Ο σουρεαλισμός του Αλέξη Τσίπρα και της γενικότερης κατάστασης
«Δεν έχετε το δικαίωμα να φορτώσετε τη χώρα με ένα νέο δάνειο για την αποπληρωμή ενός παράνομου χρέους»… Σας θυμίζουν κάτι τα λόγια της Ζωής Κωνσταντοπούλου;
Είναι τα ίδια λόγια που έλεγε προεκλογικά ο Αλέξης Τσίπρας με τη διαφορά πως τώρα απευθύνονται σε αυτόν, από ανθρώπους του κόμματός του.
Βρίσκοντας σουρεαλιστική την πρόθεση της Ζωής Κωνσταντοπούλου να τον στηρίζει ενώ δεν ψηφίζει μνημόνια, ο «για πρώτη φορά αριστερά» πρωθυπουργός, δεν βρίσκει καθόλου σουρεαλιστικές τις δικές του αντιφάσεις.
Ίσως γιατί ούτε ο σουρεαλισμός δεν χωράει στα πεπραγμένα του εφόσον έχει καταπατήσει και διαστρεβλώσει και αυτή την έννοια όπως τόσες άλλες.
Το τρίτο μνημόνιο το αισχρότερο όλων, ψηφίστηκε χθες στο μεγαλύτερο μέρος του από εκείνους που απομακρύναμε από την κυβέρνηση με την ελπίδα να το σκίσουμε.
Αντί αυτού το κάναμε κορνίζα, τοποθετώντας την δίπλα σε φωτογραφίες από το καλοκαίρι, για να πλαισιώσουν την ανυπαρξία αντίδρασης απέναντι σε μια κυβέρνηση ειδικού σκοπού, που για κάποιους παίρνει και διαστάσεις ηρωισμού.
Εν τω μεταξύ, πρόσφυγες και μετανάστες δίνουν μάχη επιβίωσης καταφθάνοντας μαρτυρικά στα νησιά, προσμένοντας καρτερικά να τους δοθούν τα αυτονόητα.
Τα αυτονόητα εκτός από ανθρωπιά, είναι όλα αυτά που ο πρώην υπουργός εσωτερικών Αργύρης Ντινόπουλος σε συνδυασμό με τον επίτροπο Μετανάστευσης Δημήτρη Αβραμόπουλο αντάλλασσαν απλά μεταξύ τους σε επιστολές αβρότητας.
Δύο μπάτλερ μέσα σε λαϊκή αγορά που προσπαθούσαν να ψωνίσουν για τα αφεντικά τους χωρίς να λερώσουν τα ρούχα τους.
Η συνέχεια και αυτή δραματική, με την Τασία Χριστοδουλοπούλου να έχει εντολή να μην συμπεριφέρεται σαν μπάτλερ αλλά σαν γραφική συγγραφέας που απλά καταγράφει σκηνές για το επίδοξο μυθιστόρημά της.
Στη συνέχεια της σουρεαλιστικής καταγραφής των γεγονότων εντάσσεται και η πρόθεση της Γερμανίας να ασκήσει επιπλέον πίεση γιατί τα μέτρα δεν είναι αρκετά για να μας εξαφανίσουν και η διαπραγμάτευση πάει να αντικατασταθεί με ναζιστική επιβολή, που έχει πλέον το χρώμα του χρήματος και όχι τη μπότα στο κεφάλι μας.
Γιατί είναι άλλο να σε εξαγοράζουν δίνοντάς σου την ψευδαίσθηση πως έχεις επιλογή και άλλο να σε πατάνε κατευθείαν ρισκάροντας μην τους δαγκώσεις με λύσσα το πόδι.
Οποιαδήποτε άλλη σουρεαλιστική σκέψη του στυλ «θα φτιάξουν τα πράγματα» ή «στηρίζουμε την κυβέρνηση γιατί δεν υπάρχει εναλλακτική» είναι απλά μια άρρωστη και επικίνδυνα διεφθαρμένη φαντασίωση, που ξεφεύγει από τις αρχές και την έννοια του σουρεαλισμού.
Το παράλογο είναι ήδη εδώ και οτιδήποτε άλλο είναι μια φθηνή απομίμησή του.
Οι εκλογές που έρχονται θα καταγράψουν για άλλη μια φορά κάθε ηθική ανυπαρξία και έναν αυτοματισμό αντίδρασης σαν αυτόν που δέχεται το μπαλάκι της ρακέτας για πολλοστή φορά πάνω του και το γυρίζει με χάρη στον αποδέκτη του για να συνεχίσει, ενώ σιωπηλά αναθεματίζει την ώρα και τη στιγμή, που βρέθηκε μπροστά του.
