Οι “ουδέτερες ζώνες”, οι στόχοι του ISIS και οι εκρήξεις που δεν έγιναν σε Παρίσι και Βηρυτό. Του Νικόλα Κοσματόπουλου

Ίσως ξύνω ακόμα ανοιχτές πληγές, ελπίζοντας, ωστόσο, ότι κάποια πράγματα θα φτάσουν σε ανοιχτά αυτιά και ανοιχτές καρδιές. Πιστεύω ότι οι επιθέσεις αυτοκτονίας του ISIS στο Παρίσι και τη Βηρυτό μάς αποκαλύπτουν αρκετά για το πώς φαντάστηκαν, σχεδίασαν και οργάνωσαν τις «μαζικές εκτελέσεις» οι δολοφόνοι. 

Στις επιθέσεις του Παρισιού, η «μαζική δολοφονία» υπήρχε στο «φαντασιακό» τους ως αυτό που περιγράφει ο Γκυ Ντεμπόρ και επινόησαν οι Καταστασιακοί με τον όρο Κοινωνία του Θεάματος: οι βασικές επιθέσεις σχεδιάστηκαν να εκτελεστούν σε ένα γεμάτο γήπεδο ποδοσφαίρου, στο οποίο έπαιζαν οι εθνικές ομάδες των πιο ισχυρών εθνών της Ευρώπης, αλλά και σε μια συναυλία με μουσική γκαράζ/ροκ, στην οποία το κοινό αντιπροσωπεύει μια φιλελεύθερη, κοσμοπολίτικη, μια υπό διαμόρφωση ή εν δυνάμει «ουδέτερη ζώνη αλληλεγγύης», η οποία βρίσκεται ανάμεσα στους πολεμιστές της Ανατολής (ISIS κ.τ.λ.) και αυτούς της Δύσης (καταστολείς εξεγέρσεων, φασίστες και «αντι-τρομοκράτες»), σπρώχνοντας προς μία πολιτική κατανόησης και ανοίγματος ανάμεσα στη Δύση και την Ανατολή (ό,τι και να σημαίνουν πλέον αυτές οι έννοιες).

Διαβάστε τη συνέχεια στο www.toperiodiko.gr