Ο KΑΛΟΣ ΣΑΜΑΡΕΙΤΗΣ ΕΞΑΔΕΛΦΟΣ ΚΛΗΡΟΝΟΜΟΣ ΚΙ ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΙΑΣ ΟΡΦΑΝΟ
Ανατριχιαστικό ευθυμογράφημα από τον ποιητή, θεατρολόγο και κριτικό Κωνσταντίνο Μπούρα
Δεν ήμουνα ποτέ ιδιαίτερα φανατικός οπαδός της ψυχανάλυσης αλλά φαίνεται πως σε μερικές ιδιαίτερα περιπτώσεις χρειάζεται… Ως μηχανικός έχω μάθει μεν να αναλύω (απαραίτητο προστάδιο κάθε σοβαρής εργασίας) αλλά επιμένω να συνθέτω, να δημιουργώ, να συντηρώ αλλά και να μεταπλάθω, να μεταβολίζω, όμως φαίνεται πως μερικοί άνθρωποι είναι αχώνευτοι και προϊόντος του Χρόνου (κι επιδεινουμένης της Κρίσεως που βαθαίνει ολοένα και περισσότερο), εκείνοι αντί να καλυτερεύουν επιδεινώνονται και γίνονται οι προθέσεις τους τόσο φανερές που δεν χωράει πλέον ουδεμία αμφιβολία.
Τι να τους κάνεις όμως; Αφού δεν καταλαβαίνουν με το καλό και θεωρούν την ευγένεια αδυναμία, νομίζοντας ότι αυτοί (οι κουτοπόνηροι) «θα κάνουν τη δουλειά τους ο κόσμος να χαλάσει» και πως εσύ «σαν ανώτερος άνθρωπος που είσαι» θα τους συχωρέσεις, θα δείξεις μεγαλοψυχία, θα τους δώσεις μια δεύτερη ευκαιρία προκειμένου να γίνουν καλύτεροι άνθρωποι, όμως φαίνεται πως ο Homo erectus συνυπάρχει ακόμα και με τον άνθρωπο του Νεάντερταλ (Homo neanderthalensis) και με τον Homo Sapiens και με τον Homo Interneticus… οπότε δεν μπορείς να ζητάς από τον …κάλο της καλής μας και παστρικιάς μυλωνούς …καλλιγραφία όταν μοιχεύει πάνω στο σακί με τα (κλεμμένα) αλεύρια!!!
Αφού δεν καταλαβαίνουν λοιπόν με το καλό και το παίζουν πιθηκοειδή όταν τους συμφέρει αν και διδάσκουν τις θεωρίες στο Γυμνάσιο καμαρώνοντας κάθε φορά που τους αποκαλούν «κύριε καθηγητά» ας κάνουμε λοιπόν κι εμείς αυτό που έκανε γνωστός σήμερα Γάλλος μυθιστοριογράφος (παντελώς άγνωστος κι άφραγκος στα νιάτα του) όταν τον απείλησε κάποιος από τους πιστωτές του πως θα τον ρεζιλέψει και καλά τον πτωχόν και πένητα εκείνον. Όμως η απάντηση που έλαβε από τον βιοπαλαιστή γραφιά ήτο αποστομωτική: «πρόσεξε, καλέ μου άνθρωπε εσύ, γιατί εγώ μπορώ να σε κάνω ρεζίλι στην αιωνιότητα!».
Πάμε λοιπόν: τα δύο ορφανά (το τρίτο δεν μετράει γιατί βγήκε «άτομο με ειδικές ικανότητες» καλόψυχο κι αγαθό, οπότε είναι εκτός συναγωνισμού). Όμως η Κακία είναι συνώνυμο της Βλακείας και προϋποθέτει την άγνοιαν βασικών κι απαράβατων κανόνων του Σύμπαντος. «Ουδείς εκών κακός»… συμφωνώ και προσυπογράφω το αρχαίο ρητό. Όμως όπως έγραψα το 2002 μετά από μια μεγάλη περιπέτεια υγείας που παραλίγο να με οδηγήσει ανεπιστρεπτί στο θάνατο: «την ελευθερία του ανθρώπου να αμαρτάνει από Άγνοια τη ζήλεψαν ακόμα κι οι θεοί». Οπότε συγχωρούμε τον «αγαθό τω πνεύματι», άλλο αν δεν θα θέλαμε να είμαστε στη θέση του. Για τους άλλους όμως δύο, τους έξυπνους, τους γραμματισμένους, τους πτυχιούχους (τρομάρα τους – τρία χρόνια φροντιστήρια κάνανε για να μπουν στην τελευταία θέση οι θεόχαζοι!!!)… εεε, σ’ αυτούς τούς αρμόζει νομίζω μία γελοιογραφοποίηση…
«Οποιδήποτε ομοιότης με πρόσωπα ή πράγματα είναι απλώς συν-πτωματική!!!».
