Του Χρήστου Λουτράδη
Λίγες ώρες μας χωρίζουν από τις Ευρωεκλογές, και κατά το δημοσιογραφικό κλίσε που αναπαράγεται σε κάθε εκλογική αναμέτρηση, το πολιτικό θερμόμετρο είναι στα ύψη και η αντιπαράθεση έχει λάβει διαστάσεις που όμοιες της δεν έχουμε ξανα συναντήσει κατά το παρελθόν σε άλλες εκλογικές αναμετρήσεις.
Ενδέχεται αυτό το κλίσε να εμπεριέχει ψήγματα έστω της πραγματικότητας που βιώνουμε ως πολίτες. Δυστυχώς, όμως ένα άλλο κλισέ που κατά διαστήματα ανασύρεται στον δημόσιο διάλογο, επιβεβαιώνεται: εν όψει ευρωεκλογών για το μοναδικό ζήτημα για το οποίο δεν συζητάμε είναι για το παρόν και της ίδιας της Ευρώπης. Ειδικά σε μια περίοδο, όπου το Ευρωπαικό οικοδόμημα βρίσκεται σε ένα σημαντικό σταυροδρόμι, οι θεσμοί της Ευρώπης πρέπει να απαντήσουν σε διλλήματα οντολογικού χαρακτήρα για το μέλλον της Ευρώπης αφενός, αλλά και να αντιδράσουν στην εντεινόμενη απαξίωση της Ευρωπαικής Ένωσης, από την οποία διακατέχεται ένα μεγάλο ποσοστό του πληθυσμού.
Τα πολιτικά κόμμα απεναντίας έχουν επιδοθεί σε ένα κρεσέντο αντιπολιτικής και λαϊκισμού , προάγοντας την επικοινωνία έναντι της πολιτικής ουσίας, υποβαθμίζοντας συνειδητά, τον πολιτικό διάλογο. Μια υποβάθμιση που πέρα από την προφανή της στόχευση, την απουσία διαλόγου που θα ασχοληθεί με τα ζέοντα ζητήματα της Ευρώπης, είναι ενδεικτική και του τρόπου με τον οποίο αντιμετωπίζουν τους πολίτες, τα πολιτικά κόμματα και οι ηγέτες τους.
Η κυριαρχία της αντιπολιτικής ειδικά σε μια περίοδο, όπου η γραφειοκρατία της Ευρωπαικής Ένωσης θα αναγκαστεί λόγω συνθηκών να λάβει σημαντικές αποφάσεις, δεν είναι μόνο ανήθικη και υποσκάπτει την ίδια την ύπαρξη των πολιτικών κομμάτων, μακροπρόθεσμα, αλλά δίνει και ένα σχεδόν τελειωτικό χτύπημα στην ίδια την πολιτική, ως φορέα αποτελεσματικότητας και επίλυσης των κοινωνικών προβλημάτων.
Αυτή η διαφαινόμενη αίσθηση παραίτησης της κοινωνίας σε συνδυασμό με την ηθελημένη παρακμή της πολιτικής διαδικασίας, αν επιβεβαιωθεί και την ερχόμενη Kυριακή αφενός μεν, με ένα αυξημένο ποσοστό αποχής σε αφετέρου δε με την εκλογική υποχώρηση των κομμάτων που αυτοπροσδιορίζονται ως αριστερά ή παρατάξεις του ευρύτερου προοδευτικού χώρου, θα καταστήσει την χώρα μας ως το αντι-παράδειγμα της Ευρώπης.
Αφού μια χώρα με δομική προβλήματα, από το κράτος δικαίου μέχρι την υγεία και την παιδεία και αλλά και με ένα παραγωγικό μοντέλο που απαντάει στις προκλήσεις της δεκαετίας του ’80 αποφάσισε να υποβαθμίσει έτι περαιτέρω το μέλλον της, προάγοντας τον λαϊκισμό και την συλλογική ψευδαίσθηση σε κυρίαρχο ιδεολόγημα κοινωνίας και πολιτικής. Και αυτός ο δρόμος, θα είναι χωρίς επιστροφή. Για αυτό το λόγο η σιωπή και η αποχή είναι πλέον ένδειξη συνενοχής στην παρακμή και την οπισθοδρόμηση την πατρίδας μας
