Ο ψυχίατρος Κλεάνθης Γρίβας μιλάει με τον Ανδρέα Ρουμέλιώτη παρουσιάζοντας στην Αθήνα το νέο βιβλίο του “Κάνναβη, Μαριχουάνα, Χασίς”, την Τρίτη 6 Φλεβάρη 2018, στις 20:30, στο καφέ του βιβλιοπωλείου ΙANOS (Σταδίου 24, Αθήνα). Σας περιμένουμε! #enallaktikosgr
Οι θεραπευτικές ιδιότητες της κάνναβης και οι πραγματικοί λόγοι της απαγόρευσης. Γράφει ο Δρ. Κλεάνθης Γρίβας
Η απαγόρευση οποιασδήποτε ουσίας εξαρτάται αποκλειστικά και μόνο από τις ιδιοτελείς επιλογές εκείνων που έχουν συμφέρον και δύναμη να την επιβάλουν.
Η μόνη αλήθεια που εμπεριέχεται στην προπαγάνδα των μανιακών της απαγόρευσης ορισμένων ψυχοτρόπων ουσιών, έγκειται απλώς και μόνο στο ότι υπάρχουν ψυχοτρόπες ουσίες, όπως και η μόνη αλήθεια που ενυπάρχει στην προπαγάνδα των μανιακών του αντισημιτισμού, έγκειται απλώς και μόνο στο ότι υπάρχουν Εβραίοι.
Κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις IANOS το βιβλίο του Κλεάνθη Γρίβα
Κάνναβη, Μαριχουάνα, Χασίς.
Η υπεράσπιση της αυταπόδεικτης αλήθειας ότι η κάνναβη είναι ένα πολύτιμο κατασκευαστικό, ενεργειακό, θεραπευτικό και ψυχαγωγικό μέσο, που συντροφεύει το ανθρώπινο είδος από την εμφάνισή του μέχρι σήμερα, συνεπάγεται σύγκρουση με τις προκαταλήψεις που καλλιεργεί εδώ και μισό αιώνα ο αποτρόπαιος προπαγανδιστικός μηχανισμός της απαγόρευσης ορισμένων ψυχοτρόπων ουσιών, ο οποίος εμπνέεται, καθοδηγείται και επιβάλλεται από την κυβέρνηση των ΗΠΑ για λόγους που συνδέονται με μια ορισμένη εσωτερική πολιτική (που έχει ως στόχο τον έλεγχο του πληθυσμού) και μια συγκεκριμένη εξωτερική πολιτική (που αποσκοπεί στη διευρυμένη αναπαραγωγή ενός πλέγματος εκμεταλλευτικών σχέσεων που της επιτρέπει στις ΗΠΑ με το 5% του παγκόσμιου πληθυσμού να ληστεύουν το 50% του παγκόσμιου πλούτου).
Κι όπως συμβαίνει με κάθε πόλεμο, η αλήθεια είναι το πρώτο θύμα του ανήθικου, αποτρόπαιου και καταστρεπτικού αμερικανικού «πολέμου κατά των ναρκωτικών».
Για να μας εξαναγκάσει να συμμετέχουμε στη δολοφονία της αλήθειας και στην ενίσχυση του πλέγματος των ιδιόμορφων αποικιοκρατικών σχέσεων μας με την Ουάσινγκτον, η αμερικανική κυβέρνηση μας επιβάλλει καταναγκαστικά την εξουσιαστική και πολλαπλά κερδοφόρα (από οικονομική και πολιτική άποψη) σχιζοφρενική απαίτηση να θυσιάσουμε την κριτική σκέψη στο βωμό της δαιμονολογίας, να απαρνηθούμε τον Διαφωτισμό για χάρη της νεκρομαντείας, να καταδικάσουμε τη λογική για χάρη του παραλογισμού και να δολοφονήσουμε την ελευθερία για χάρη της δουλείας.
Κι όλα αυτά με πρόσχημα ότι θα μας «σώσει» από έναν κίνδυνο (τον κίνδυνο των «ναρκωτικών») που κατασκευάζεται και συντηρείται τεχνητά από εκείνους που αναλαμβάνουν εργολαβικά την «προστασία» μας.