Πάμε λοιπόν. Εκείνη ήταν κακιά, χολερική, ίδια η τσιγγάνα τουρκογύφτισσα γιαγιά της από το σόι της μάνας της, της μαγίστρας… Χολή έσταζε το στόμα της κι η μύτη της φαρμάκι. Πολλά παλούκια πήδηξε στα νιάτα της όμως πήρε («για ασφάλεια», όπως έλεγε η ίδια) τον πλέον άσχημο απ’ όλους, ίδια χυμένη χοντροπατάτα και κακούλη επίσης (όπου τον έπαιρνε, γιατί εκείνος είχε λίγο υψηλότερο δείκτη ευφυΐας από την κεχαριτωμένη του, που το έπαιζε και μυξοπαρθένα). Αυτή παιδάκι μου μπορούσε να οδηγήσει τους πάντες σε επιτυχημένη αυτοκτονία και να κλαίει πάνω από τον τάφο τους με μαύρο δάκρυ. Ήταν τόσο ψεύτρα, υποκρίτρια και κακή ηθοποιός που έτσι όπως τράβαγε τα φωνήεντα, τόνιζε υπερβολικά τις συλλαβές και μίλαγε με το νννιιιιι και με το λλλλιιιιιι και με το sh… όπως πολλοί Καλαματιανοί.
Εκείνος όμως, ο μεγάλος αδελφός και προστάτης της οικογένειας μετά τον πρόωρο θάνατο του πατρός, που τον άφησε στην τρυφερή ηλικία των οκτώ ετών (τον έφαγαν τον άνθρωπο: η στριμμένη η γυναίκα του και τα παραδόπιστα αδέρφια του – ίδιος κι εκείνος ο κανακάρης, απ’ αυτούς πήρε, όνομα και μη χωριό!!!)… εκείνος όμως ήταν κρυφός. Η κακία της αδελφής του είναι πασιφανής και πρόδηλος. Εκείνος όμως (τραυματισμένος από μικρός ανεπανάληπτα πίσω του και κακοποιημένος δεόντως) ήταν δαιμονικός. Είχε αναπτύξει μια δεύτερη κρυφή φύση Ταρτούφου κι ενώ το έπαιζε «καλός Σαμαρείτης» ήταν τόσο καλός υποκριτής που έπειθε και τον Διάβολο τον ίδιον (αν υπάρχει τέτοιο πράγμα, που δεν το πιστεύω γιατί θα είχε μεγάλον …ανταγωνισμό επί γης!!!). Αυτός λοιπόν ο υπεράνω «καλός άνθρωπος», τυπικός μικροαστός που άλλαζε κόμματα και πολιτικές πεποιθήσεις ανάλογα με τα αποτελέσματα των εκλογών και ήταν πάντα με τους κυβερνώντες φτάνει να είχε ένα συμφέρον, έστω και μικρό, ας είναι κι υποθετικό, χαμένο στο ομιχλώδες μέλλον… αυτός όμως ήταν πιο επικίνδυνος κι από οχιά διμούτσουνη, αφού με το πρόσχημα της φιλανθρωπίας, της ψεύτικης προσήνειας και της κακοφτιαγμένης καλοσύνης, έμπαινε εκεί που άλλοι, με περισσότερα προσόντα κι αγαθότερες προθέσεις, δεν μπορούσαν και δεν ηδύναντο. Για ετούτον τον μασκαρά «όσα δε φτάνει η αλεπού …πηδάει και τα …. φτάνει».
