Ο ΌΡΚΟΣ ΤΟΥ ΙΠΠΟΚΡΑΤΗ ΚΙ ΟΙ ΔΥΟ ΨΥΧΙΑΤΡΟΙ …ΕΝΑΛΛΑΚΤΙΚΩΣ
Ευθυμογράφημα από τον ποιητή, θεατρολόγο και κριτικό Κωνσταντίνο Μπούρα
Εγώ πάντα έλεγα πως οι ψυχίατροι αποτελούν ειδική συνομοταξία ανθρώπων κι ….όλοι με πίστευαν!
Ακόμα και στον όρκο του Ιπποκράτη που δίνουν (ακόμα) όσοι και όσες αποφοιτούν από την Ιατρική Σχολή, εκείνοι οι δύο φερέλπιδες ψυχαναλυτές, ψυχοπομποί, ψυχοβγάλτες, εκείνα τα δύο τζιμάνια – σαΐνια – μπαγαμπόντηδες – «Κλεφτοκοτάδες» (όπως θα λέγαμε παλιά για τους …στρεψοδίκες, τους φυγόδικους, του λουφαδόρους και λοιπά συναφή …μη συνώνυμα)… ετούτα τα καλά παιδιά αποφάσισαν να «κάνουν τη διαφορά», όπως λένε σήμερα όσοι νομίζουν πως ξέρουν αγγλικά – είναι σαν εκείνο το ανεκδιήγητο που σου πετάνε στη μούρα όταν τους παίρνεις τηλέφωνο και τους ενοχλείς: «θα σε πάρω …πίσω!!! – I’ll call you back». Από πού θα με πάρεις ρε; Που αν το έλεγες αυτό στον παππού μου θα σου έκοβε την καλημέρα και τον …κάλο;
Για να επανέλθουμε λοιπόν στο θέμα μας, που όπως φαίνεται, μας ξεφεύγει πάντα σαν χέλι, αρνούμενο να αλευρωθεί και να μπει στο ταψί ή στο τηγάνι έστω – άλλη παρεκβολή-παράβασις! Μα κοιλιόδουλοι είμαστε; Λέω… μήπως…
Αυτοί οι δύο λοιπόν, μόλις μπήκαν στο ωραίο κτήριο του Πανεπιστημίου, επί της οδού Πανεπιστήμιου, ανάμεσα από την Ακαδημία και την Παλαιά Εθνική Βιβλιοθήκη, αφού χάζεψαν το διάκοσμο και τις τοιχογραφίες, απτόητες από βεγγαλικά, δακρυγόνα, καπνογόνα των διερχόμενων πορειών διαμαρτυρίας… κάτι που άφηνε παντελώς αδιάφορους τους δύο ανερχόμενους γυμνοσάλιαγκες, οι οποίοι το μόνον που ήθελαν ήταν να πλουτίσουν, ακόμα και πατώντας επί πτωμάτων (ειδικά τότε).
«Δια ποίους κώδικας δεοντολογίας να μιλάμε τώρα; Ποίον όρκον του Ιπποκράτη να δώσωμεν κολλητέ μου; Μα τι λες τώρα; Αστεία πράγματα!!!».
«Μα αφού είμεθα άθεοι! Το λησμόνησες;».
«Ποτέ δεν ηξεύρεις! Κράτα και μία πισινή!!!».
«Δηλαδή; Θα με τρελάνεις τώρα! Δηλαδή υπονοείς πως ενδέχεται να μας υποδεχτεί ο Άγιος Πέτρος, άμα τη… φτου! Φτου! Φτύνω στον κόρφο μου».
«Φτύνω πάνω φτύνω τα μουστάκια μου, φτύνω κάτω φτύνω τα …απίδια μου. Τι λες καλέ; Τι λες μωρή;».
«Σώπα, μην με ξεφωνίζεις ‘δω μέσα, ανάμεσα στους συμφοιτητές μας… στους πρώην… Σώπα, σου λέω!!!».
«Λοιπόν, σύνελθε! Άντε, να συνερχόμεθα! Σε ορκωμοσία ευρισκόμεθα. Όχι εις την λεωφόρον Συγγρού!».
«Κρύβε λόγια, κρύβε λόγια! Στην Αθηνάς, στην οδό Αθηνάς να λες καλύτερα. Εκεί πάνε όλοι οι …φανατικοί άντρες, οι στρέϊτ γενικώς».
«Λοιπόν, συμφωνήσαμε: ΌΤΑΝ ΘΑ ΠΕΙ Ο ΠΡΥΤΑΝΗΣ ΝΑ ΣΗΚΩΣΟΥΜΕ ΤΟ ΔΕΞΙ ΧΕΡΙ, ΕΜΕΙΣ …ΤΙΠΟΤΑ. ΘΑ ΚΑΝΟΥΜΕ ΤΟ ΚΟΡΟΪΔΟ, ΘΑ ΞΥΝΟΥΜΕ ΤΑ …ΚΡΕΜΜΥΔΙΑ ΜΑΣ. Οκέι; Σύμφωνοι;».