Από το 1914 (που επιβλήθηκε η πρώτη απαγόρευση -του οπίου και της κοκαίνης και των παραγώγων τους – στις ΗΠΑ με το νόμο Harrison και εν συνεχεία επιβλήθηκε καταναγκαστικά σε όλο τον κόσμο) εκατομμύρια ανθρώπινες υπάρξεις καταδικάζονται στη στέρηση της ελευθερίας, την εξαθλίωση, την αρρώστια και το θάνατο για ένα έγκλημα χωρίς θύμα.
Από το 1937 (που επιβλήθηκε η δεύτερη απαγόρευση -της κάνναβης και των παραγώγων της- στις ΗΠΑ με το Marihuana Tax Act και εν συνεχεία επιβλήθηκε καταναγκαστικά στο μεγαλύτερο μέρος του πλανήτη), μόνο στις ΗΠΑ διενεργήθηκαν πάνω από 20.000.000 συλλήψεις, εκδόθηκαν πάνω από 3.000.000 καταδικαστικές αποφάσεις και επιβλήθηκαν συνολικά πάνω από 15.000.000 χρόνια φυλακής για απλή κατοχή, καλλιέργεια και χρήση της κάνναβης, ενός αθώου και πολύτιμου φυτού, που ικανοποιεί ένα πλήθος από καθημερινές ανάγκες.
Αυτή η πρωτοφανής στην ιστορία μας, μαζική ανθρωποθυσία στο βωμό του παραλογισμού και της κτηνωδίας της απαγόρευσης, πρέπει να τερματιστεί.
Και όπως δείχνουν οι διεργασίες που συντελούνται διεθνώς, θα τερματιστεί.1
Το Φυτό Κάνναβη
Η κάνναβη είναι ένα φυτό από το οποίο βγαίνει η μαριχουάνα (ένα μίγμα θρυμματισμένων φύλλων και λουλουδιών της κάνναβης), το χασίς (αποξηραμένη ρετσίνη που βγαίνει από τις αδενικές τρίχες των λουλουδιών και των ακρινών στελεχών των θηλυκών, κυρίως, φυτών της κάνναβης), και το χασισέλαιο (που παράγεται με μία επεξεργασία απόσταξης).
Η μεγάλη ποικιλία των παραλλαγών αυτού του φυτού, που ταξινομήθηκε από τον Linneaus το 1753, δημιουργούσε στο παρελθόν πολλές διαφωνίες μεταξύ των βοτανολόγων σχετικά με την ταξινόμησή του, αλλά σήμερα έχει γίνει δεκτό ότι υπάρχει ένα αρχικό είδος, η κάνναβη η ήμερη, από την οποία προέκυψαν διάφορες παραλλαγές ως οικότυποι, όπως η Cannabis Sativa, η Cannabis Indica και η Cannabis Ruderalis, που διαφέρουν μεταξύ τους, κυρίως, ως προς την περιεκτικότητά τους στο δραστικό συστατικό της κάνναβης, η Δ9-Τετραϋδροκανναβινόλη (ΤHC).
Με βάση αυτό το δεδομένο,
α) η Κάνναβη Σατίβα (ή Κλωστική) που περιέχει μικρή ποσότητα THC χρησιμοποιείται για την παραγωγή αγαθών που καλύπτουν ανάγκες τις καθημερινής ζωής (βιομηχανικά και κατασκευαστικά προϊόντα, είδη ένδυσης και διατροφής, ενεργειακά μέσα κ.α.) και
β) η Ινδική Κάνναβη που περιέχει μεγαλύτερη ποσότητα THC, χρησιμοποιείται για ευφορικούς και θεραπευτικούς σκοπούς.
Η κάνναβη μπορεί να αναπτυχθεί σε ύψος 4 έως 7 ή και περισσότερων μέτρων, ανάλογα με τις συνθήκες του περιβάλλοντος.
