Ο μεγάλος περίπατος
Γράφει η Τίνα Ντάρμα
Χρόνια προσπαθώ να γράψω, για το θέμα της οδικής ασφάλειας και με παρατηρώ, να κάνω κοπάνα και να αποφεύγω, οτιδήποτε, για αυτό το θέμα. Μετά τραυματικό σοκ! Με έχουν τρακάρει και ξέρω. Προχθές, πεζή στη προσπάθεια μου, να αποφύγω νταλίκα, που θα με σκότωνε με όπισθεν, επειδή ο οδηγός της βαριόταν, να μπει στο κόπο να κοιτάξει, καθρέφτη.. είπα ως εδώ! Το μπαλέτο, το άλμα επί κοντό και κάποια μαθήματα ακροβατικής, που είχα πάρει στο Δυναμό, στο Μεταξουργείο, με έσωσαν! Νομίζω και η Παναγία η Μεγαλόχαρη, αλλά αυτό, είναι ένα άλλο θέμα.
Για να κυκλοφορήσεις πεζός και με άνεση, στην Αθήνα, πρέπει να έχεις κάνει, εκατό ώρες Yoga το λιγότερο, να το λέει η ψυχούλα και η καρδιά σου και να έχεις αντανακλαστικά, Σαολίν! Αν δεν έχεις, καλείσαι να αποκτήσεις, γιατί όλα παίζονται, στο δευτερόλεπτο. Η ζωή σου ουσιαστικά, για ένα βαθύ πορτοκαλί, προς βαθύ κόκκινο. Αν κάνεις το λάθος, να πας με τον Γρηγόρη και τον Σταμάτη όταν είσαι πεζός, σε διάβαση και δεν κοιτάξεις, ξανά, δύο και τρείς φορές καχύποπτα, για να βεβαιωθείς, ότι όλα τα οχήματα, αμάξια, μηχανές, ποδήλατα και πατίνια, έχουν σταματήσει, παίζεις τη ζωή σου, κορώνα γράμματα, Δευτέρα πρωί, για το τίποτα. Δεν συγχωράει τα λάθη, αυτή η πόλη! Για κανέναν μας και χωρίς, καμία εξαίρεση. Τις τελευταίες εβδομάδες, η απόγνωση των οδηγών, σε συνδυασμό με τη ζέστη και την Δημοτική αστυνομία (που πραγματικά τι να κάνουν και αυτοί), έχει πιάσει limit up. Μου έχει συμβεί, οδηγός να επιταχύνει και να σταματάει, ένα χιλιοστό από το πόδι μου, έτσι για τη φάση. Τον είχε χτυπήσει, ο ήλιος κατακέφαλα και θεώρησε, ότι αυτή η μέθοδος για καμάκι, θα ήταν η καλύτερη, από μέρους του! Πριν από πολλαααααααά χρόνια, πιθανό να με χτύπαγε και με ένα ρόπαλο, για να με πάει στη σπηλιά του, αλλά αυτά τα κόλπα διώκονται ποινικά και σαφώς δεν πιάνουν πια. Για καλή μας τύχη!