«Μέσα είμαι. Όταν οι άλλοι, τα κωθώνια, τα κορόιδα θα ορκίζονται στον ….Γιαραμπή, εμείς θα κάνουμε τις πάπιες».
«Τους Κινέζους, καλύτερα. Τους Κινέζους, όχι …τις πάπιες!».
«Δίκιο έχεις. Δεν ξέρω τι λέω. Οι πάπιες είναι …θηλυκές κι εμείς …αρσενικοί. Λέμε τώρα! Μην το πάρουμε και πάνω μας».
«Κρύβε λόγια. Για ψυχίατρος πόλις φλύαρος μας βγήκες! Πως θα κάνεις τον ψυχαναλυτή; Εεε; Πώς θα το βουλώνεις και θα κάνεις ότι ακούς τις παπαρολογίες του κάθε πελάτη για να του πεις μετά δύο τσιτάτα προκειμένου να εισπράξεις την αμοιβή και…. έξω από την πόρτα;».
«Δίκιο έχεις. Είμαι από την επαρχία, βλέπεις. Αλλά, πού θα μου πάει, θα το συνηθίσω».
Κάπου εκεί άρχισε η ορκωμοσία, των υπολοίπων, αλλά όχι κι αυτών των δύο τυφλοπόντικων, που δεν σήκωσαν βεβαίως τα χέρια, που κρύφτηκαν κάπου πίσω από κάτι ψηλές κι εύρισκαν, μαθές, και την ευκαιρία να πιάσουν λίγο κώλο μέσα στη σύγχυση και στη φασαρία.
Αργότερα έγιναν διάσημοι νευρολόγοι-ψυχίατροι (δεν έπιασαν χαρτωσιά ως ψυχαναλυτές, οι πελάτες δεν είναι και τόσο κορόϊδα όσο θα ήθελαν …ούτε όσο νόμιζαν)… Τίγκαραν τους ταλαίπωρους ασθενείς στη υπερφαρμακία, τους αποτρέλαναν και τους έστειλαν μιαν ώραν αρχύτερα στον άλλο κόσμο να συναντήσουν τον Άγιο Πέτρο, που οι ίδιοι τον απέφευγαν επιμελώς κι ανέβαλαν το …ραντεβού όσο μπορούσαν (κι όσο ΔΕΝ μπορούσαν).
Κι αν κάποιος τους κατηγορούσε πως είναι ορκοπάτες και δεν σέβονται τον όρκο του Ιπποκράτη, εκείνοι χαμογελούσαν αδιόρατα και σαρδόνια κάτω από τις μουστάκες τους («το μουστάκι είναι ο φερετζές …τού μπινέ») κι έκλαναν επιμελώς ατημέλητα, σα να λένε: «Πείτε ό,τι θέλετε, αλλά εμείς τον όρκο του Ιπποκράτη ΔΕΝ τον δώσαμε. Και το πτυχίο μας πήραμε και την καλή πιάσαμε κι όνομα έχουμε στην πιάτσα (στην ιατρική, μην πάει ο νους σας στο πονηρό) και υπεραμύντορες της χημικής επιστήμης είμεθα και γελάμε με τους εναλλακτικούς θεραπευτές και τους συκοφαντούμε και βάζουμε τον Ιατρικό Σύλλογο να τους κάνει μηνύσεις, εξώδικα, αγωγές και τα τοιαύτα… δεν ξέρω πώς τα λένε. Ιατρική εσπουδάσαμεν, όχι Νομική!!!».
Παρέλειψα βέβαια ν’ αναφέρω πως και την Ιατρικήν με σκονάκια κι αντιγραφές την ετελείωσαν, με λαδώματα και γλειψίματα… «Φιλήσανε κατουρημένες ποδιές», που λένε, για να πάρουν το έρμο το πτυχίο, εφαλτήριο για μια καλύτερη ζωή. Εννοείται ότι υπανδρεύθησαν αμφότεροι (όχι …μεταξύ τους) κι έκαναν παιδιά κι έβγαλαν …κέρατα από τις ζωηρούλες, κακομαθημένες μεσοαστές μοναχοκόρες προικοφόρες… αλλά δεν πειράζει. «Ούτε οι πρώτοι ούτε οι τελευταίοι, Μήτσο μου», έλεγε ο Ευθύμης, χτυπώντας τον φιλικά στην πλάτη και πιάνοντας λίγο μπούτι, εις ανάμνησιν της παλαιάς …οικειότητός των (ήταν συγκάτοικοι βλέπεις, σε εκείνη την ταραγμένη δεκαετία τού Εμφυλίου Πολέμου, σε ένα δεύτερο υπόγειο τής Κυψέλης, δίπλα στο καλοριφέρ – και το ασανσέρ έκανε δαιμονισμένο θόρυβο κάθε που …εκκινούσε)…
Αυτά για την ώρα. Θα επανέλθω δριμύτερος κι …εναλλακτικός!
Κωνσταντίνος Μπούρας
