Από παιδί θυμάμαι μου έκανε εντύπωση αυτό το ποιηματάκι «ένα, δύο, τρία πήγα στην Κυρία, μου’ δωσε ένα μήλο, μήλο δαγκωμένο, με’ βγαλαν Θανάση σκούπα και φαράσι». Δεν ξέρω αν ποτέ κανείς επιστημονικά απάντησε στο τι θέλει να πει, ο ποιητής εδώ, αλλά εγώ δίνω τη δική μου ερμηνεία… το δαγκωμένο μήλο με παραπέμπει στην Κυρία Εύα, το ένα, δύο, τρία στην αρχή της μέτρησης των αιώνων που θα ακολουθήσουν, το Θανάσης στο θάνατο, στην αποβολή δηλαδή από τον Παράδεισο και τη μοίρα του θνητού, που μας έμελλε, από εκεί και πέρα και το σκούπα και φαράσι στην περιβόητη φράση «εν τω ιδρώτι του προσώπου σου, φαγείν τον άρτον σου…».
Όλα λοιπόν ξεκίνησαν τότε που η Κυρία Εύα, γονιμοποιημένη από τον όφη με τη γνώση, και το βίωμα που έχει η μοναξιά της ατομικής συνείδησης, απελπισμένα κοίταξε ολόγυρά της και το μόνο που είδε ήταν εκείνον τον άντρα που δεν ήξερε ακόμα τίποτα για το έγκλημα, να κάθεται αθώος κάτω από ένα δέντρο. Τρόμαζε με το τι την περιμένει και πόσο αδύνατον της ήταν να τα βγάλει πέρα μόνη της από εδώ και πέρα και με τον Ύψιστο θυμωμένο και εναντίον της. Τότε ήταν που έπρεπε να πάρει την μεγάλη απόφαση, από τη μία να δώσει και στον Αδάμ που δεν έφταιγε σε τίποτα, να γευτεί από τον καρπό που τον είχε πια στα χέρια της και έτσι να τον πλέξει σε μια περιπέτεια με τα γνωστά αποτελέσματα ή να αναλάβει μόνη της ηρωικά την ευθύνη της πράξης της. Δεν ξέρω πόσο χρόνο της πήρε και πόσο βασανίστηκε για να αποφασίσει όπως, αν όχι όλες, οι περισσότερες μέχρι και σήμερα αποφασίζουν…και είπε – έλα και εσύ. U2 που λένε και στο χωριό. Για να μην μακρηγορώ γεύτηκε λοιπόν και ο ανήξερος Αδάμ και παρ’ τα ρέστα.
Με σκιμένο το κεφάλι άκουσε την πόρτα της Εδέμ να κλείνει βαριά πίσω του και την ακολούθησε. Από τότε πάντα αναρωτιόμουν, ποια ήταν η πρώτη κουβέντα που της είπε όταν μείνανε μόνοι τους; Κατά καιρούς στη ζωή μου και αναλόγως έδινα και μια άλλη απάντηση, από το «ευχαριστώ αγάπη μου» μέχρι το «γιατί μωρή πουτάνα». Σήμερα μεγαλώνοντας καταλήγω στο «αλήθεια, μου τα πες όλα;» μιας και από το μήλο λείπει ένα κομμάτι και ο όφις διαπαντώς έχει εξαφανιστεί.
Άρε Θανάση, άραγε κάποτε η γρουσουζιά θα σπάσει; Θα μάθουμε και εμείς επιτέλους όλη την αλήθεια;
Κώστας Καρτελιάς