Τα αρσενικά και τα θηλυκά φυτά διαφέρουν αισθητά μεταξύ τους, κι απ’ αυτά, μόνο τα θηλυκά έχουν ουσιαστική χρηστική αξία από θεραπευτική και ευφορική άποψη.
Το κύριο δραστικό συστατικό της ινδικής κάνναβης είναι η Δ9-Τετραϋδροκανναβινόλη (ΤHC) που είναι συγκεντρωμένη στη ρετσίνη του φυτού.
Τα μίγματα των φύλλων (μαριχουάνα) περιέχουν μικρή ποσότητα ΤHC (1-10%), η αποξηραμένη ρετσίνη (χασίς) περιέχει 10-15% ΤΗC και το χασισέλαιο μπορεί να φτάσει το 50-60%.
Τα αποτελέσματά της κάνναβης στον χρήστη της εξαρτώνται το είδος και την ποιότητά της, τις κλιματολογικές και πολιτιστικές συνθήκες και τον τρόπο παρασκευής και λήψης της.
Όταν προσλαμβάνεται διαμέσου του αναπνευστικού συστήματος (κάπνισμα) η δράση της διαρκεί 2-4 ώρες.
Όταν παίρνεται διαμέσου του πεπτικού συστήματος (βρώση ή πόση) η δράση της διαρκεί 5-12 ώρες.
Παρ’ ότι τα αποτελέσματά της είναι συνάρτηση των προαναφερόμενων παραγόντων, γενικά αμέσως μετά τη λήψη της κάνναβης προκαλείται ένα αίσθημα ευφορίας, ευκολοσυγκινησία, ελαφρά ξηροστομία, μια αίσθηση αυξημένης ψυχοκινητικής δραστηριότητας, μυικής δύναμης και απώλειας σωματικού βάρους, ηδονικές φαντασιώσεις και επιβραδυνόμενη αντίληψη του χρόνου, και στη συνέχεια χαλάρωση, ηρεμία και ύπνο με ηδονικά όνειρα, ο οποίος ακολουθείται από αφύπνιση με καλή διάθεση.
Ιστορικά Στοιχεία
Η χρήση της κάνναβης είναι γνωστή και ευρέως διαδεδομένη σε όλους τους ιστορικά γνωστούς πολιτισμούς.
Η αρχαιότερη αναφορά στις θεραπευτικές χρήσεις της βρίσκεται στην κινέζικη σύνοψη των φαρμάκων Βοτανοθεραπευτική του αυτοκράτορα Shen Nung, που χρονολογείται από το 2737 π.Χ..
Δέκα έως οκτώ αιώνες πριν απ’ τη χρονολογία μας εντοπίζεται στους Ασσύριους, και στη συνέχεια τους Εβραίους, τους Άραβες, τους Πέρσες, τους Κέλτες και τους Έλληνες.
Η κάνναβη για πάνω από τρεις χιλιάδες χρόνια «χρησιμοποιείται «στην πρακτική ιατρική πολλών χωρών για τη θεραπεία ποικίλων ασθενειών, όπως η χολέρα, η ελονοσία, η διάρροια, οι σπασμοί, η ανορεξία, η απώλεια της μνήμης, ο βήχας, οι ρευματισμοί, η αϋπνία και ο πόνος».2
Το ενδιαφέρον του Ευρωπαϊκού κοινού, που γνώριζε την κάνναβη ήδη από πολλές δεκαετίες, αναζωπυρόθηκε το 1857 από τη δραστηριότητα των Γάλλων ρομαντικών λογοτεχνών και επιστημόνων που ανήκαν στη Λέσχη των Χασισιστών (Gautier, Boissard, De Boisdenier, Ηugo, De Nerval, Dumas πατήρ, Balzac, ο ψυχίατρος J.J. Moreau de Tours, κ.α.).
Από την ίδια περίπου περίοδο χρονολογείται και το ενδιαφέρον της δυτικής ιατρικής για την Κάνναβη: Από το 1839 (που δηοσιεύτηκε μια εργασία του W.B. O’Shaughnessy για τις αναλγητικές, αντισπασμικές και μυοχαλαρωτικές ιδιότητές της κάνναβης) μέχρι το 1900 είδαν το φως της δημοσιότητας 100 περίπου επιστημονικές εργασίες για την κάνναβη.
