Του Χρήστου Λουτράδη
Το τέλος της καραντίνας συνέπεσε με μια συγκλονιστική αύξηση των γυναικοκτονιών αλλά και των τεκμηριωμένων καταγγελιών για εγκληματικές ενέργειες από άνδρες προς τις γυναίκες, που φωτίζουν την βαρβαρότητα και την τοξική αρρενωπότητα πάνω στις οποίες έχουν δομηθεί οι ανθρώπινες σχέσεις και τείνουν να εκλάβουν χαρακτηριστικά πανδημίας στην Ελληνική Κοινωνία.
Περιστατικά που μας φέρνουν αντιμέτωπους με την πραγματική εικόνα της κοινωνίας μας, τις αρχές, τις αξίες και τα πρότυπα με τα οποία έχει γαλουχήσει γενιές και γενιών ανδρών η κοινωνία μας και οι θεάρεστοι θεσμοί της όπως η οικογένεια , τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης και η Εκκλησία . με τις οπισθοδρομικές διδαχές της περί των σχέσεων ανάμεσα στα δύο φύλα.
Αν θέλουμε να φτάσουμε στην ουσία του προβλήματος θα πρέπει, δυστυχώς για την αυτό-εικόνα μας ως δήθεν δυτικών Ευρωπαίων , να εξετάσουμε πολυεπίπεδα το θέμα των ενδοοικογενειακών σχέσεων και των σχέσεων ανάμεσα στα δύο φύλλα όπως έχουν δομηθεί και αναπαράγονται εδώ και δεκαετίες , σχεδόν χωρίς αντίλογο.
Το πρότυπο του Ελληναρά που έχει μόνο δικαιώματα , μηδενικές υποχρεώσεις και διατηρεί μια ιδιότυπη σχέση με την πραγματικότητα και τον υπόλοιπο κόσμο , που είτε τον υποτιμά είτε θεωρεί ότι του χρωστάει . Ένα πρότυπο που διαχέεται σε όλες τις εκφάνσεις του κοινωνικού μας βίου , από τον επαγγελματικό, το πολιτικό μέχρι και το ιδιωτικό , όπως τα περιστατικά ενδοοικογενειακής βίας φανερώνουν. Ο μέσος θύτης των περιστατικών ενδοοικογενειακής βίας , αποτελεί το αρχέτυπο πάνω στο οποίο δομήθηκε το συντηρητικό τρίπτυχο , πατρίς-θρησκεία-οικογενείας. Ένα τρίπτυχο που επηρέασε πέρα από τις πολιτειακές και κομματικές δομές της μεταπολίτευσης και τις κοινωνικές σχέσεις και ειδικά τις οικογενειακές.
Ως εκ τούτου, η δομή της οικογένειας, δομήθηκε εξαρχής σε ένα επιεικώς διαστρεβλωμένο μοντέλο ενός Βαλκάνιου ανδρισμού διανθισμένου με ένα αφήγημα ψευδό-πατριωτισμού που επειδή αδυνατεί να ακολουθήσει τις εξελίξεις της εποχής μένει κολλημένο σε μια προ-νεωτερική ανάγνωση της πραγματικότητας και στην υποβάθμιση της γυναικείας υπόστασης σε αντικείμενο παραγωγής απογόνων ή σε σκεύος ηδονής. Την ίδια στιγμή που τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης αναπαρήγαν ένα μοντέλο ανδρισμού και αρρενωπότητας καθηλωμένο στην δεκαετία του 50 και με κυρίαρχο πρότυπο τον ματσό Ελληναρά που όλα τα σφάζει και όλα τα μαχαιρώνει στο όνομα των ‘ιδεωδών’ της πατρίδας, της θρησκείας και της οικογένειας.
Για αυτό το λόγο αποτελεί πλέον επιτακτική ανάγκη , όχι μόνο για την αποκατάσταση της οικογενειακής γαλήνης στις οικογένειες που βιώνουν την κτηνωδία του σατράπη-Ελληναρά, αλλά και για να ξεκολλήσει η ελληνική κοινωνία από την προ-νεωτερική της φύση και να επιλύσει ζητήματα και στρεβλώσεις που την καθηλώνουν σε ένα πλέγμα βαθιά συμπλεγματικών σχέσεων με τους Άλλους, είτε αυτός είναι στο εσωτερικό είτε στο εξωτερικό να αντιμετωπίσουμε με παρρησία και ειλικρίνεια την προβληματική διάσταση των σχέσεων που έχουν αναπτυχθεί στην κοινωνία μας , κυρίως δε στο όνομα μιας ψευδεπίγραφης παράδοσης και ιστορικότητας.
Αν δεν τα αντιμετωπίσουμε κατάματα και εις βάθος δεν θα καταφέρουμε ποτέ να επιλύσουμε προβλήματα και παθογένειες που μας βασανίζουν εδώ και δεκαετίες και κυρίως θα παραμείνουμε ένα κράτος διαμποτισμένο από έναν νέο-βαλκανικό εθνικισμό εθισμένο στο να πυροβολεί τα πόδια του έχοντας την ψευδαίσθηση ότι πολεμάει τον μεγάλο και τίμιο αγώνα , ενώ στην ουσία δεν κάνει τίποτα παραπάνω από το να ανακυκλώνει την Βαλκανική της καθυστέρηση.
