Oι χορευτές κλέφτες στον ηλεκτρικό σταθμό Θησείο
Από τον ποιητή, θεατρολόγο και κριτικό Κωνσταντίνο Μπούρα
«Όποιος περπατάει μοσχοβολάει κι όποιος κάθεται βρωμοκοπάει» έλεγε η σεβαστή γιαγιούλα μου, όμως αυτό φαίνεται πως ίσχυε για άλλες εποχές και για άλλα ήθη κι έθιμα.
Σήμερα συμβαίνει μάλλον το αντίθετο, αλλά δεν μπορείς να κάτσεις στα αυγά σου και να τα κλώθεις. Τα θέλει ο …κάλος σου κι εσένα και όλο σε μπάχαλα μπλέκεις και σε δύσκολες καταστάσεις ως αυτόπτης μάρτυρας… Λέμε τώρα; Ποιο δικαστήριο να δικάσει την καθημερινότητα; Για κάθε έναν από εμάς θα χρειάζονταν τρεις δικαστές. Τουλάχιστον. Χωρίς τους γραμματείς και τους φαρισαίους… Λέμε τώρα. Για το χαρίεν του πράγματος και για την οικονομία της διηγήσεως.
Μπήκαμε λοιπόν Κυριακή μεσημέρι στον ηλεκτρικό στη στάση Θησείο με μία φίλη μου, μαθήτριά μου στην δημιουργική γραφή, κατακουρασμένοι κι εξοντωμένοι μετά από τρεις ώρες περίπατο και σωκρατικό μαιευτικό διάλογο γύρω από την Ακρόπολη με κατάληξη στην περίφημη Κοίλη Οδό που ελάχιστοι πλέον γνωρίζουν, οι περισσότεροι ιδιοκτήτες σκύλων και κάποιοι πολύ ψαγμένοι και φιλοσοφημένοι κάτοικοι ή επισκέπτες του πάλαι ποτέ «κλεινού» και «ιοστεφούς άστεος»…
Την προειδοποίησα εγκαίρως, σα να το ήξερα, σα να το διαισθάνθηκα, το ένστικτο του μισότυφλου (που είμαι εξ… εμβρυουλκού – τι να κάνουν οι άνθρωποι κι οι μαίες που δεν έβγαινε η κεφάλα μου;)… την προειδοποίησα μάλλον εγκαίρως να προσέχει την τσάντα της και τα προσωπικά της αντικείμενα, ενώ λίγα κλάσματα του δευτερολέπτου μετά το μεγάφωνο του βαγονιού ούρλιαξε μία παρόμοια επισήμανση σε βραχνιασμένα αγγλικά απροσδιορίστου προφοράς… όταν ξαφνικά αντελήφθην ότι βρέθηκα στο κέντρο ενός ανθρωπίνου κυκλώνα (στροβίλου να τον πω;) κι ένιωσα σαν σούφι δερβίσης που αποτελεί – επ’ ολίγον – το κέντρον του σύμπαντος, κολακευμένος από τους πλανήτες που περιστρέφονται γύρω από τον «ήλιον» της αύρας (και της γοητείας) του. Φώναξα δυνατά «αφήστε με ήσυχο» κι αμέσως το καλά οργανωμένο (όπως αποδείχτηκε) σμάρι ανθρώπων έβαλε στόχο και κέντρο του ζαλιστικού του κύκλου έναν άλλον καλοντυμένο καταϊδρωμένο κύριο που μόλις μπήκε αμέσως μετά από εμένα. Ήταν τόσο καλά χορογραφημένη αυτή η καλά συντονισμένη ομαδική κίνηση που σε μάγευε για λίγα λεπτά, που ήταν όμως αρκετά για να κάνει η συμμορία τη δουλειά της.
«Κοίτα, κοίτα, το χέρι της εγκύου, πως κρύβεται κάτω από την τσάντα που της κρέμεται από το λαιμό κι έτσι καμουφλαρισμένη βρίσκει δρόμο για να χωθεί στην τσέπη του ολοκαίνουργιου σακακιού του ταλαιπώρου ανδρός», ψέλλισα στη συνοδό μου.
Εκείνη όμως η άφρων άρχισε να φωνάζει «Κλέφτες – κλέφτες – αφήστε ήσυχο τον άνθρωπο – κύριε κάτι σας πήραν από την αριστερή τσέπη του μπουφάν σας!!!».
