Ο ΣΥΡΙΖΑ και η σφαγή των αγνών. Του Γιώργου Σπύρου

Άπαντες οι επαΐοντες (ενώσεις επιστημονικών φορέων της εκπαίδευσης) συμφωνούν ότι τα Μαθηματικά και η Φυσική κατεύθυνσης, που αφορούν τον πυρήνα της Τεχνολογικής και Θετικής κατεύθυνσης, αλλά και τα Αρχαία που είναι στον πυρήνα της Θεωρητικής, ήσαν μακράν τα δυσκολότερα της δεκαετίας και κυρίως εν πολλοίς εκτός σχολικής ύλης.

Όσοι μαθητές ήσαν άριστοι (στα φροντιστήρια) είχαν με βάση τις εκτιμήσεις των ειδικών την πιθανότητα να γράψουν μέχρι 16-17 με άριστα το 20.

Όσα παιδιά, όμως, δεν είχαν την οικονομική δυνατότητα να μετέχουν της παραπαιδείας, ακόμα και άριστα στο σχολείο με βάση τη διδασκόμενη ύλη, δεν είχαν καμία πιθανότητα να πιάσουν τη βάση.

Η σφαγή ήταν καθαρά ταξική. Βέλαξαν τα λαϊκά στρώματα. Με κυβέρνηση “ριζοσπαστικής” αριστεράς. Αυτό είναι άλλο ένα παράδοξο της διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ που δεν συνδέεται με την κατάσταση εκτάκτου ανάγκης που διέρχεται η χώρα, εκτός και αν υποτεθεί ότι η κυβέρνηση έχει αναστείλει τις λειτουργίες της, ενόψει των κρίσιμων διαπραγματεύσεων με τους “θεσμούς”.
Τι να συνέβη άραγε;

Μήπως ο Υπουργός, όντας κατά της αριστείας (έστω και ως σχήμα λόγου), βάλθηκε να αποδείξει ότι αυτή εξαφανίσθηκε επί των ημερών του; Ή μήπως ο Υφυπουργός, εν ταις τόσαις μεγάλαις του ασχολίαις, παρέλειψε να αποκτήσει τον έλεγχο του μηχανισμού επιλογής των θεμάτων κι έτσι οι θεσμοθέτες της Δεξιάς, προεξοφλώντας το βραχύβιον της κυβερνήσεως, τον υπονομεύουν (του κάνουν πλάκα κατά το κοινώς λεγόμενον), με θύματα, όμως και παράπλευρες απώλειες το πιο ευαίσθητο κομμάτι του πληθυσμού της χώρας;

Το δεύτερο είναι το πλέον πιθανό, γιατί η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ μετά από τέσσερις μήνες κατ΄επίφαση στην εξουσία, δεν έχει καταφέρει να αντικαταστήσει ούτε το 10% των κρατικών θέσεων που ορίζονται με κυβερνητικές αποφάσεις και συνεπώς με δική της ευθύνη δεν κυβερνά (Άλλο νομοθετώ και άλλο κυβερνώ).

Το ότι δεν κυβερνά ενώ είναι κυβέρνηση, είναι πολύ χειρότερο από το να κυβερνά κάνοντας λάθη, γιατί ο λαός εχορήγησε μεν διά της ψήφου του συγκεκριμένες εντολές, αλλά πρωτίστως εδιόρισε νέα κυβέρνηση και φυσικό είναι, ότι για την διεκπεραίωση των εντολών απαιτείται η κατάληψη της εξουσίας (πράγμα αυτονόητο για κάθε αστικοδημοκρατικό κόμμα) και η άσκηση αυτής (ευκταίον αυτό) με βάση τη λαϊκή εντολή.

Την ίδια στιγμή που η κυβέρνηση δεν πράττει το ουσιαστικό και αυτονόητο, να καταλάβει δηλαδή τον μηχανισμό μεταφοράς της πολιτικής από το επίπεδο λήψης των αποφάσεων στον πεδίο εφαρμογής, αναλώνεται σε ζημιογόνες φραστικές επιδείξεις και προκλήσεις έναντι διαφόρων πραγματικών ή εικονικών αντιπάλων, τόσο στο εσωτερικό όσο και στο εξωτερικό, κατά των οποίων όμως δεν δίνει καμία πραγματική μάχη, αλλά μένει στο επίπεδο των συμβολισμών και της αποστολής μηνυμάτων, πολλές φορές και με αντιαισθητικό τρόπο, που υπερβαίνει το ”modus viventi” του αστικοδημοκρατικού παραδείγματος, δίνοντας έτσι την εσφαλμένη εντύπωση ότι χτίζει ένα νέο πολιτικό πρότυπο που εμπεριέχει και στοιχεία αυταρχισμού.

Παρά όμως την υπερεαλιστική “αριστερή” φρασεολογία διανθισμένη με εξίσου υπερεαλιστικές νότες κολακειών του Υπουργού Οικονομικών προς τους βασικούς εκπροσώπους του Ευρωπαϊκού Μονεταρισμού (Μέρκελ και Σόιμπλε), έχουμε κυρίως συντηρητικά ή υπερσυντηρητικά δείγματα γραφής (βλ. επιλογή Προέδρου της Δημοκρατίας από τη συντηρητική παράταξη σε συνθήκες άνεσης επιλογών κόντρα στη λαϊκή απαίτηση, βιλαέτια σε επιμέρους θύλακες εξουσίας, προσωπικές στρατηγικές, μεταρρυθμιστική απραξία).

Η πρώτη αρνητική συνέπεια, μετά την πολιτικά άστοχη και αποκαρδιωτική επιλογή του Προέδρου της Δημοκρατίας, ήταν το πάγωμα του κινήματος συμπαράστασης των πλατειών και η μεταβολή της στάσης του κινήματος των πολιτών από συμπαράσταση σε αναμονή.

Αν η κυβέρνηση συνεχίσει σε αυτό το ρυθμό, η επόμενη μεταβολή του κινήματος θα είναι σε στάση εναντίωσης και τότε ίσως χρειαστούν ξανά τα κιγκλιδώματα και τα ΜΑΤ για την προστασία των έγκλειστων της Ελληνικής Βουλής.

Είναι δε προφανές ότι τότε η “κυβερνώσα αριστερά” θα φέρει ακέραια την ευθύνη και τον ούριο άνεμο της αγανάκτησης και της απελπισίας που θα φουσκώσει τα μαύρα πολιτικά πανιά των έγκλειστων στις φυλακές του Κορυδαλλού, ευθύνη που θα της αποδοθεί με τον πιο κατηγορηματικό τρόπο από ένα λαό που ανεξάρτητα για τη γνώμη που έχουμε αν έμαθε τελικά να ψηφίζει, τουλάχιστον όλοι πρέπει να συμφωνήσουμε ότι έμαθε τουλάχιστον να τιμωρεί.