Οδηγοί σε απόγνωση, ισούται, με κακής ποιότητας, οδήγηση. Ποιος Covit-19 και ποια η θνησιμότητα του, όταν έχουμε 10.000 περίπου ατυχήματα, ανά έτος με χιλιάδες νεκρούς και τραυματίες, κάθε χρονιά, πολλά από αυτά, δυστυχώς, νέα παιδιά. Νεκρούς και τραυματίες, με ονοματεπώνυμο, οικογένειες και μωρά, που θα υποστούν για χρόνια, απώλειες και στεναχώριες ή στη καλύτερη νοσοκομεία και γιατρούς, που καμία αρχαία τραγωδία, δεν τα φτάνει. Πόνος, χειρουργεία, γιατροί σε απόγνωση και φίλοι και συγγενείς, να κλαίνε και να προσεύχονται, για μέρες ολόκληρες και χρόνια. Ακόμα και οι άθεοι! Δεν υπάρχει σπίτι, στην Ελληνική επικράτεια, που να μην έχει θρηνήσει, για ένα δικό της άνθρωπο, από τη κακιά τη στιγμή! Ποια, η κακιά στιγμή και ποιος κακός θεός, λιμάρει τα φρένα και τους πατάει το γκάζι, για να πάρουν, με διακόσια τη στροφή και να φωνάξουν ΜΑΜΑ, άπαντες παραβρισκόμενοι; Γιατί, για τη γιαγιά, που έβγαλε το εγγόνι της, ένα ήρεμο απόγευμα πεζή, για μια βόλτα σε κατοικημένη περιοχή, συγκεκριμένα, δεν άξιζε, ένα τέτοιο τέλος! Ανεξάρτητα, θρησκευτικών πεποιθήσεων, η απώλεια μίας ανθρώπινης ζωής, ενός παιδιού που δε φταίει σε τίποτα και η ψυχολογική καταστροφή, τόσων άλλων αγαπημένων ανθρώπων, από το απόλυτο τίποτα, το ίδιο μας πονάει όλους. Και τους πραγματιστές επιστήμονες, να ενημερώσω και πάλι! ΟΛΟΥΣ.-
Εκτός, από τον τίμιο σαν κατάσταση, θάνατο, να ενημερώσουμε ότι υπάρχει και η πιθανότητα, για πάσης φύσεως, αναπηρίες. Ο Σουμάχερ, παλεύει χρόνια, από ένα γ@μιμένο πετραδάκι και ο Σούπερμαν, έπεσε από ένα άλογο! Δεν είναι, που ο σκληρός και άκαρδος θεός, μας κάνει πλάκα. Είναι, που όλοι είμαστε το ίδιο, δημοκρατικά ευάλωτοι, φτιαγμένοι από χώμα και νερό, σίγουρα όχι ανίκητοι, από την βλακεία, της αδρεναλίνης, που πολλές φορές, μας παρασέρνει. Μην αργήσω στο ραντεβού, για το ντεκαπάζ, ας πατήσω γκάζι, σε πορτοκαλί. Μην ανάψω αλάρμ και φλας, αφού, μόνος είμαι στο δρόμο (γ@μ@ τη νοικοκυρά από πίσω ας περιμένει.. δε πάει να πλύνει και αυτή κανένα πιάτο) και σίγουρα, ας μη φορέσω κράνος (γιατί είναι καλοκαίρι και απλά ζεσταίνομαι). Για ζώνη, ας μη το συζητήσουμε, οι περισσότεροι άντρες, ανεξαρτήτως ηλικίας, το θεωρούν σαν προσβολή! Είναι σα να θέλεις, να τους βάλεις ζώνη αγνότητάς, ενώ αυτοί ακούνε, ΜΟΝΟ Iron Maiden, από τα γεννοφάσκια τους. Δεν παίζεις με τον ανδρισμό, του νεοέλληνα. Καλύτερα, να τον δει η μάνα του νεκρό, στα 19, αλλά για ζώνη και κράνος, ούτε λόγος! Υπάρχει πάντα και η πιθανότητα αναπηρίας, πράγμα που σίγουρα, μάλλον δεν γνωρίζει, ούτε ο κάγκουρας οδηγός, αλλά ούτε και η μάνα του, που τον μεγάλωσε.
Αλλά τώρα που το σκέφτομαι, έχω πολλές περιπτώσεις φίλων μου, που ενώ γνωρίζουν σαφέστατα για όλα αυτά, εξακολουθούν να κάνουν live, στο Facebook, τη ώρα που οδηγούν, να αυτό φωτογραφίζονται και να τραβάνε βιντεάκια, χωρίς κράνος, έτσι για τη δόξα τους, το Instagram, τους followers (που συνήθως είναι και πιο χαζοί από αυτούς..και το θέλουν το ημερήσιο αίμα τους) ,αλλά και για το YOLO, αυτής της παλιό ζωής!
