20.5 C
Athens
Πέμπτη, 28 Μαρτίου, 2024
ΑρχικήΑΠΟΨΕΙΣΟ ηρωισμός ως αγχιστεία, η Αριστερά ως κληροδότημα, η Ιστορία ως πολτός...

Ο ηρωισμός ως αγχιστεία, η Αριστερά ως κληροδότημα, η Ιστορία ως πολτός | Του Νίκου Λακόπουλου

Το λιβελογράφημα του ράπερ γραμματέα της Νεολαίας του ΣΥΡΙΖΑ έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον ως μικρο-πολιτικό ντουκουμέντο. Δείχνει πως κατασκευάζεται η συνείδηση ενός «κομματόσκυλου» και πως η ιστορία γίνεται πολτός για να δικαιολογήσει πως διορίστηκαν στο δημόσιο –ως ιστορική δικαίωση- τέσσερα μέλη της οικογένειάς του -αν είναι έτσι.  Στον αντίλογο αυτής της ιστορίας που έχει τον τίτλο “Το κράτος, η εξουσία και ο σοσιαλισμός» το κόμμα απαντά πως δεν διορίστηκαν -είναι μετακλητοί υπάλληλοι. Δεν νομιμοποιείται μια κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ να αποτελείται από μέλη του κόμματος;

O 28χρονος γραμματέας της Νεολαίας του ΣΥΡΙΖΑ -που δεν είναι ο ίδιος μέλος της κυβέρνησης- με συγκινησιακή φόρτιση και επιθετικότητα -«κατάλαβες Ρουφιάνε;- απαντά ως «ερυθροφρουρός» στους επικριτές του. Ως κομματικός μουτζαχεντίν. «Πάντα για το Κόμμα». Η κατάληψη της εξουσίας είναι ιστορική δικαίωση για τους αγώνες της δικής του οικογένειας. Ο τρόπος που οικειοποιείται την Ιστορία -άσχετα αν είναι το Πολυτεχνείο, το Χημείο ή ο «Δεκέμβρης» και το ΕΑΜ -που δεν ανήκουν στο ίδιο ράφι- ως «κληρονόμος» είναι ιδιαίτερα διδακτικός για το πως δομείται μια «κομματική συνείδηση» με όρους εξωπολιτικούς. Είναι φυλετική «πολιτική» συνείδηση με όρους αίματος.

Σε ποιον «ανήκει η Ιστορία της Αριστεράς» και ποιος «δικαιούται» την αμοιβή για αγώνες που δεν ανήκουν στην ίδια πολιτική παράταξη; Τι θα γίνει στην «δευτέρα παρουσία» του Κόμματος με όσους δεν έχουν συγγένεια με ήρωες κι αγωνιστές και την κομματική «οικογένεια»; O «γραμματέας» κλέβει τα καλύτερα κομμάτια της Ιστορίας και μεταποιεί την Ιστορία των Άλλων. Αλλά έχει ενδιαφέρον πως πολτοποιεί την Ιστορία για να αναδείξει πάνω από όλα ένα μόνο ιδανικό: Το Κόμμα-Φυλή-Οικογένεια.

Το Χημείο κι ο Δεκέμβρης είναι από άλλο οικογενειακό βιβλίο. Η οσιοποίηση όμως δεν επιτρέπει κριτική. Ιδιαίτερα αν δεν έχουμε σχέση αίματος με τους αγωνιστές που έπαθαν υπερκόπωση στις  καταλήψεις. Οι αγώνες, οι ήρωες, η Αριστερά δεν ανήκουν σε όλους. Έχουν ιδιοκτήτες, κληρονόμους, παιδιά κι εγγόνια. Στην Ελλάδα χρωστάμε πολλά στους ήρωες, αλλά φαίνεται πως τα πιο πολλά θα μας τα ζητήσουν, ως διατροφή, οι απόγονοι των ηρώων.

“Eίμαι έξι μήνες στο βουνό. Ζέχνω. Ξεπαγιάζω. Πεινάω. Τρώω φύλλα από τα δέντρα. Πίνω νερό από τις γούρνες. Δεν μπορώ να κοιμηθώ τα βράδια. Φοβάμαι ότι, την ώρα που κοιμάμαι, θα φάω καμιά σφαίρα. Πρέπει να προλάβω. Να σκοτώσω αυτούς που θέλουν να με σκοτώσουν. Μονάχα ένα όραμα με κρατάει όρθιο. Να διορίσει ο εγγονός μου τη φαμίλια στο δημόσιο”  ειρωνεύεται  ο Πέτρος Τατσόπουλος.

“Όταν ήμουν μικρός τα χρόνια της ευημερίας στην Ελλάδα (δηλαδή επί ΠΑΣΟΚ!)  θυμάμαι τους γονείς μου να μου λένε για την αριστερά, για το κίνημα, για τις ρίζες μας και πως δεν πρέπει να ξεχνάμε από που προερχόμαστε».

Τώρα  πια είναι γνωστό πως όλοι …προερχόμαστε από τον πίθηκο. Ξέρουμε πως υπάρχουν και αριστεροί ρουφιάνοι. Η επίκληση στις ρίζες είναι ακροδεξιά πρακτική και δεν είναι ριζοσπαστική. Αν αλλάξουμε τα ονόματα τα ίδια ακριβώς θα έγραφε κι ένας γιος φασίστα. O «δολοφονημένος θείος του πατέρα» δεν έχει σημασία αν είναι αριστερός ή δεξιός, όσο το ότι είναι συγγενής.