Μέχρι τα τέλη της δεκαετίας του 1930, η κάνναβη ήταν αδιαμφισβήτητα καθιερωμένη ως αξιόλογο και ακίνδυνο θεραπευτικό μέσο που συγκέντρωνε την επιδοκιμασία και την εκτίμηση του ιατρικού κόσμου: Μέχρι το 1937, το βασικό Εγχειρίδιο Φαρμακοποιίας και το Εθνικό Συνταγολόγιο των ΗΠΑ, αναφέρει την ως ακίνδυνο φάρμακο κατάλληλο για ένα ευρύτατο φάσμα ασθενειών.
Αλλά το 1937 θεσπίστηκε ο νόμος Marihuana Tax Act, με τον οποίο ουσιαστικά ποινικοποιήθηκε η καλλιέργεια, η κατοχή, η χρήση και η εμπορία της Ινδικής Κάνναβης και των παραγώγων της.
Στις αρχές της δεκαετίας του 1940, R. Adams πέτυχε να απομονώσει το δραστικό συστατικό της ινδικής κάνναβης, την τετραυδροκανναβινόλη, και άνοιξε το δρόμο σε πιο ακριβείς εργαστηριακές μελέτες της.
Κατά την περίοδο του «κυνηγιού των μαγισσών» (1946-1960) πάγωσε κάθε ερευνητική δραστηριότητα σχετικά με τις θεραπευτικές χρήσεις της κάνναβης.
Η έξοδος της κάνναβης από το γκέτο στο οποίο την είχε καθηλώσει το μένος των διωκτών της από το 1937, συντέλεσε στη διαφοροποίηση της στάσης ενός σημαντικού μέρους του πληθυσμού απέναντί της και επανενεργοποίησε το ενδιαφέρον του επιστημονικού κόσμου γι’ αυτή.
Ετσι, παράλληλα με τους νέους που ανακαλύπτανε τις ευφορικές ιδιότητες της κάνναβης και πρόβαλαν τη χρήση της ως πράξη αμφισβήτησης του κομφορμιστικού κόσμου των προσαρμοσμένων ενηλίκων, άρχισε και ο ιατρικός κόσμος να επανανακαλύπτει τις θεραπευτικές ιδιότητές της και να προβάλει όλο και πιο πειστικά επιστημονικά επιχειρήματα που κονιορτοποιούσαν τα μυθεύματα των απαγορευτών.
Αυτές οι δυο αλληλοκαθοριζόμενες διεργασίες επέδρασαν αποφασιστικά στη βαθμιαία μεταλλαγή της στάσης της κοινωνίας απέναντι στις παράνομες ουσίες γενικά και όχι μόνο απέναντι στην κάνναβη που δεν είναι ναρκωτικό με το ιατρικό περιεχόμενο του όρου.
Το 1965, η Επιτροπή Ναρκωτικών του ΟΗΕ δημοσίευσε ένα κατάλογο με 2.000 εργασίες για την κάνναβη (από τις οποίες 377 είχαν γίνει πριν από το 1900 και 1623 μετά το 1990).
Στην περίοδο 1965-1980 οι δημοσιευμένες ερευνητικές εργασίες για την κάνναβη ξεπέρασαν τις 3.000.3
Το 1967, η κυβέρνηση των ΗΠΑ χρηματοδότησε ένα μεγάλης έκτασης, πολύχρονο ερευνητικό πρόγραμμα για την κάνναβη.
Στα πλαίσια αυτού του προγράμματος εργάστηκαν 1.000 ερευνητές απ’ όλο τον κόσμο πάνω σε 60 ερευνητικά σχέδια, υπό την αιγίδα του κυβερνητικού οργανισμού Νational Institute on Drug Abuse (NIDA) που υπάγεται στο Αμερικάνικο Υπουργείο Υγείας. 4
Το 1976, το NIDA έδωσε στη δημοσιότητα τα πορίσματα αυτής της πολύχρονης διεθνούς ερευνητικής προσπάθειας σε δυο τόμους με το γενικό τίτλο «PharmacologyofMarihuana».