Ο Ιαβέρης, που είναι ένας άνθρωπος, που και γνωρίζει και αγαπάει, τα αμάξια και τις μηχανές, σε μια συνέντευξή του, είχε καταλήξει, σε δύο βαθιά, από εμπειρία ζωής (με τόσα που έχει δει ο άνθρωπος) συμπεράσματα. Το πρώτο: Το αμάξι και τη μηχανή, τα χρησιμοποιούμε, σα μέσω, μόνο για να πάμε, από το ένα μέρος, στο άλλο. Ούτε για βιντεάκια, ούτε για να φωτογραφηθούμε, στην Εθνική και να δείξουμε πόσο γ@μ@τοι, είμαστε! Δε θα ξεχάσω, τη περίοδο της καραντίνας, που ένας οδηγός (Εθνική ή Αττική οδό ήταν, δεν θυμάμαι) τραβούσε βιντεάκι, έχοντας πάθει νευρική κρίση, γιατί η γιαγιά του, ήθελε να πάει να δουλέψει, στη λαϊκή, εκείνες, τις πολύ δύσκολες μέρες. Ο τύπος, στη προσπάθεια του, να βρει το λάθος, που έκανε η γιαγιά του, ξέχασε να κοιτάξει τα δικά του, τα χάλια! Ας πήγαινε, στην άκρη, του δρόμου, να τραβήξει, όσα βιντεάκια θέλει. Δεν μπορείς, να γίνεσαι δημόσιος κίνδυνος, για λίγα views και να κάνεις υστερίες και ποζεριές, που ούτε δεκαπεντάχρονα, δεν κάνουν! Να τα χέσω και τα views και την ηλεκτρονική κανονικότητα σας, ουσιαστικά! Πάρε τη γιαγιάκα σου, ένα τηλέφωνο ή ακόμα καλύτερα, πήγαινε να τις τα πεις, από κοντά, ΑΞΊΖΕΙ λίγο, από τον προσωπικό σου χρόνο! Εξάλλου, αυτή σε μεγάλωσε με αγάπη και στερήσεις. Σίγουρα, όχι με τη βοήθεια, του Instagram. Είναι άνισο, από την αρχή, γιατί η γιαγιά, δεν έχει καν, λογαριασμό στο Instagram, αλλιώς θα έτρωγες παντόφλα, που θα έπεφτε σύννεφο! Αν είχες τρακάρει, πλαγιομετωπική, επειδή είχες τελείως αλλού, το νου σου, 10λεπτά αργότερα και ήμουν η ασφαλίστριά σου, θα πήγαινα το οργισμένο βιντεάκι σου, στο δικαστήριο, για να αποδείξω, το πόσο εκτός εαυτού, ήσουν! Αν έχεις νεύρα, μη οδηγείς, με η χωρίς κάμερα. Αποτελείς για όλους μας, δημόσιο κίνδυνο.
Είχε πει και ένα ακόμα καλό, ο αυτοκινητιστής Ιαβέρης, για τους μοτοσικλετιστές. Τον μεγαλύτερο πρωταθλητή κόσμου, να έχεις στις μηχανές, δεν θα έκανε ποτέ του, ένα καλό ρεκόρ, χωρίς κράνος, είπε. Με μυγάκια και αέρα, να μπαίνει στα μάτια σου, ούτε σωστά να δεις, δε μπορείς, για να έχεις έστω μια κάποια, αξιοπρεπείς αντίδραση, την ώρα που πάει να γίνει, το όποιο κακό. Είσαι ιππότης, χωρίς πανοπλία και αν συνεχίσεις έτσι, μάλλον και χωρίς τη Βασούλα, που δεν σου φταίει τίποτα και αυτή. Ένα ραντεβού, είπε να βγει με σορτσάκι, τα μπούτια έξω και κροπ τοπ (και τη φορτώνεις και αυτή στο παπάκι χρέπι, χωρίς κράνος..επάνω), όχι να πάει στο Fear Factor!
Όλοι είμαστε, εν δυνάμει, άνθρωποι με αναπηρίες και πιθανώς νεκροί, από τη κακή στιγμή, ενός άλλου βαθιά εγωιστή και χαζού ανθρώπου. Μεθυσμένου ή και νηφάλιου, κυρίως όμως μ@λ@κ@! Αλλά πόσο τελικά, είναι κακή, και μη προβλέψιμη, αυτή η στιγμή; Γιατί, άλλο βλακεία και άλλο κακία και κόμπλεξ κατωτερότητας, γιατί τότε το αμάξι ή η μηχανή μετατρέπονται, σε φονικά όπλα και δεν είμαστε στο Death Proof! Γεμίσαμε, βλάκες με διπλώματα οδήγησης, που κατά τα άλλα, δεν καταδέχονται, να χρησιμοποιήσουν, metro ή τρένο και taxi. Κύρια ασχολία τους, είναι, να κοροϊδεύουν/τρολάρουν, ποδηλάτες και πεζούς, λες και είμαστε στη ζούγκλα και είναι δυνατότεροι, επειδή καλύπτονται, από ένα μεταλλικό κέλυφος.
