” Τώρα πια ο Σκαρίμπας είναι μια παγιωμένη αξία.
Όμως, πριν είκοσι-τριάντα χρόνια, συνήθως όποιος μίλαγε για τον Σκαρίμπα συνόδευε τα λεγόμενά του μ’ ένα ηλίθιο γελάκι -για να διαχωρίσει τη θέση του.
Ο Σκαρίμπας έζησε στο λογοτεχνικό περιθώριο σαν μια ιδιάζουσα περίπτωση, που δεν μας κάνει ούτε κρύο ούτε ζέστη.
Απ’ όσο θυμάμαι, ο Σκαρίμπας ζούσε σε μιαν ατμόσφαιρα αδιάπτωτου (αλλά, χλιαρού) σνομπαρίσματος.
Όλοι μας είμαστε δυτικοθρεμένοι, τουτέστιν μικροψεύτες.
Ο Σκαρίμπας προβάλλει σαν ο Μέγας Αυτοδίδακτος.
Και, ακριβώς, αυτή είναι η βασική διαφορά ανάμεσα σ’ έναν αναγνωρισμένο ποιητή (π.χ. τον Ελύτη) και στον παραγνωρισμένο μας λόγιο, τον Σκαρίμπα.
Ο Ελύτης κουβαλάει στη ράχη του τη Γαλλία.
Ο Σκαρίμπας αντλεί από τ’ άντερά του.
Και δεν εχρησιμοποίησα τυχαίως τον τίτλο λόγιος.
Ο Σκαρίμπας δεν είναι μια μπουρμπουλήθρα που ξεφυσάει αλλόκοτες χρωματιστές λέξεις.
Με τον καιρό απέβη λίαν ενοχλητικός.
Υπαινίσσομαι το ιστορικό του έργο, που οι πάνσοφοί μας πανεπιστημιακοί υπεδέχθησαν με μορφασμούς.
Γιαυτό, ο κύριος Ασδραχάς δεν περιλαμβάνει τα ιστορικά βιβλία του Σκαρίμπα στις εκατόν-πενήντα σελίδες της ιστοριο-βιβλιογραφίας του.
Σπεύδω να δηλώσω: εκτιμώ περισσότερο τον παραμυθά-ιστοριογράφο Σκαρίμπα από τα επιστημονικοφανή παραμύθια των Σβορόνων.
Ο Σκαρίμπας μας έμαθε ότι, η Επιστήμη μπορεί να πηγάζει και από την Καρδιά. Η γλώσσα του Σκαρίμπα σε μαγεύει.
Ο Σκαρίμπας είναι ο λογοτέχνης μας που ξέρει την μέγιστη διαφορά ανάμεσα στις λέξεις βρέ και μπρέ.
Μελετώντας τα βιβλία του Σκαρίμπα μπορούμε να κάνουμε μιαν αναγωγή στην γλώσσα του περασμένου αιώνα.
Ο Ελύτης διαθέτει ένα αφάνταστα ευρύ ιστορικό-γλωσσικό πανόραμα.
Ο Ταχτσής κωδικοποιεί την νεότατη γλώσσα του άστεος.
Το κυρίως προτέρημα του Σκαρίμπα είναι η γλωσσική του ποικιλία.
Άχ, είναι Μεγάλος Δάσκαλος ο Σκαρίμπας.
Τον θαυμάζω και τον αγαπώ.
Παρίσι, 28-3-1985. “. [ Του Ηλία Πετρόπουλου, από το πόνημά του “Υπόκοσμος και καραγκιόζης” (σελίδες 232 & 233), εκδόσεις Νεφέλη, 1996 ].
