Οι παρελάσεις αποτελούν ενδιαφέρον σημείο μελέτης της κοινωνικής χειραγώγησης και του κοινωνικού αυτοματισμού.
Το παιδιάστικο χαλαρό βήμα των πρώτων σχολικών παρελάσεων μετατρέπεται λίγα χρόνια αργότερα στο στιβαρό, πειθαρχημένο βήμα του στρατιώτη. Το γεννημένο ως εν δυνάμει ελεύθερα και κριτικά σκεπτόμενο ον (ο άνθρωπος) μετατρέπεται μέσα από τους κοινωνικούς μηχανισμούς σε πειθήνιο στρατιωτάκι με συγκεκριμένο βηματισμό (δηλαδή συγκεκριμένη σκέψη, προσανατολισμό και κατέυθυνση εντός του συστήματος).
Η σύγκριση μεταξύ της παρέλασης των δημοτικών με αυτήν των στρατιωτών καταδεικνύει ακριβώς αυτή τη μετάλλαξη, τη χειραγώγηση και την κατεύθυνση που μέσα από ένα πλέγμα κοινωνικών μηχανισμών (σχολείο, θρησκεία, παιδεία, στρατός, κοινωνία κτλ) μας γαλουχεί έτσι, ώστε να αποτελέσουμε μέρος του συστήματος, αυτού που η Βιτάλη πετυχημένα τραγουδάει: Είμαι εξάρτημα εγώ της μηχανής σας κι ο γιος μου τ’ ανταλλακτικό θα `ναι εντάξει μια ζωή στη δούλεψή σας είναι από άριστο υλικό.
Η μετάλλαξη αυτή γίνεται ακόμα εμφανέστερη, όταν κανείς παρατηρήσει το χαμογελαστό προσωπάκι του πιτσιρικά που παρελαύνει και λίγα μέτρα αργότερα δει αυτόν τον ίδιο πιτσιρικά 12 χρόνια μεγαλύτερο, βαμμένο με τα χρώματα του πολέμου στη μούρη του, να “υπηρετεί” στο στρατό φωνάζοντας, πλήρως μεταποιημένος πλέον σε γρανάζι του συστήματος, “Το όνειρό μας είναι στην Πόλη εμείς να μπούμε” και τους γονείς του εξίσου χειραγωγημένους περήφανα να τον χειροκροτούν και ως μαθητή και ως μηχανή του θανάτου!
Μαθαίνει πολλά κανείς στην παρέλαση, αρκεί να καταφέρει να παρατηρήσει, να σκεφτεί….
Γιώργος Καρυστινός
