Έχουμε αποκτηνωθεί εντελώς ως κοινωνία; Τι κάναμε λάθος; Γιατί έχει αρχίσει να κανονικοποιείται η βία σε όλες τις εκφάνσεις της κοινωνικής μας ζωής, από τις δημόσιες συναναστροφές μας μέχρι όταν κλείνει η πόρτα του σπιτιού μας.
Και κυρίως γιατί φοβόμαστε να αντικρύσουμε την αλήθεια , και την ξορκίζουμε με λέξεις εμποτισμένες στην υποκρισία και στην πολιτική ορθότητα όπως “έγκλημα πάθους” , γιατί αδυνατούμε να αντικρύσουμε στον καθρέφτη αυτό που πραγματικά έχουμε να αντιμετωπίσουμε ένα κύμα βίας, στοχοποιήσης της γυναίκας, που ξεκινάει από την λεκτική της υποτίμηση και φτάνει μέχρι και την γυναικτονία.
Το περιστατικό άλλης μια γυναικοκτονίας που έλαβε χώρα στα Γλυκά Νερά και σόκαρε την κοινωνία όχι μόνο για την βία του αλλά κυρίως για την κτηνωδώς κυνική σκηνοθεσία του δεν αποτελεί ένα άλλο έγκλημα πάθους, ούτε μια εν θερμώ έκρηξη, όπως με χυδαίο τρόπο προσπαθούν να βαφτίσουν άλλα παρεμφερή εγκλήματα στην κολυμβήθρα του Σιλωάμ, τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης σε άλλες περιπτώσεις.
Αποτελεί άλλη μια εικόνα, χωρίς φτιασιδώματα και χρυσόσκονη, το τι συμβαίνει πίσω από τις κλειστές πόρτες αρκετών διαμερισμάτων. Διαμερισμάτων που τηρούν όλες τι προδιαγραφές για να οριστούν από τα χυδαία Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης της πατρίδας μας ως η επιτομή του ψευτου-αστικού ελληνικού ονείρου. Το ‘’Ελληνικό όνειρο’’ ποτισμένο στην συντήρηση, τον ραντισμό, την υποκρισία και το χυδαίο τρίπτυχο ‘Πατρίς , Θρησκεία , Οικογένεια ‘, γεννά είτε θύματα είτε Ελληναράδες με νευρώσεις , στερήσεις και κόμπλεξ που τα εκτονώνουν σε όλους αυτούς που τους θεωρούν στερεοτυπικά ως κατώτερους ή ως όντα που δεν αξίζουν ισότιμης μεταχείρισης.
Η βία . η υποτίμηση της γυναικείας υπόστασης, ο ρατσισμός της καθημερινότητας από την λεκτική βία και τον χλευασμό μέχρι και την σχεδόν θεσμοθετημένη υποτίμηση που βιώνει σε χώρους όπως η εργασία ή η εκπαίδευση , αποτελούν λίγες μόνο ενδείξεις για τον συλλογικό ξεπεσμό στον οποίο έχουν περιπέσει ως κοινωνία αλλά και ως Πολιτεία που αδυνατεί να αντιμετωπίσει το ζήτημα, στην ουσία του και όχι εκ των υστέρων όταν πλέον έχει τελεστή το έγκλημα.
Aν δεν αντιμετωπίζουμε εκ βάθρων αλλά κυρίως με ειλικρίνεια τον ξεπεσμό και την σαπίλα στην οποία έχει περιέλθει η κοινωνία μας με την θεσμοθετημένο και μη ρατσισμό που βιώνει η γυναίκα σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής της, και κυρίως αν δεν εκριζώσουμε την βία που διαποτίζει ως δηλητήριο την κοινωνία μας σε θεσμικό και μη επίπεδο, τότε δεν θα καταφέρουμε ποτέ να καταστούμε μια κοινωνία με θεσμούς και αξίες και όχι ένα συνονθύλευμα φατριών που κατά τύχη γεωγραφικά και θεσμικά βρέθηκε στην Ευρώπη και για αυτό αδυνατεί να αφομοιώσει ιστορικές διεργασίες που έχουν λάβει χώρα στην δύση εδώ και πολλές δεκαετίες.
