Μεγάλωσα με τις φήμες ότι ο Κουν περνούσε από τον πάγκο τους ηθοποιούς του.
Ήξερα ότι η Βουγιουκλάκη έσβησε το τσιγάρο της στο πρόσωπο του φροντιστή.
Έμαθα ότι ο Γούντι Άλεν είχε σχέσεις με τα ανήλικα υιοθετημένα παιδιά του.
Και τώρα άνοιξαν τα στόματα για Κιμούλη, Μούτση κτλ.
Δεν θα ξέφευγε και η τέχνη από τις σχέσεις εξουσίας.
Όταν μάλιστα εκεί τα πάθη επιτρέπονται και να εκδηλωθούν.
Η βία είναι και ήταν πάντοτε ένα αναπόσπαστο κομμάτι μεταξύ εξουσιαστή κι εξουσιαζόμενου.
Είναι καλό που άνοιξαν τα στόματα.
Είναι ένας τρόπος να περιοριστεί το φαινόμενο.
Δεν ελπίζω βέβαια ότι θα εξαλειφθεί.
Γιατί ο εξουσιαστής πάντα θα βρίσκει τους πρόθυμους να ασκεί τη βία.
Πρόθυμους από ανάγκη και πρόθυμους από φιλοδοξία να γίνουν κι αυτοί κάποια στιγμή εξουσιαστές.
Και κάτι τελευταίο που επιμένω πάντα.
Το έργο είναι πάντα αυτόνομο από το δημιουργό του.
Μπορεί σαν άνθρωπος να είμαι καθίκι, αλλά σαν Πολιτικός Μηχανικός να κάνω ένα γεφύρι να στέκεται στον αέρα.
Το γεφύρι θα είναι ονειρικό, εγώ θα παραμένω καθίκι.
