Eισαγωγή- πιμέλεια : fresh-education
Ο
Γιώργος Τσιάκαλος, καθηγητής επί χρόνια στο Παιδαγωγικό Τμήμα του ΑΠΘ, είναι
ένας άνθρωπος που έχει ασχοληθεί ιδιαίτερα με ζητήματα που αφορούν το ρατσισμό.
Πολλοί φοιτητές αλλά και μετεκπαιδευόμενοι εκπαιδευτικοί έχουν παρακολουθήσει
μαθήματα και διαλέξεις του από τα πανεπιστημιακά έδρανα.
Μία από τις προσφορές του Γιώργου
Τσιάκαλου στην εκπαιδευτική κοινότητα
είναι και η κυκλοφορία του βιβλίου του: «Οδηγός αντιρατσιστικής εκπαίδευσης» από τα Ελληνικά Γράμματα το 2000.
Όμως περισσότερη σημασία δεν έχει η
αποτύπωση των απόψεων ενός πανεπιστημιακού καθηγητή σε ένα βιβλίο ή στις
διαλέξεις του, αλλά η εφαρμογή αυτών στην πράξη.
Κάτι τέτοιο έκανε και ο Γιώργος
Τσιάκαλος το τελευταίο διάστημα με την δραστηριοποίησή του στο προσφυγικό
ζήτημα. Αποκορύφωμα της ευαισθητοποίησής του είναι ότι πριν λίγες ημέρες
υποδέχτηκε και φιλοξενεί στο σπίτι του δύο οικογένειες από τη Συρία.
Παρακάτω ακολουθεί η ανάρτηση του
καθηγητή στο προσωπικό του τοίχο στο facebook με τίτλο: Αποχαιρετισμοί στην Ειδομένη, καλωσορίσματα στη Θεσσαλονίκη.
Γιώργος Τσιάκαλος
Από χθες η οικογένειά μας μεγάλωσε. Καλωσορίσαμε στο σπίτι μας δύο
οικογένειες από τη Συρία, που εδώ και μήνες ζούσαν στην Ειδομένη, τον
τόπο της ελπίδας και της απογοήτευσης.
Ένα ζευγάρι με τον εξάχρονο γιο τους, τον Καράμ. Και μια μόνη μητέρα,
με την δεκατετράχρονη Χαμιντά και την ενός έτους Μαριάμ (ο πατέρας με
τα δύο αγόρια βρίσκεται στη Γερμανία).
Με τα τρία παιδιά βγήκα σήμερα το απόγευμα βόλτα στην Τούμπα.
«Χαζοπαππούς», λέει η Ζίγκριντ, «όλο καμάρι, και με το δίκιο μου»,
διορθώνω εγώ. Η αλήθεια είναι ότι αισθάνθηκα πολύ όμορφα, και πανέμορφη
μου φάνηκε η γειτονιά μας, καθώς δεν μπορούσα παρά να τη συγκρίνω με τις
βόλτες που έκανα τον προηγούμενο καιρό με παιδιά στην Ειδομένη.
Και
τα νέα μου εγγόνια αισθάνθηκαν όμορφα, ήταν φανερό ότι χαίρονταν κάθε
βήμα του περίπατου. Ακόμη και τα όλο περιέργεια βλέμματα των ανθρώπων
στο δρόμο τα έκαναν να χαμογελούν. Βλέπεις, η φωτεινή πορτοκαλί μαντήλα
της Χαμιντά τραβάει την προσοχή στο γλυκό προσωπάκι της, το σοβαρό ύφος
του Καράμ (που το όνομά του σημαίνει «ευγενής») εντυπωσιάζει, και η
απαράμιλλη κοινωνικότητα της Μαριάμ μαγνητίζει. Όμορφα ήταν, η βόλτα
μαζί τους θα μου γίνει συνήθεια.
Ξέρω, με ενέργειες υποστήριξης μεμονωμένων οικογενειών δεν λύνονται
τα προβλήματα. Όμως, ακόμη κι αν δεν σώζεται η ανθρωπότητα, τρία παιδιά
ευτυχισμένα ασφαλώς την κάνουν πιο ανθρώπινη. Γιατί να της το στερήσουμε
αν έχουμε τη δυνατότητα να της το προσφέρουμε;
Ζωντάνια στο σπίτι. «Κρίμα που δεν έχουμε λίγο περισσότερο χώρο, να
φιλοξενήσουμε κι εμείς μια οικογένεια», λέει ο γείτονας. Όμως, και μόνο ο
λόγος του είναι σημαντικός στις εποχές που ζούμε.
Αύριο, Πέμπτη 19 Μαΐου, στις 7 μ.μ. θα βρίσκομαι στη Νυμφόπετρα,
ομιλητής σε μια εκδήλωση με αφορμή τη δημιουργία Κέντρου Φιλοξενίας στο
παλιό σχολείο –και (με αφορμή) κάποιες αντιδράσεις από ένα μέρος των
κατοίκων. Ομολογώ ότι αυτή τη φορά θα είμαι εκεί (και) από ιδιοτέλεια,
καθώς τώρα πια η αντιμετώπιση των προσφύγων αφορά άμεσα και τη δική μου
–διευρυμένη- οικογένεια!
Διαβάστε στον προσωπικό τοίχο του καθηγητή την ανάρτησή του
“Αποχαιρετισμοί στην Ειδομένη, καλωσορίσματα στη Θεσσαλονίκη”.