Για τα ηλεκτρικά οικολογικά πατίνια, δεν έχω ακόμα σχηματίσει ολοκληρωμένη άποψη, αφού έχω γίνει μάρτυρας στο κέντρο της πόλης, σε τόσα εν δυνάμει ατυχήματα, με πατίνια εναντίον, μηχανών, αυτοκινήτων, πεζών και ποδηλάτων, που το λιγότερο.. έχω πιστέψει, ξανά στον μεγαλοδύναμο Θεό και τη μαγεία, της πρωτεύουσας! Όλα στο χιλιοστό ρε. Ίσως μας προστατεύει και το δωδεκάθεο, αφού βρισκόμαστε στη πόλη, της Αθήνας.
Εν κατακλείδι, ζώνες, κράνος, συνείδηση, διαύγεια, νηφαλιότητα, αντανακλαστικά, καθρέφτες, φλας, αλαρμ και ευγένεια, όταν είμαστε, εμείς οι οδηγοί. Κόρνα μόνο, όταν πάει να γίνει ατύχημα, υπό άλλες συνθήκες, απλά μπορείτε να τη βάλετε, στον κwλ0 σας, για μια κάποια, καλή αρχή! Προτεραιότητα στους πεζούς, στις μαμάδες με τα καροτσάκια και τους ανθρώπους με αμαξίδια, αλλά και πάσης φύσεως αναπηρίες. ΡΑΜΠΕΣ –ΡΑΜΠΕΣ-ΡΑΜΠΕΣ! Σε δημόσιες υπηρεσίες, σχολεία, θέατρα, κινηματογράφους, αλλά και σε όλα τα μαγαζιά. Ξεχάστε και τα σφηνοτουβλάκια στους πεζόδρομους, ούτε για τους πεζούς δεν κάνουν, άπαντες ζούμε το Camel Trophy. Για αρχή, ο κάθε δήμος ξεχωριστά, ας φτιάξει, τις ήδη κατεστραμμένες υπάρχουσες ράμπες και όπου δεν υπάρχουν, να κατασκευαστούν, από την αρχή! Για τις διαβάσεις τυφλών, δεν το συζητώ, είναι σα να θέλετε, να τους σκοτώσετε τους ανθρώπους. Δοκιμάστε μία διάβαση τυφλών, με τα μάτια κλειστά. Αν τα καταφέρετε, λογικά μπορείτε να βγάλετε και το Survivor, στη παραγωγή, του συμπαθέστατου κατά τα άλλα και πολυχρονεμένου, βεβαίως βεβαίως, Τούρκου καναλάρχη. Στα πλάγια, της Τεχνόπολης, στο Γκάζι, για παράδειγμα, εκεί που όλοι περιμένουν για την είσοδο τους, έχουν μείνει τα δέντρα ακλάδευτα, για μήνες και στο πεζοδρόμιο, ούτε πεζός, δε μπορεί να περπατήσει, αφού τα κλαδιά των δέντρων φτάνουν, μέχρι κάτω. Είναι διάβαση τυφλών, η συνεπής αμέλεια σας, μπορεί να τους σκοτώσει!
Καλοί και οι φοίνικες, καλό και το πράσινο, καλά και τα σιντριβάνια. Όποιος, δεν ζει καθημερινά την πόλη, δεν μπορεί να καταλάβει, την ανάγκη των ανθρώπων, που δουλεύουν και κατοικούν στο κέντρο, για πράσινο. Ας πιει ξίδι ή για ξεκίνημα, ας αγαπήσει, μία πόλη με ιστορία, μέλλον και παρόν, όπου χιλιάδες τουρίστες την τιμούν, την προτιμούν και την επισκέπτονται, καθημερινά. Ατομική ευθύνη, πρέπει να υπάρχει για όλους, στον τρόπο, που οδηγούμε, που μιλάμε και που διεκδικούμε. Να διεκδικούμε ΟΛΟΙ για ΟΛΟΥΣ και όχι κάποιοι, για κάποιους ή μόνο, για τον εαυτό τους! Όλους μας, μπορεί να μας βρει το κακό.
