Ο σούπερ σταρ Γιάννης και οι υποκριτές | Του Λάμπρου Αναγνωστόπουλου
Ο Γιάννης Αντετοκούνμπο αναδείχθηκε MVP της κανονικής περιόδου στο ΝΒΑ για την αγωνιστική σεζόν 2018/19 και έγραψε ιστορία. Η ελληνική κοινωνία, που δέχτηκε και ενσωμάτωσε τον Γιάννη και την οικογένειά του, έχει κάθε λόγο να καμαρώνει. Αντίθετα, η ελληνική Πολιτεία, πρέπει να ντρέπεται γιατί μέσα από πολλούς εκπροσώπους της, είδαμε τι σημαίνει υποκρισία.
Τα χαρακτηριστικότερα παραδείγματα είναι τα εξής: Ο πρόεδρος της ΝΔ και όπως φαίνεται μελλοντικός Πρωθυπουργός, Κυριάκος Μητσοτάκης, ψήφισε ΟΧΙ το 2015 στη Βουλή, για την ιθαγένεια στα παιδιά μεταναστών που γεννήθηκαν στην Ελλάδα. Αμέσως μετά την επιτυχία του Γιάννη, έκανε δήλωση υπερηφάνειας, για το παιδί που γεννήθηκε στη χώρα μας.
Ο Αντιπρόεδρος της ΝΔ, Άδωνις Γεωργιάδης, το 2010 ως βουλευτής του ΛΑΟΣ, συμμετείχε σε συγκεντρώσεις κατά του νομοσχεδίου για την ιθαγένεια. Ακόμη, πιο πρόσφατα, ο άνθρωπος αυτός που χειρίζεται άψογα την ελληνική γλώσσα είπε τον Γιάννη Αντετοκούνμπο, Ακενοτούνμπο, κάνοντας πως δεν γνωρίζει το όνομά του. Πλέον, έχει μάθει πως προφέρεται το όνομα του αθλητή και δηλώνει κι αυτός περήφανος.
Αλλά και ο ίδιος ο πρόεδρος της Ελληνικής Ομοσπονδίας, ο Γιώργος Βασιλακόπουλος, σύμφωνα με τον μάνατζερ του Γιάννη, Γιώργο Πάνου, προέβη σε προσβλητικούς χαρακτηρισμούς στο παρελθόν. Το θέμα που είχε προκύψει ήταν σχετικά με το αν μπορεί ή όχι ο Γιάννης που αντιμετώπιζε πρόβλημα τραυματισμού, να παίξει με την Εθνική. Ο πρόεδρος, σύμφωνα με τον μάνατζερ, τον αποκάλεσε αρκούδα με χαλκά και χαλινάρι γιατί οι άλλοι αποφασίζουν για εκείνον.
Ο Γιάννης Αντετοκούνμπο φυσικά έχει αποδείξει πόσο αγαπάει τη χώρα μας, αλλά και την Εθνική ομάδα. Είναι ένας σούπερ σταρ που έχει χαράξει την πορεία του και κανείς δεν μπορεί να τον εκμεταλλευτεί πλέον. Μιλώντας καθαρά αθλητικά, δείχνει πως δεν έχει ταβάνι. Δουλεύει σκληρά, συνεχώς εξελίσσεται, παραμένει ταπεινός και ποιος ξέρει, κάποια στιγμή στο άμεσο μέλλον μπορεί να τον δούμε και πρωταθλητή στο ΝΒΑ.
Φέτος, έφτασε πολύ κοντά στους τελικούς. Η ιστορία της οικογένειάς του, είναι μια συγκινητική ιστορία, όπως τόσες και τόσες ιστορίες μεταναστών. Το σίγουρο είναι ότι όποιος αγαπάει το μπάσκετ, αλλά πάνω απ’ όλα τους ανθρώπους, μπορεί να νιώθει πραγματικά υπερήφανος γι’ αυτό το παιδί.
Λάμπρος Αναγνωστόπουλος