Έτσι κληρονόμησε και μια πάμπλουτη θεία από το Μπρούκλιν που ήταν και …κομουνίστρια και κυκλοφορούσε με το σφυροδρέπανο αγκαλιά, είχε το άγαλμα του Στάλιν στο λουτρό της και τη μινιατούρα του στο μπρελόκ …τής Ρολς-Ρόϊς της!!! Την έπεισε όχι μόνο πως είναι τάχα ομοϊδεάτης της, αλλά συκοφάντησε τεχνηέντως όλους τους άλλους κληρονόμους κι απομάκρυνε από κοντά της κάθε άλλον που θα είχε αγαθότερες και τίμιες προθέσεις και θα επεδείκνυε πραγματικό ενδιαφέρον για την παθούσα (που έπασχε απ’ όλες ταυτοχρόνως τις αρρώστιες του Άτλαντα Παθολογίας). Τελικά «πήγε κι αυτή σαν το σκυλί στ’ αμπέλι». Πέθανε πάμφτωχη σε ένα άθλιο γηροκομείο, αφού είχε την ανοιο-πρόνοια [«για να μην τα κάνει πάνω στους άλλους, τους κακούς καπιταλίστες αστούς»] να εκχωρήσει προκαταβολικά όλο της το βιος και την περιουσία της στον Μεσσήνιο Ταρτούφο που είχε εύκολα τα λόγια και τις μαλαγανιές και που τα παιδιά του μοιάσανε σε δαύτον (πήρανε κι από την κακίστρω, τη φθονερή, την κουτσομπόλα, την ανεπρόκοπη τη μάνα τους, που τα έφτιαξε με τον καθηγητή Γαλλικών του μικρού και τους εγκατέλειψε)…
Φυσικά, αμέσως μετά την απομάκρυνσιν από το …Τέταρτο (ή μήπως Πέμπτο;) Νεκροταφείον «Ουδέν λάθος αναγνωρίζεται», έτσι έγινε κι ο αποτέτοιος αυτό που ήταν πάντα: ένας τεμπέλης χαραμοφάης που έτρωγε από τα έτοιμα. Όμως κι αυτά τελειώσαν κάποτε. Οπότε ψάχνει καινούργια κορόιδα και διάλεξε τους κοντινούς μου φίλους και συγγενείς ως υποψήφια θύματα. Βρε ξου από ‘δω κοράκια!!! Άντε μην πάρω καμιά βρεγμένη πανιάρα από αναμμένο φούρνο και σας τις βρέξω στον αυθάδη …πετσωμένο ποπό σας. Για άντε μπράβο, άντε με το καλό αδειάστε μας τη γωνιά γιατί έχουμε και δουλειές να κάνουμε και μαλλί να ξάνουμε κι εμείς δεν κοιτάμε να εκμεταλλευτούμε τον κόπο και την αγαθότητα των άλλων προκειμένου να επιβιώσουμε, αλλά δουλεύουμε τίμια και υπομονετικά πενήντα συναπτά έτη τώρα προκειμένου να κερδίζουμε το προς το ζην και «να μη βγούμε στη γύρα και στη ζητιανιά» όπως κάνει «ο κύριος καθηγητής» Ταρτούφος τρομάρα του!!! Αλλά πού θα πάει; Θα έρθει κι η ώρα του κι αυτουνού να ξεμπροστιαστεί όπως στην κωμωδία του Μολιέρου (που την πλήρωσε ακριβά μεν, όμως το Δίκιο πάντα λάμπει στο τέλος). Και με αυτό τον αισιόδοξο μήνυμα θα σας αφήσω. Προσέξτε γύρω σας, όχι τόσο τους τσαντάκηδες και πορτοφολάδες. Μήτε τον ανώνυμο τοξικομανή της γειτονιάς σας, μήτε τον τυφλό του πεζοδρομίου ούτε βεβαίως τον κουτσό των φαναριών. Από κάτι τέτοιους ανοιχτομάτηδες προσέξτε, που «δεν τους πιάνει ανθρώπου μάτι» κι είναι ικανοί για τα χειρότερα. Αν σε βρουν στην άκρη του γκρεμού θα σε σπρώξουν οπωσδήποτε μέσα! Κι αν είσαι τυχερός και σε βοηθήσουν οι πραγματικά καλοί και πανάγαθοι άνθρωποι να σταθείς πάλι στα πόδια σου, εκείνοι, οι Ταρτούφοι, οι συκοφάντηδες, θα στάξουν ανόθευτο κι αφείδωλα το φαρμάκι τους μέχρι να έχουν τη χαρά [τι λέω; την ηδονή!!!] να σε δουν πάλι να κυλιέσαι στο χώμα, μπροστά στα πόδια τους και να τους παρακαλείς να σε ελεήσουνε. Καλύτερα να πεθάνω παρά να βρεθώ στην ανάγκη τους! Κι αυτό δεν είναι ψωροπερηφάνια μήτε μωρία βεβαίως, αλλά ένστικτο αυτοσυντήρησης. Το δικό τους το έλεος κοστίζει ακριβά. Κι ακόμα κι αν ξεπουληθείς ολόκληρος δεν τους ξεπληρώνεις από την οικειοθελή κι αυτόβουλη αγαθοεργία τους!!!
Αυτά για να μαθαίνουμε: βρε τι κόσμος κυκλοφορεί; Τι άνθρωποι! Και μετά μου λες πως απέχουμε από τον άνθρωπο των σπηλαίων. Μπορεί. Κάποιοι από εμάς. Αλλά όλοι; Δεν το πιστεύω. Εσείς;
Κωνσταντίνος Μπούρας