Ακούω καθημερινά, οδηγούς, στο κέντρο, να φωνάζουν και να επιταχύνουν εσκεμμένα, όταν βλέπουν πεζό. Τη Παρασκευή, είδαμε και μηχανάκια αστυνομικών, της Ελληνικής αστυνομίας, να παίρνουν φόρα και να πέφτουν επάνω, σε διαδηλωτές. Για πιο μισθό, ρε παιδιά; Να πατάς γκάζι και να πέφτεις, επάνω σε κόσμο, για να πεις μετά.. ΓΙΟΥ ΦΑΟΥΛ, με έριξαν! Ούτε ο Καραγκούνης, δεν τα έκανε αυτά και αν το έκανε, ήτανε μαν του μαν και όχι μηχανή, εναντίον ανθρώπων! Γιατί, μετά από κάθε τέτοιο πλάνο, να λέμε όλοι, ΑΓΙΟ είχαν! Όχι δεν είχαν άγιο.. τρεις συνεχόμενες μέρες πορείες είχαν και κάπου λάλησαν, ένθεν και ένθεν. Δεν ασχολούνται, οι Άγιοι με τέτοιες μ@λ@κιες και αν γίνει, κάτι ανεπανόρθωτο, οι διαδηλωτές θα τα ρίξουν στους αστυνομικούς και οι αστυνομικοί, στους διαδηλωτές. Όλους όμως λογικά, κάποιος θα τους περιμένει στο σπίτι και αν δεν γυρίσει, αρτιμελής, όπως και έφυγε, θα πέσει πολύ κλάμα, επιβεβαιώνω. Καμία μάνα, να μη κλάψει ξανά, για τη μαγκιά, την ανωριμότητα και την καγκουργιά δευτερολέπτων, αναίτια και αδικαιολόγητα.
Για τα νησιά και την επαρχεία, ούτε λόγος. Αν δεν είσαι μεθυσμένος και κάτω από 16, είναι ντροπή, να πιάσεις, αργότερα το τιμόνι, εκεί. Μέθυσες, πολύ και βαριά Πάσχα και κυλιέσαι στα πατώματα; Δεν θα καλέσουν taxi, ξέρουν καλά τους δρόμους, που μεγάλωσαν, δε θα τους πεις εσύ, τώρα! Θα αποτελούσε ντροπή, για τον ανδρισμό τους, το να μη τραβήξουν και κανα δύο χειρόφρενα, σε κατοικημένη περιοχή. Ένας εγωισμός ατελείωτός, στη πόλη, στο χωριό, στο νησί. Παραβατικότητα ίσων, μαγκιά και στυλ, στο 2020.
Βάλτε τον Ιαβέρη, στα σχολεία, μήπως σωθεί κάτι, από τις επόμενες γενιές! Η σιωπή μας, ισούται με συμμετοχή και συνενοχή, στη μεγαλύτερη γενοκτονία, που έχει υποστεί η χώρα, όλη τη μεταπολεμική της, περίοδο! Οι δρόμοι, μπορούν να φτιάχνονται και να βελτιώνονται καθημερινά, όπως και οι λαμαρίνες, του αμαξιού, αν χρειαστεί, στο συνεργείο, μετά από γρατζούνισμα ή τρακάρισμα. Οι άνθρωποι, που καθημερινά χάνονται άδικα, στην άσφαλτο, δεν θα γυρίσουν ποτέ πίσω, στα αγαπημένα τους πρόσωπα! Αυτό από μόνο του, θα έπρεπε να μας κάνει, πιο υπεύθυνους ανθρώπους, άρα και καλύτερους πολίτες, σε όλα τα επίπεδα.
Κείμενο: Τίνα Ντάρμα
