Μόνο 10 (συν ένας) δίσκοι τη στιγμή που ο καθένας από αυτούς τους 10 θα μπορούσε να γεννάει άλλους 10 και, σιγά σιγά, όλοι μαζί να γίνουν εκατοντάδες και χιλιάδες – όπως πραγματικά είναι!
Duke Ellington: The Blanton-Webster Band (1940)
Η τζαζ θεωρείται – και είναι – η μουσική του αυτοσχεδιασμού, όμως ο αυτοσχεδιασμός στην τζαζ αποκτά όλο και μεγαλύτερη αξία όταν είναι στο πλαίσιο μιας καλά δομημένης σύνθεσης και ενός τέλεια οργανωμένου συνόλου. Αυτές οι αρετές του κορυφαίου συνθέτη και οργανωτή ορχηστρικών συνόλων διακρίνουν σε όλη την πορεία του τον Edward Kennedy «Duke» Ellington. Από τις μέρες του Cotton Club μέχρι τον θάνατό του, το 1973, ο Duke δίνει μόνο αριστουργήματα – και εδώ έχουμε τα top.
The Harlem Jazz Scene (1941)
Η μετάβαση από το σουίνγκ στο μπίμποπ – όπως έγινε στη Νέα Υόρκη και σε κλαμπ όπως το Minton’s Playhouse στη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Εδώ έχουμε σε ερασιτεχνική ηχογράφηση τον εκπληκτικό ΗΛΕΚΤΡΙΚΟ κιθαρίστα Charlie Christian – που δυστυχώς έφυγε νωρίς – καθώς και τον σπουδαίο τρομπετίστα Dizzy Gillespie. Μιλάει η ιστορία!
Thelonious Monk: Genius of Modern Music (1947-52)
Ο πιανίστας Thelonious Monk είναι μια ξεχωριστή σχολή. Πάνω στο παίξιμό του και στη μουσική του (στις συνθέσεις του, δηλαδή) βασίζονται μερικές από τις πιο σπουδαίες σελίδες της σημερινής τζαζ. Σ’ αυτό τον δίσκο – αλλά και στο Volume 2 – έχουμε συγκεντρωμένα όλα τα μεγάλα του κομμάτια.
Jazz at Massey Hall (1953)
Όλη η αφρόκρεμα της σύγχρονης τζαζ μαζεμένη εδώ, σ’ αυτό το κοντσέρτο στο Massey Hall του Τορόντο. Ο σαξοφωνίστας Charlie «Bird» Parker, ο τρομπετίστας Dizzy Gillespie, ο πιανίστας Bud Powell, o μπασίστας Charles Mingus και ο ντράμερ Max Roach. Το μπίμποπ στην κορύφωσή του!
Sonny Rollins: Saxophone Colossus (1956)
Ένας πραγματικός γίγαντας του σαξοφώνου, ο Sonny Rollins, στην αποθέωση του θεματικού / μελωδικού αυτοσχεδιασμού. Σχεδόν κάθε δίσκος του από εκείνη την περίοδο κινείται σε πολύ ψηλά δημιουργικά επίπεδα – αυτός όμως είναι ανάμεσα στους διαχρονικά κορυφαίους.
Dave Brubeck Quartet: Time Out (1959)
Η τζαζ σαν παιχνίδι με τον χρόνο – ή μάλλον με τους χρόνους. Από την πρώτη στιγμή που έσμιξαν ο πιανίστας Dave Brubeck με τον σαξοφωνίστα Paul Desmond – αλλά και με τον ντράμερ Joe Morello και τον μπασίστα Eugene Wright – φάνηκε πως η τζαζ πήγαινε ψηλά. Με το Take Five και τα άλλα…
Miles Davis: Kind of Blue (1959)
Εάν κάποιος μας ρωτούσε τι είναι η τζαζ, αντί να του εξηγούμε τα ανεξήγητα, καλό θα ήταν να τον βάλουμε ν’ ακούσει αυτό τον δίσκο. Έχουν περάσει 60 χρόνια από τότε που ηχογραφήθηκε, όμως η μουσική είναι τόσο καινούρια σα να μην έχει παιχτεί ακόμα!
Ornette Coleman Double Quartet: Free Jazz (1960)
Free jazz! Συλλογικός αυτοσχεδιασμός παιγμένος από ένα διπλό κουαρτέτο. Και ένας πίνακας του Jackson Pollock στο εσωτερικό του άλμπουμ. Free jazz: από εδώ μπορεί να αρχίζουν ακόμα και παρεξηγήσεις. Όμως από εδώ, από τη μουσική του Ornette Coleman, οι ορίζοντες άνοιξαν – και ακόμα υπάρχει χώρος…
Bill Evans Trio: Sunday at the Village Vanguard (1961)
Το τρίο του πιανίστα Bill Evans. Τρεις άνθρωποι να λειτουργούν σαν ένας – ο αυτοσχεδιασμός τους να είναι επίσης συλλογικός, όπως και του Ornette προηγουμένως, αλλά πάνω σε κάποια μελωδική βάση. Έκτοτε, κάθε τζαζ τρίο είναι ευτυχισμένο αν μπορεί να πετύχει έστω και λίγο από τον ήχο του Bill Evans Trio.
John Coltrane Quartet: A Love Supreme (1964)
Spiritual jazz – σε όποια μορφή και αν την εννοήσουμε, εδώ θα καταλήξουμε. Στην πορεία του μεγάλου σαξοφωνίστα John Coltrane σε μια αυτογνωσία που ισοδυναμεί στην ένωσή του με τον Δημιουργό! Έτσι μας αρέσει να διαβάζουμε αυτή την πορεία και αυτό το ανεκτίμητο τζαζ κεφάλαιο.
Miles Davis: Bitches Brew (1969)
Οι ρυθμοί της γης, οι ρυθμοί της ζωής παίρνουν χρώμα ηλεκτρικό – και η μουσική του Miles πάει πια σε τοπία πρωτόγνωρα, σε ένα υπερδιαστημικό funk που σφράγισε κάθε πτυχή της σύγχρονης urban μουσικής από τα ’70’s και μετά.
Πηγή: ΑΠΕ – ΜΠΕ / ΑΘΗΝΟΡΑΜΑ
