“Ο νόμος είχε τη δική του Ιστορία…” | Tου Μανόλη Πετράκη
“Κάποιος την έγραψε στον τοίχο με μπογιά”…., όχι όμως φυσικά την ιστορία του νόμου αλλά “του δρόμου” όπως λέγεται μάλιστα το τραγούδι , αφού τελικά “η ιστορία του νόμου,” είναι απλά…., μια “άλλη ιστορία….”
Μια άλλη ιστορία, σε αντίθεση φυσικά με την “ιστορία του δρόμου”, η οποία ήταν τελικά “μια λέξη μοναχά, ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ”, κι “είπανε όμως πως την έγραψαν παιδιά (!!!)”, αφού βεβαίως αφενός αυτή η ιστορία της πληθώρας των νομοθετημάτων του 2010 κι έκτοτε δεν θα μπορούσε ούτε θα χωρούσε να γραφτεί σε κανένα τοίχο κι η προϊστορία τους (εορτοδάνεια, διακοποδάνεια, επιδόματα έγκαιρης προσέλευσης κλπ), γράφονταν πολύ πριν γεννηθούν τα παιδιά, αφετέρου αφού, κανένα παιδί ποτέ δεν θα μπορούσε και δεν θα δεχόταν να γράψει και συγκεκριμένα ν’ αντιγράψει οπουδήποτε όλες αυτές τις διατάξεις που διατάσσονταν απ’ το εξωτερικό ως νέα μέτρα, που γίνονταν νόμοι του κράτους μ’ ένα απλό : “ναι σε όλα”, και που όχι μόνο δεν ήταν μια λέξη που σήμαινε “μοναχά ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ”, αλλά χιλιάδες λέξεις που σήμαναν, την υποδούλωση, τη φτωχοποίηση, τη μιζέρια ενός ολόκληρου λαού, σ’ ό,τι ζήταγε αλλά και σ’ ό,τι δέχονταν αβίαστα, ο κάθε κερατάς….
Κι έτσι, όπως μάλιστα λέει “η ιστορία του δρόμου”, “ύστερα κύλησε ο καιρός κι η ιστορία”, και “πέρασε εύκολα απ’ τη μνήμη στην καρδιά….”, δηλαδή το Εργατικό Δίκαιο, το Συνταγματικό Δίκαιο, το δικαίωμα στην εργασία, στην ιδιοκτησία, (- το δικαίωμα στ’ όνειρο είναι άλλο τραγούδι θα στο πω άλλη φορά -), αφού “η ιστορία του νόμου” που επακολούθησε απ’ το 2010, επέβαλε ουσιαστικά την κατάργηση όλων των παραπάνω, ενώ επιπλέον ο τοίχος που στην “ιστορία του δρόμου” έγραφε “μοναδική ευκαιρία» και πως, : “εντός πωλούνται πάσης φύσεως υλικά”, στην “ιστορία του νόμου” περίπου το ίδιο έγραφε με τη σημαντική διαφορά όμως πως πλέον δεν έγραφε “πωλούνται” αλλά “ξεπωλούνται” “πάσης φύσεως υλικά”, αφού τελικά, μ’ αυτή την “ιστορία του νόμου”, διαλυθήκαμε, μπατιτρίσαμε, ξεπουληθήκαμε, αλυσοδεθήκαμε, και το μόνο που κάνουμε δυστυχώς πλέον είναι το να θυμόμαστε….
….Το να θυμόμαστε τα παλιά κι εκείνες τις στιγμές με τον κόσμο να βρίσκεται, : “τις Κυριακές από νωρίς στα καφενεία”, της “ιστορίας του δρόμου”, που τα περισσότερα στην “ιστορία του νόμου” κλείσανε, κι “ύστερα” να χάνεται σε κείνο το : “γήπεδο στοιχήματα καυγάς” του στίχου της “ιστορίας του δρόμου”, που “η ιστορία του νόμου” μετέπειτα διασαφήνισε ως προς τα στοιχήματα συγκεκριμένα, με το : “πάμε στοίχημα” ειδικότερα μπας κι έρθει επιτέλους κάνα φράγκο, ενώ ο “δρόμος”, με σκυφτά πλέον πρόσωπα που σκέφτονται σαν στην κατοχή, μόνο πως θα ζήσουν και πως θα καταφέρουν να επιβιώσουν, ναι κάποτε είχε “τη δική του ιστορία”, την οποία φυσικά έγραψαν παιδιά, που δυστυχώς όμως μεγαλώσανε κι αλλάξανε, και δεχτήκανε και εν τέλει υπηρετήσανε την άλλη τελικά εκείνη, “ιστορία του νόμου”.
@pixabay