Αμέσως έγιναν δύο τινά: ένα βαρύ κομπολόι από σκόνη κεχριμπαριού, γεροντίστικο, πολυχρησιμοποιημένο κι άνευ αξίας έπεσε στο κινούμενο δάπεδο από τα χέρια της (δήθεν;) εγκύου, ένας σουγιάς άστραψε στα χέρια του πατρός (ή του αντρός της;), ο παθών πρόλαβε να δικαιολογηθεί «δεν πειράζει, δεν ήταν μεγάλης αξίας, μόνον συναισθηματικής», οι γυναίκες της συμμορίας κι ένα νεαρό αγόρι άρχισαν να κραυγάζουν και να κατηγορούν το θύμα της ληστείας «την βίασε, την παρενόχλησε σεξουαλικά, της έβαλε χέρι» (για την έγκυο)… οι προφορές τους έδειχναν μάλλον ρουμανικής προελεύσεως. «Γύφτοι θα είναι», διέγνωσε ένας συνταξιούχος αστυνομικός κι ανέλαβε δράση, αλλά ήταν ήδη πολύ αργά, αφού το τραίνο είχε σταματήσει στο σταθμό Μοναστηράκι κι η κομπανία των κλεφτρονιών είχε χαθεί κι απορροφηθεί τεχνηέντως μέσα στον κόσμο… σε κλάσματα δευτερολέπτου. «Επαγγελματίες, ό,τι κι αν πεις!», σχολίασε κάποιος με κρυφό θαυμασμό. Οι υπόλοιποι γύρισαν και τον κοίταξαν φιλύποπτα. «Μήπως ήταν συνεργός τους; Ας τον έχουμε από κοντά. Να τον προσέχουμε τέλος πάντων», θα σκέφτηκαν σίγουρα οι περισσότεροι.
Εγώ γύρισα επιτέλους να δω τη φίλη μου. Κρατούσε το μάγουλό της. Αίματα έτρεχαν από ένα βαθύ κόψιμο. «Ο …Ρουμάνος την είχε μαχαιρώσει!!!», πρόλαβα να σκεφτώ και τη συγκράτησα την ώρα που λιποθυμούσε στην αγκαλιά μου.
«Κατ»!!! φωνάζει ο βοηθός σκηνοθέτη. Μα τι ταινίες που σου γυρίζει καθημερινά η ζωή και δεν προλαβαίνεις καν να τις χαρείς, ούτε καν να τις συνειδητοποιήσεις… Παρά μόνον αν έχεις χιούμορ και καλή διάθεση… κι αγαπάς τους ανθρώπους, όπως εγώ καληώρα…
Σας χαιρετώ φίλοι αναγνώστες και σας τιμώ που επιβιώνετε παρ’ όλα αυτά σε αυτόν τον καθημερινό ακήρυχτο πόλεμο. Όλα τα καλά στο δρόμο σας, εύχομαι, και τα …κακά «στα όρη και στα άγρια βουνά» να πάνε!!! Βρε ουστ από ‘δώ. «Μάθανε ότι ζοριζόμαστε και ήρθανε και οι …ρουμάνοι!!!». Ένας μου είχε κλέψει μια φορά το κινητό στο μετρό Αμπελόκηποι. Δεν τόλμησα να αντιδράσω γιατί ο συνεταίρος του μού έδειξε με τρόπο το καλογυαλισμένο κι ακονισμένο μαχαίρι… Τι άλλο θα δούμε ακόμα; Ρητορική η ερώτησις! Δεν χρειάζεται να απαντήσετε. Άντε και καλό απόγευμα, καλά μας όλα, αγαπητοί μου φίλοι και συνταξιδιώτες στο ταξίδι του μοναχικού μας ήλιου στο αχανές σύμπαν που σίγουρα μια μέρα θα τον καταπιεί, μαζί με όλους μαζί, τα κρίματα, τις αναμνήσεις, τις φοβίες και τα χωρατά μας ακόμα. Αυτά τελευταία. Το χιούμορ πάντα επιβιώνει κι η ελαφρότητα …επιπλέει. Και θέλει πολύ κουράγιο και κότσια η φιλοσοφημένη γλαφυρότητα. Πιστέψτε με.
Κωνσταντίνος Μπούρας
