Η θέση του ΠτΔ για να είμαι ειλικρινής λίγο με ενδιαφέρει εφόσον Δημοκρατία έχουμε να δούμε εδώ και 2.500 χρόνια και προσωπικά θα ασκήσω την όποια κριτική μου δημοσίως αφού περιμένω υπομονετικά να δω την ουσία των πολιτικών που θα εφαρμοστούν το επόμενο διάστημα.
Όπως και πολλάκις φοράκις στο παρελθόν, στο αξίωμα αυτό θα δούμε κάποιον που ούτε συγκεντρώνει τα χαρακτηριστικά μιας ευυπόληπτης από όλο το πολιτικό φάσμα μεγάλης πολιτικής προσωπικότητας ούτε συνεγείρει το φρόνημα του ελληνικού λαού. Το ίδιο άλλωστε συνέβη και με τις υποψηφιότητες Στεφανόπουλου, Παπούλια κλπ.
Θα περίμενε βέβαια κανείς από μια ριζοσπαστική κυβέρνηση να κάνει μια άλλη ευφάνταστη επιλογή που θα νοηματοδοτήσει αυτόν τον θεσμό και θα του δώσει περιεχόμενο. Ένα περιεχόμενο που θα έχει να κάνει με την απούσα δημοκρατία. Αυτό δεν θα γινόταν ούτε εάν ερχόταν κάποιος βολεμένος αριστερόστροφος μπουρζουάς να καθίσει στις σκυριανές καρέκλες του προεδρικού μεγάρου.
Θα έβλεπα πέραν των τακτικισμών, με θετικό τρόπο μια κίνηση συμβολική όπως την τοποθέτηση στον ρόλο αυτόν ενός ανθρώπου ταπεινής και συνεπούς διαδρομής, ακόμη – και ξέρω ότι το τραβάω – ενός νέου επιστήμονα που εγκατέλειψε την χώρα του χωρίς να το θέλει. Κάποιου ανθρώπου που δεν υπήρξε ποτέ ομοτράπεζος των αχρείων που κυβέρνησαν έμπροσθεν και όπισθεν της κουίντας.
Ένα από τα light αλλά ουσιαστικά προβλήματα της εξουσίας είναι ότι ο quotidien ρεαλισμός σκοτώνει το φαντασιακό και οι τακτικισμοί εμποδίζουν το στρατηγικό όραμα. Δυστυχώς όμως η Ελλάδα βρίσκεται σε τέτοιο χάλι που δεν απαιτείται τίποτε λιγότερο.
Να πω επίσης πως επικοινωνιακές απροσεξίες του τύπου πρωθυπουργός να αναφέρεται εντός Βουλής σε γελοιογραφία (ενώ έπρεπε ο κυβερνητικός εκπρόσωπος να αναφερθεί σχετικώς σε press room (αν θεωρείτο απαραίτητο, που κατά τη γνώμη μου δεν ήταν ούτε κατά διάνοια) είναι ενδεικτικές μιας ανύψωσης του επουσιώδους που για τον έμπειρο παρατηρητή ήδη αποτελεί αντικείμενο προβληματισμού.
