(Βιβλίο του μεγάλου Φιλέλληνα Ιστορικού Άρνολντ Τόινμπι: Ας το διαβάσουν οι τυφλωμένοι από τον, “άριας προέλευσης” ψευτοεθνικισμό του δήθεν DNA).
Η μεγαλύτερη μπούρδα που έχει ποτέ ακουστεί, είναι εκείνο το “έθνος ανάδελφον”, η κακομοίρικη, μικροεπαρχιώτικη αντίληψη της 1ης Δημοτικού, με την πλήρη άγνοια της τεράστιας εξάπλωσης του Ελληνισμού, του Βυζαντίου-αλλά και των πάμπολλων “συμπεθεριών” και άλλων αδελφιών, που αποδέχονταν την ένταξη στην δική μας “Οικουμένη”.
Αν σκεφθούμε ως Ρωμηοί, Βυζαντινοί, Χριστιανοί, Ελληνορωμαίοι…, οι άνθρωποι αυτοί είναι αδέλφια μας, ως ανήκοντες στην ίδια “οικουμένη”, ανεξάρτητα από το γλωσσικό (σλαβομακεδονικό, αρβανίτικο, βλάχικο ή ελληνικό) τους ιδίωμα.
“Μετέχοντες της Παιδείας”.
Στην κασέλα της γιαγιάς μας, υπάρχουν πετράδια και κοσμήματα απο 4 μεγάλους πολιτισμούς, που εναλλάχθηκαν και με σκοτεινές περιόδους.
Μινωίτες και Μυκηναίοι, Κλασσικοί Αρχαίοι, Ανατολικοί Ρωμαίοι (ή Βυζαντινοί- με πρωτεύουσα την Κωνσταντινούπολη) και τέλος, εφάμιλλος ο νεότερος πολιτισμός, με τα πανανθρώπινα ιδανικά του συντάγματος της Επιδαύρου ( 1821) και της πρωτοπόρας, καθοριστικής αντιφασιστικής-δημοκρατικής δράσης του ΄40-΄44.
Από όποια σκοπιά και να το δούμε λοιπόν, εις πείσμα των αραχνιασμένων, φτωχοκακομοίρικων αντιλήψεων, αυτό που προκύπτει είναι η συναδέλφωση. Και αυτή μόνον θα έπρεπε να μας οδηγεί!