Σ’ αυτούς αναλύονται εξαντλητικά οι χημικές, μεταβολικές, κυτταρικές, ανοσολογικές, ορμονικές, γενετικές, αναπαραγωγικές, νευροφυσιολογικές και νευροφαρμακολογικές δράσεις της κάνναβης, οι επιδράσεις της στη συμπεριφορά, τα αποτελέσματα από τη μακροχρόνια χρήση της, και τέλος οι θεραπευτικές της δυνατότητες.5
Το 1968 η Συμβουλευτική Επιτροπή για την Εξάρτηση της Βρετανικής κυβέρνησης (Επιτροπή Wootton), δημοσίευσε την Εκθεσή για την Κάνναβη6 η οποία χαρακτηρίστηκε από το μεγαλύτερο μέρος του επιστημονικού κόσμου ως «μια από τις πρώτες σύγχρονες προσπάθειες να συνοψιστεί η κατάσταση της επιστημονικής μας γνώσης και να επισκοπηθούν οι κοινωνικές επιπτώσεις της χρήσης της κάνναβης».7
Το 1970, η Ερευνητική Επιτροπή για τη Μη-Ιατρική Χρήση των Φαρμάκων της Καναδικής κυβέρνησης (Επιτροπή LeDain), δημοσίευσε τη σημαντική Εκθεσή της με τίτλο InterimReport.8
Το 1970, ο LesterGrinspoon, καθηγητής της ψυχιατρικής στην Ιατρική Σχολή του Harvard, δημοσίευσε την πρωτοποριακή μελέτη του «MarihuanaReconsidered», στην οποία συνόψιζε τις μέχρι τότε επιστημονικές γνώσεις για την κάνναβη και δυναμίτιζε τη δαιμονολογία της κατασταλτικής αντιμετώπισής της.9
Το 1971, η Ακαδημία Επιστημών της Νέας Υόρκης διοργάνωσε μια διεπιστημονική διάσκεψη που ασχολήθηκε με τις βιολογικές επιδράσεις της μαριχουάνας και με τη χρήση της ως μέσο κοινωνικού ελέγχου.
Σ’ αυτή τη διάσκεψη διαπιστώθηκε ότι από ιατρική άποψη η μαριχουάνα είναι λιγότερο βλαπτική από το αλκοόλ, το τσιγάρο και διάφορα φάρμακα (όπως τα βαρβιτουρικά) και υποστηρίχτηκε ότι «σε κανέναν δεν πρέπει να επιβάλλονται ποινικές κυρώσεις εξαιτίας του ότι βάζει σε κίνδυνο τη δική του υγεία και μόνο».10
Το 1971, το Υπουργείο Υγείας των ΗΠΑ δημοσίευσε την πρώτη ετήσια αναφορά του προς το Κογκρέσο με τον τίτλο «MarihuanaandHealth», που έκτοτε υποβάλλεται στο Κογκρέσο κάθε χρόνο.11
Το 1972, η Εθνική Επιτροπή για τη Μαριχουάνα των ΗΠΑ, έδωσε στη δημοσιότητα την πολύκροτη Εκθεσή της «Marihuana: Aspan style=”font-size: x-small;”>SignalofMisunderstanding» και, το 1973, την αναφορά της «DrugAbuseinAmerica: Problemspan style=”font-size: x-small;”>inPerspective».12
Το span style=”font-size: x-small;”>1973 o TodMikuriya, καθηγητής στο πανεπιστήμιο Berkeley της Καλιφόρνιας, επιμελήθηκε την έκδοση ενός μοναδικού ντοκουμέντου με τίτλο «Marijuana: MedicalPapers» το οποίο περιλαμβάνει τις σημαντικότερες ιατρικές εργασίες για την κάνναβη από το 1839 μέχρι το 1972.13
Το 1975, η έγκριτη Ενωση Καταναλωτών των ΗΠΑ δημοσίευσε την εξαιρετικά ενδιαφέρουσα αναφορά της για τα «Νόμιμα και Παράνομα Ναρκωτικά», που επιμελήθηκε ο Edward Brecher.14
Μεταξύ 1970 και 1980, είδαν το φως της δημοσιότητας τα πορίσματα από τις πολύχρονες συγκριτικές μελέτες σε χρόνιους χρήστες κάνναβης που έγιναν στη Τζαμάικα,15 την Κόστα Ρίκα16 και την Ελλάδα.17
Αυτή η ερευνητική δραστηριότητα, τείνει σήμερα να επανακαθιερώσει την κάνναβη ως πολύτιμο φάρμακο για πολλές καταστάσεις απέναντι στις οποίες δεν υπάρχουν αποτελεσματικοί τρόποι αντιμετώπισης, εναντίον της κυρίαρχης δαιμονολογίας που προωθείται από τους προπαγανδιστικούς μηχανισμούς της εξουσίας.
