Τα αποτελέσματα των πανελλήνιων εξετάσεων έφεραν και φέτος έντονες αντιδράσεις. Αυτό συνέβη γιατί η μεγάλη πτώση των βάσεων οδήγησε πολλούς μαθητές στην εισαγωγή τους σε σχολές, γράφοντας όμως κάτω από τη βάση.
Όπως δήλωσε η Υπουργός Παιδείας, κ. Νίκη Κεραμέως, το ποσοστό μαθητών από τα Γενικά Λύκεια που εισήχθη στο Πανεπιστήμιο με βαθμό κάτω από τη βάση του 10, βρίσκεται στο 25%, ενώ στα επαγγελματικά Λύκεια το ποσοστό ανεβαίνει στο 40%!
Μάλιστα, η Υπουργός δήλωσε αποφασισμένη να θεσπίσει και πάλι ελάχιστη βάση εισαγωγής στα Πανεπιστήμια. Είναι μια τακτική που ακολουθείται βέβαια εδώ και πολλά χρόνια.
Από τη Μεταπολίτευση κι έπειτα, δηλαδή τα τελευταία 45 χρόνια, έχουν αλλάξει περίπου 30 Υπουργοί Παιδείας, με τον καθένα από αυτούς να έχει πραγματοποιήσει τις δικές του αλλαγές.
Το αποτέλεσμα είναι μαθητές, καθηγητές και γονείς να αναγκάζονται κάθε φορά να προσαρμοστούν σε διαφορετικά δεδομένα, με ό,τι αυτό μπορεί να συνεπάγεται.
Παρατηρείται συχνά, ότι μετά την αρχική χαρά και περηφάνια για το παιδί που πέρασε, αρχίζουν οι σοβαρές σκέψεις: ωραία, περάσαμε. Μετά τι κάνουμε; Τα περισσότερα ελληνικά Πανεπιστήμια δεν έχουν καμία σύνδεση με την κοινωνία και την αγορά εργασίας.
Μάλιστα, σύμφωνα με το Shanghai Ranking Consultancy, το ΕΚΠΑ που βρίσκεται στην κορυφή της λίστας των ελληνικών Πανεπιστημίων, είναι κάπου ανάμεσα στις θέσεις 301 και 400 των Πανεπιστημίων παγκοσμίως.
Συμπεραίνουμε ότι όλοι αυτοί οι Υπουργοί Παιδείας δεν έχουν καταφέρει και πολλά σε συνεργασία με την εκάστοτε Κυβέρνηση. Γιατί το Πανεπιστήμιο δεν πρέπει να είναι μόνο η φοίτηση, οι καθηγητές και τα μαθήματα. Πρέπει να αποτελεί τον δρόμο που στρώνεται, το έδαφος που καλλιεργείται, για μια σημαντική διαδρομή και αργότερα ένταξη στην κοινωνία και στην αγορά.
Ευθύνεται όμως μόνο αυτό, για το γεγονός ότι έχουμε τόσα προβλήματα παιδείας και εκπαίδευσης; Η ελληνική οικογένεια είναι δεδομένο ότι θα πληρώσει αργά ή γρήγορα την εμμονική νοοτροπία της για να σπουδάσουν όλα τα παιδιά.
Οι σπουδές αντιλαμβανόμαστε ότι δεν είναι ένα εργαλείο για την απόκτηση εξειδίκευσης και για τη διεύρυνση των παραστάσεων και των εμπειριών των φοιτητών, αλλά ένα μέσο κοινωνικής καταξίωσης και ψωροπερηφάνιας.
Συγγενικό μου πρόσωπο τα προηγούμενα χρόνια ήταν ιδιαίτερα προβληματισμένο, μετά την εισαγωγή του παιδιού του σε κάποιο Παιδαγωγικό τμήμα της χώρας. Όχι όμως για το γεγονός ότι εκατοντάδες χιλιάδες δάσκαλοι είναι αδιόριστοι, χωρίς μεγάλη προοπτική.
«Ήθελα Νομική», μου είπε. Στην ερώτηση γιατί ήθελε Νομική η απάντηση ήταν η εξής: «Έχει μεγαλύτερο κύρος η Σχολή». Εδώ νομίζω ότι περικλείεται όλο το πρόβλημα. Όσο συνεχίζει να κυριαρχεί αυτή η νοοτροπία, από όλες τις πλευρές, τόσο τα παιδιά θα είναι τα απόλυτα θύματα.
Η ελληνική οικογένεια θα καυχιέται που τα παιδιά της σπουδάζουν δικηγόροι, δάσκαλοι και μαθηματικοί και τα ίδια τα παιδιά ως ενήλικες με μεταπτυχιακά πλέον, θα αναρωτιούνται τι δεν πήγε καλά ή θα σκέφτονται τη λύση του εξωτερικού.
