Ο ΖΩΓΡΑΦΟΣ ΚΑΙ Η ΣΤΑΡ… ΕΝΑΛΛΑΚΤΙΚΩΣ
Ευθυμογράφημα από τον Κωνσταντίνο Μπούρα ειδικά γραμμένο για το enallaktikos
- Χρυσή μου, κούκλα είσαι! Μα τι κάνεις; Πες μου το μυστικό σου, τώρα!
- Πηδιέμαι, καλέ μου ζωγράφε. Πηδιέμαι. Αυτό είν’ όλο, απαντάει η σταρ βαριεστημένα και μ’ ένα ύφος τόσο μπλαζέ που τύφλα να έχει η Τζόαν Κρώφορντ.
- Κι εγώ πηδιέμαι, αλλά δεν …κάνει τίποτα… Σαν μπαμπόγρια έχω καταντήσει με το δέρμα σουρωμένο σαν σύκο ξεχασμένο στον ήλιο, απαντά γλαφυρώ τω τρόπω ο θυμόσοφος μπογιατζής.
Είν’ αυτός ο ίδιος που στην Κατοχή, όταν τον σταμάτησε μία περίπολος και τον ρώτησε ο διερμηνέας: «Μήπως είσθε της Αντιστάσεως;», εκείνος απήντησεν αυθορμήτως και πειστικώς: «Όχι, όχι. Και βέβαια όχι! Μα πώς σας πέρασε κάτι τέτοιο από το μυαλό; Εγώ είμαι της αμέσου …παραδόσεως!!! Κι έκλεισε το μάτι πονηρά στα πεινασμένα για …κοκό γερμανάκια.
Παλαιό, γραφικό, αλλά αθάνατο… Κι επειδή λίγοι μπορεί να το ξέρουν, το μεταφέρω εδώ μυθοπλαστικώς, χωρίς τα ονόματα των εμπλεκομένων, έτσι για το χαρίεν του πράγματος και για να γελάσει λίγο το χειλάκι μας μέσα στην Κρίση που όλο βαθαίνει και μας παρασέρνει στη νευρική θυμηδία των εγκλωβισμένων. Θυμάμαι την Οργανική Χημεία στο Μετσόβιο Πολυτεχνείο και το υποξείδιον του Αζώτου (N20), κοινώς «ιλαρυντικόν αέριον», που περιλαμβάνεται στους ατμοσφαιρικούς ρύπους τού πάλαι ποτέ «κλεινού άστεος».
«Μα μήπως μας ψεκάζουν;», απορεί γνωστή ελαφροΐσκιωτη συνάδελφος που ξημεροβραδιάζεται με θεωρίες συνωμοσίας.
«Μα, αγαπημένη μου», της ανταπαντώ, «ο τρελός δεν τρελαίνεται, ο βρεγμένος δεν βρέχεται κι ο κουνημένος δεν κουνιέται»!!! Σιγά μην χρειάζεται να μας ψεκάσουν για να έχουμε παραισθήσεις, ψευδαισθήσεις, ουτοπικές απόπειρες φυγής στο πουθενά. Σιγά!!! Τα καταφέρνουμε μια χαρά κι από μόνοι μας. Στο κουτόχορτο λες και μας έχουν βαφτίσει, σε αυτό παίρνουμε το λουτρό μας, με αυτό γεμίζουμε την άδεια μπάκα μας που γουργουρίζει. Και λέμε κι από πάνω «σφάξε με Πασά μ’ ν’ αγιάσω». Σιγά μην ξοδέψουν οι άνθρωποι – λέμε τώρα – σιγά μην ξοδευτούν να παράξουν χημικά αέρια να μας ψεκάσουν. Την όρεξή μας είχαν!!! Μμμ…. Μ’ αυτό το πλευρό να κοιμάσαι, κακομοίρα μου».
Κι απαλλάχτηκα από αυτήν. Προσωρινώς, βέβαια. Την κατατρόπωσα μεν, αλλά μόνον για σήμερα. Κι αύριο …μέρα είναι. Το παραλήρημα καλά κρατεί. Κι η αφασία επίσης.
Θυμάμαι λοιπόν κι εγώ τους πεθαμένους σταρ που τους έφαγε η μαύρη μαρμάγκα και η Λήθη και ξαποσταίνω λίγο από τον κάματο της μέρας. Και κάνει μια κουφόβραση βρε παιδί μου κάθε που ρίχνει τροπική απογευματινή μπόρα σε αυτή την πρωτεύουσα τού Νότου μιάς Ευρώπης που δεν έχει «μπανανίες»… Μπααααα… Διαδόσεις. Μην τους ακούτε. Διαδόσεις, σας λέέέώωωωωωωω…. Να με ακούτε εμένα! Παίρνω καθημερινά ληγμένα (γιαούρτια, τυριά, γάλατα, αυγά, μουχλιασμένα ψωμιά) για να ενισχύσω – λέει, λέω – το ανοσοποιητικό μου. Αμήν. Αμ πώς; Άντε γειά σας τώρα. Εις το …επαναδιαβάζειν. Καλό απόγευμα πουλάκια μου (είπε η κορακίνα στα σπουργίτια – από ένα παιδικό, σκέτος εφιάλτης, που γράφω, ο άσχετος!!!!
Αλλά φταίτε κι εσείς που με ανέχεστε!!! Σας έχει γίνει εθνικό σπορ αυτό: η Ανοχή. Από εκεί δεν βγαίνει κι ο «οίκος Ανοχής». Γέμισε ο Κεραμεικός studios. Μα απόρησα κι εγώ: «τόσους καλλιτέχνες φωτογράφους έχει η περιοχή;». Και με μούντζωσε ο συν-περπατητής μου. Μα τι είπα; Δεν καταλαβαίνω. Ούτως ή άλλως, δεν καταλαβαίνω πια τίποτα. Δεν πειράζει. «Ενσάρκωση είναι – θα περάσει – μην το κάνουμε θέμα», λέω μόνος μου στον εαυτό μου και παρηγοριέμαι. Όταν ΔΕΝ μουντζώνομαι…
Κωνσταντίνος Μπούρας
