Ο Κορωνοϊός τις δεκαετίες 60 – 70 | Του Μανόλη Πετράκη
Είχε προηγηθεί η δολοφονία Λαμπράκη, κι “έβραζε” ο Μάης του 68 στο Παρίσι….
Στην Ελλάδα το Πολυτεχνείο κι η κατάληψη της Νομικής έχουν την ίδια νιότη, την ίδια πνοή, το ίδιο πάθος κι ερωτισμό με την κατάληψη του Πανεπιστημίου της Σορβόνης και τα αιτήματα για ελευθερία, για δίκαιη κοινωνία, για ανθρωπισμό, για αξιοπρέπεια, πνέουν και μεταδίδονται όχι μονάχα με την ανάσα και τη φωνή αλλά και με τους παλμούς της καρδιάς σ’ όσο τον κόσμο, τονώνοντας του όχι μόνο την πεποίθηση για την αναγκαιότητα συμμετοχής του σε οποιοδήποτε αγώνα στοχεύει στο χαμόγελο και την ελευθερία του αλλά και την τόλμη και το θάρρος του και την αυταπάρνηση του ακόμα μπροστά σ’ ένα ελεύθερο, γεμάτο αξιοπρέπεια μέλλον….
Ψωμί, παιδεία, ελευθερία, είναι το σύνθημα, τα τραγούδια του Μίκη πλανώνται στον αέρα, το ξύλο και οι βασανισμοί στην “Ασφάλεια” συνεχίζονται, οι πολιτικοί κρατούμενοι συνεχίζουν να είναι στα ξερονήσια και στις φυλακές κάτω από τις διαταγές και τις διεστραμμένες επιθυμίες και τα ένστικτα των βασανιστών, οι φάκελοι κοινωνικών φρονημάτων συνεχίζουν να υπάρχουν ακόμα και μετά την επιστροφή Καραμανλή, από την αυτό“εξορία” του στην Ευρώπη.
Ο κόσμος όλος συνεχίζει να ζητάει : Ψωμί, Παιδεία, Ελευθερία……
Και τότε, κάπου εκεί στα τέλη της δεκαετίας του 70, έρχεται κάποιος και επιβάλλει ξανά απαγόρευση κυκλοφορίας, έλεγχο όλων των μετακινήσεων και μετακινήσεις μόνο κατόπιν “άδειας της αρχής”, κλείσιμο πανεπιστημιακών ιδρυμάτων, απαγόρευση συναθροίσεων αλλά και επιβολή προστίμου για κάθε ελεύθερη ανάσα αφού οι νέες διατάξεις επιβάλλουν την υποχρεωτική φίμωση στόματος και ρινός, με την υποχρεωτική χρήση μάσκας για άπασες τις μετακινήσεις….
Και τότε γίνεται αυτό που πραγματικά θα μπορούσε να ονομαστεί: Δευτέρα Παρουσία….
Αυτοκίνητα καίγονται από τους ίδιους τους ιδιοκτήτες τους και μετατρέπονται σε οδοφράγματα, τραπεζικά καταστήματα σπάζονται από πολίτες με τη βοήθεια των ίδιων των υπαλλήλων τους, εκατομμύρια κόσμου βγαίνει στους δρόμους κι όσοι δεν μπορούν να βγουν τους ραίνουν απ’ τα μπαλκόνια με κόκκινα γαρύφαλλα, δικαστήρια καίγονται από δικαστές και πολίτες, αστυνομικά τμήματα κατεδαφίζονται και μπάτσοι διαχωρίζονται από αστυνομικούς που είναι πια αγκαλιά με τους εξαγριωμένους πολίτες, η βουλή μετατρέπεται σ’ ένα βομβαρδισμένο τοπίο γεμάτο ξύλα από σπασμένα έδρανα, καλώδια μικροφώνων και σπασμένα πλακάκια, ο κόσμος εισβάλλει στα σούπερ μάρκετ και αρπάζει ό,τι βρει για να μπορέσει να τραφεί, κι άλλοι έξω από τις σπασμένες βιτρίνες τους , μοιράζουν τα τρόφιμα στους πολίτες ή τα πετάνε μέσα στα γεμάτα λεωφορεία….
Πάνω σ’ αυτά γράφεται ξανά το σύνθημα : Ελευθερία !!!!
Και τότε…., κανείς πια δεν θέτει το δίλημμα : Ελευθερία ή Θάνατος αφενός γιατί ξέρει ήδη την απάντηση για την οποία αγωνίζεται, αφετέρου γιατί φυσικά πια, απειλές περί θανάτου, αρρώστιας κλπ συνεπειών σ’ αυτόν τον Λαό δεν περνάνε για την επίτευξη οποιουδήποτε αλλότριου στόχου, αφού απλά αυτός ο Λαός, πέραν των άλλων, έχει ΚΑΙ την ικανότητα να σκέφτεται….
