Του Γιώργου Λιέρου
Ακόμα και η αραβική άνοιξη έπρεπε να έρθει σε εμάς μέσω Ισπανίας παρόλο
που γεωγραφικά, και όχι μόνο, η Αίγυπτος είναι τόσο κοντά μας.
Ακόμα και η λεγόμενη «αριστερά της δραχμής» δεν έχει μάτια παρά μόνο
για την Ευρώπη (άντε, και κατ’ εξαίρεση, και για τη Λατινική Αμερική).
Αυτά θα ήταν αδιανόητα πριν 2-3 δεκαετίες.
Μεγαλοπιαστήκαμε σύντροφοι. Το χειρότερο είναι ότι πίσω από την κούφια
υπεροψία μας δεν υπάρχουν παρά φοβικά σύνδρομα, ταύτιση με ό,τι πρέπει
να φοβόμαστε, ή παράλυση, ή αδυναμία, ή δουλοφροσύνη που μας κάνει να
γινόμαστε ένα, στη φαντασία μας βέβαια, με αυτό που μας καταστρέφει.
Είναι ντροπή μας το ότι είναι έξω από την ατζέντα μας το τι συμβαίνει
στη Βουλγαρία ή στη Σλοβενία, ότι δεν έχουμε ανοιχτή γραμμή με τους
εξεγερμένους της Αιγύπτου, με το πολιτικό και κοινωνικό γίγνεσθαι της
Τουρκίας, το ότι αγνοούμε την ταξική πάλη στην Κίνα και στην Ινδία.
Δεν είμαι μόνο Ευρωπαίος, είμαι Βαλκάνιος, για την ακρίβεια νιώθω πολύ
πιο Νοτιο-Ευρωπαίος και καταλαβαίνω επίσης ότι η νότια Ευρώπη χωρίς την
υπόλοιπη Μεσόγειο είναι κολοβή, ανάπηρη. Αισθάνομαι την Ανατολή σαν το
σπίτι μου. Ας ξαναβρούμε τη δική μας Ανατολή.
«Όχι δεν ανήκει στους Ευρωπαίους ολόκληρος ο κόσμος» θα λέγαμε
παραφράζοντας το ποίημα του Πατρίς Λουμούμπα «Η Αφρική θα
απελευθερωθεί». Και πράγματι δεν ανήκει πια. Το γεωπολιτικό βάρος, για το καλό ή το κακό,
τώρα μετατοπίζεται προς την Ασία. Ποιος ξέρει; Μπορεί από εκεί να
έρθουν τα «Καλά Νέα», (να εκπληρωθεί και η προφητεία του γέροντα
Πάνεκουκ, ο οποίος φανταζόταν ότι η κινέζικη επανάσταση του 1946-1949 ως
αστική επανάσταση θα δημιουργούσε στο βάθος του χρόνου ένα γιγαντιαίο
προλεταριάτο το οποίο θα έπαιρνε στα χέρια του τη σκυτάλη από τους
Ευρωπαίους εργάτες ως επικεφαλής της παγκόσμιας επανάστασης).
Το “πνεύμα της ιστορίας” για το οποίο μας μίλησε ο Χέγκελ ίσως επιστρέψει εκεί από όπου ξεκίνησε, στην Ανατολή.
