και ζώα, όσα θα λέγονταν για ‘κείνον μετά το θάνατο του απ’ όλους αυτούς…
Σίγουρα τ’ άγρια σκυλιά και ζώα που τον βρήκαν θα ‘χαν στα μάτια του πολύ πιο ζεστό κι ανθρώπινο πρόσωπο…
Γιατί ποιο πρόσωπο πρέπει να ‘χει άραγε κάποιος και ποιος καθρέφτης μπορεί να τ’ανεχτεί (αν καθρεφτίζει έστω και λίγο την ψυχή του), όταν προσβάλλει έτσι μια ψυχή που έχει φύγει, όταν σέρνει κι άλλο σε λάσπες έναν ήδη λασπωμένο από το σύρσιμο του σε δύσβατους τόπους νεκρό, όταν τελικά δεν χορταίνει απ’ αυτά που νεκρός τούτος έχει υποστεί και θέλει μανιωδώς να τον (δια)σύρει κι άλλο σε κάθε λάσπη… Ο δεύτερος θάνατος του ήσαν φυσικά πολύ πιο άγριος…
Κι οι λάσπες που τον σύρανε όλοι τούτοι πιο βρωμερές και πιο παγωμένες… Και τ’ άγρια δόντια τους που φαίνονταν σαν μίλαγαν για ‘κείνον πιο τρομακτικά απ’ αυτά κάθε άγριου ζώου που τον πλησίασε….“Υπάρχει τελικά σωτηρία…;” ίσως να ρωτούσε πριν ξεψυχήσει….Για κείνον σίγουρα υπάρχει…
Κι όλοι οι άλλοι, (όπως είπε κι η μάνα του…),“ας δούνε το πως….”
