Ο βουρκωμένος ουρανός που σου κόβει την ανάσα. Της Σάνιας Μωραΐτου (Niki Vikou )
Είναι κι αυτός ο βουρκωμένος ουρανός που σου κόβει την ανάσα, είναι
κι οι ειδήσεις, οι φιγούρες των απελπισμένων που ήρθαν κυνηγημένοι
ικέτες στην Ευρώπη της “επαγγελίας” κι έμειναν φυλακισμένοι στην χώρα
της εξαθλίωσης.
Είναι ο Σήφης που έφυγε προχθές ξαφνικά στα
σαράντα εφτά του, καθόλου ξαφνικά, ανασφάλιστος και πολύ κράτησε. Άφησε
στους δικούς του κληρονομιά τα τεφτέρια με χιλιάδες απλήρωτους
λογαριασμούς μιας κι όλη η γειτονιά ψώνιζε από το μανάβικό του βερεσέ.
Είναι οι δυο νησιώτες που έγιναν ματωμένο χαλίκι προχθές στο λατομείο.
Είναι ο Μανόλης που μέσα σ΄ένα μήνυμα παραλήρημα που μου έστειλε,
απειλεί να πάρει με τη φαμελιά, των ομματιών του για την Αυστραλία.
Ανακάλυψε πως το ΤΕΒΕ τον πέταξε από τις 100 δόσεις, γιατί όταν
πληρώνεις μέσω winbank είσαι εκπρόθεσμος κατά μία μέρα κι έτσι έπρεπε να
πληρώσει την αξονική του παιδιού του. Τον κρατά μόνον η σκέψη των
ανθρώπων που έχει στη δούλεψή του και θα μείνουν στο δρόμο, αν φύγει.
Είναι η ανάπηρη Όλγα που μετά την αύξηση της συμμετοχής της στις εξετάσεις, παραιτήθηκε κι απλά περιμένει να πεθάνει.
Είναι ο Γιάννης ο συνταξιούχος που τον έκοψαν από τα ΚΕΠΑ, αν και βλέπει μόνον σκιές λόγω της ωχράς κηλίδας.
Κι όμως όλοι αυτοί, όσοι ζούμε ακόμα, με ελάχιστες εξαιρέσεις ίσα – ίσα
για να τονίζουν τον κανόνα, νοιαζόμαστε για τους πρόσφυγες, τους
μετανάστες, τους ξένους Μας κι ας ήρθαν απρόσκλητοι κι ας είχαν άλλους
προορισμούς. Γιατί εμείς είμαστε η Ευρώπη κι η Ανατολή μαζί γιατί εμείς
συμπονάμε τον Άλλον επειδή πονέσαμε πολύ και παλιά και τώρα.
Λίγο ήλιο Θεέ μου, μια αχτίδα έστω ελπίδας για να κρατήσουμε, να μην γίνουμε σαν τους άλλους, τους… πολιτισμένους.
‘Οσο
παραμένει ο φράχτης στον Έβρο, τόσα θα πληθαίνουν τα νεκρά κορμιά στο
Αιγαίο, ας μην γελιόμαστε! Εκατό νεκρά παιδιά κοιμούνται για πάντα,
χωρίς να προλάβουν να ζήσουν, στην γη των νησιών μας, τους δυο
τελευταίους μήνες . Κι όσο η Ευρώπη υψώνει τα τείχη του φασισμού στα
σύνορα της, τόσο πιο επιτακτική γίνεται η ανάγκη να τα γκρεμίζει η
Ελλάδα. Η Ελλάδα της ανθρωπιάς, της προσφυγιάς,της δημοκρατίας. Δεν
έχουμε καμιά δουλειά σ΄ αυτή την Ένωση συμφερόντων κι όχι λαών που
οδηγεί στην εξαθλίωση τους πολίτες της και στον θάνατο μετανάστες και
πρόσφυγες. Καμιά!