Η δράση του πατέρα μας και του παππού μας δεν μας προσφέρει εύκολα ένσημα. Ούτε του αδελφού μας που …έπαθε υπερκόπωση στις καταλήψεις. Στην παθιασμένη ανακοίνωση αυτού του παιδιού- που έχει γράψει τραγούδια εναντίον του ρουσφετιού- δεν ξεχωρίζει μόνο η μισαλλοδοξία. Η ανάγνωση της ιστορίας από την δική μας πλευρά –και δη της οικογένειας- είναι η βάση του φασισμού.  Η Αριστερά δεν είναι πολιτική ιδεολογία. Είναι η φυλή μας. Κι ο αγώνας δεν είναι πολιτικός, αλλά μεταξύ φυλών. Ο μπαμπάς είναι ήρωας και δεν κάνει λάθος. Για να μη μιλήσουμε για τον παππού!

Η Ιστορία μας χρωστάει. Η άγνοιά της βοηθά γιατί η αμορφωσιά είναι δικαίωμα, η αγένεια προσόν και το θράσος πολιτική πλατφόρμα. Η Ιστορία της Αριστεράς είναι η ιστορία της δικής μας οικογένειας -με κληρονομικά δικαιώματα. Αλλά ο ηρωισμός δεν κληροδοτείται, ούτε κληρονομείται. Ειδικά, όταν δεν υπάρχει. Η κωμική εικόνα του χοντρού κομμουνιστή ή του αδελφού που παθαίνει υπερκόπωση στις τη καταλήψεις δεν είναι βέβαια τόσο ηρωϊκές. Ούτε το τραγουδάς το «Αξιον εστί» -ενός «αστού» ποιητή!- το 1990 πράξη αντίστασης. Οι αντάρτες δεν χόρευαν ακριβώς στα βουνά, ούτε οι δολοφονημένοι ανήκαν σε  μία παράταξη. Για παράδειγμα οι δολοφονημένοι από την ΟΠΛΑ τροτσκιστές, μάλλον δεν έχουν εγγόνια να διοριστούν στο δημόσιο.

Όταν η Ιστορία πολτοποιείται και η Αριστερά  γίνεται προσωπική και οικογενειακή περιουσία –που κληροδοτείται-  δεν υπάρχει διαφορά ανάμεσα στην «φυλετική» Αριστερά και την -έτσι κι αλλιώς φυλετική- Ακροδεξιά. Ο τόνος στην ιστορία του προπάππου του νεαρού ράπερ μπαίνει στο ότι ήταν στο ΕΑΜ ή στο ότι ήταν δικαστής; Kαι ποιους δίκαζε; Tιμή και δόξα στους ήρωες, αλλά μόνο στους ήρωες της δικής μας οικογένειας.

«O αδερφός μου δίπλα πάντα εκεί να με ζυμώνει, να μου αγοράζει βιβλία για τον Μαρξ και να μου εξηγεί το Κεφάλαιο και τεχνικά, όντας εκτός από αριστερός και τεχνοκράτης, και πάντα τον ζήλευα γι” αυτό… Γιατί ποτέ δεν έμενε στη θεωρία. Δεν θα ξεχάσω όταν έμεινε για 2 μήνες στο κρεβάτι επειδή αρρώστησε από την κούραση, αφού κάθε μέρα ήταν στην κατάληψη της ΑΣΟΕΕ…»

Aριστούργημα. Προφανώς τα βιβλία «για τον Μαρξ» δεν ήταν του ίδιου του Μαρξ. Τα «τεχνικά» -για το «Κεφάλαιο- προέρχονταν από το μεγαλειώδες έργο του “Πως να μπείτε στο Δημόσιο». Αλλά ο γραμματέας- που διορίστηκε – δεν διάβασε ούτε τα «βιβλία για τον Μαρξ». Η ιστορία ως πολτός είναι- όπως λέει ο γραμματέας – ο «κουβάς με τα σκατά». Αριστερά σκατά μέσα σε μυαλό τσιμεντωμένο.

«Μας έκανες τη μούρη κρέας» γράφει ο Πάνος Θεοδωρίδης στο Τhe GreekClound.com. «Φάνηκε από τον καιρό που μία Πρόεδρος Βουλής, ρωτούσε υποψηφίους για την «νέα» ΕΡΤ «εσείς που ήσασταν το βράδι που φώναζα ‘βοήθεια΄». …Αυτήνη την πατρίδα πάντως, νεαρέ οιηματία, όλοι μαζί την φτιάχνουμε και την χαλάμε.Δεν είναι κανένα «συμπόσιον της πίστεως», όπου μετέχουμε σε κοινή πανδαισία, μήτε καν μια συνεστίαση όπου κληρώνονται στο τέλος λαχνοί με δώρο έναν μετακλητό διορισμό….Οι φυλακισμένοι, οι πολεμιστές, οι δαρμένοι από τους Χίτες, γέννησαν παιδόπουλα που έπαθαν υπερκόπωση από τις καταλήψεις στα πανεπιστήμια…Α, και η βρωμιά δεν αλλάζει με βρωμιά. Εύχομαι να έχεις μια καλή ζωή, με λιγότερη φαντασμάρα, ώστε να γενείς ένας ανδρείος της πολιτικής ηδονής, κι όχι κυνηγός ρουφιάνων που χρειάζεται την ρουφιανιά για να υπάρξει».

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΑΦΗΣΤΕ ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ

εισάγετε το σχόλιό σας!
παρακαλώ εισάγετε το όνομά σας εδώ
Captcha verification failed!
Η βαθμολογία χρήστη captcha απέτυχε. Παρακαλώ επικοινωνήστε μαζί μας!
echo ‘’ ;