Η τρομοκρατική μυθολογία των υπέρμαχων της κατασταλτικής αντιμετώπισης της ινδικής κάνναβης, αποτελεί από ένα μωσαϊκό ετερόκλητων και ανυπόστατων «επιχειρημάτων», τα οποία προβάλλονται ως αυταπόδεικτες επιστημονικές αλήθειες, παρόλο που δεν αντέχουν σε οποιαδήποτε, στοιχειωδώς σοβαρή, κριτική.
Η ολοκλήρωση των πλέον μακροχρόνιων επίσημων συγκριτικών μελετών για την κάνναβη που έγιναν στην Τζαμάικα, την Κόστα Ρίκα και την Ελλάδα, με προσεκτική συγκριτική μελέτη μεταξύ χρόνιων χρηστών και μη-χρηστών κάνναβης, αποτέλεσε ένα σημαντικό πλήγμα στην ανεξάντλητη μυθοπλασία που χαρακτηρίζει τους ευφάνταστους «σταυροφόρους» της καταστολής.
Κι αυτό απλούστατα γιατί και οι τρεις έρευνες, δεν εντόπισαν οποιαδήποτε αξιόλογη διαφορά ανάμεσα στους μη-χρήστες και τους χρόνιους χρήστες της κάνναβης.18
Μύθος 1ος : Η Κάνναβη «Προκαλεί» Τοξικομανία
Παρότι διαψεύδονται συνεχώς από την ιστορική πείρα και τη σύγχρονη επιστημονική έρευνα, οι θιασώτες της κατασταλτικής αντιμετώπισης της κάνναβης, εξακολουθούν να αναμασούν το ψευδολόγημα ότι η κάνναβη «προκαλεί τοξικομανία» (πράγμα που σημαίνει σωματική εξάρτηση, αν και εφόσον εξακολουθούν να διατηρούν τη σημασία τους αυτοί οι όροι).
Για ν’ αποφύγει κανείς την κουραστική περιπλάνηση στην ογκώδη διεθνή επιστημονική βιβλιογραφία που διαψεύδει κατηγορηματικά αυτό το «εφεύρημα», μπορεί να το αντιπαρέλθει παραθέτοντας τις διαπιστώσεις των ελλήνων ερευνητών που ασχολήθηκαν επί πολύ με το θέμα:
Ο καθηγητής της ιατροδικαστικής Γ. Αγιουτάντης: «Αντίθετα απ’ ότι συμβαίνει με τα Οπιούχα, η παρατεταμένη χρήση του χασίς δεν παρουσιάζει σωματικό σύνδρομο από χρόνια δηλητηρίαση».
O καθηγητής της φαρμακολογίας Δ. Βαρώνος: «Ανθεκτικότητα και σωματική εξάρτηση φαίνεται ότι δεν αναπτύσσονται από τη χρήση της ινδικής κάννάβης (χασίς, μαριχουάνα)».
O καθηγητής της ιατροδικαστικής Α. Κουτσελίνης «Γεγονός παραμένει ότι η μαριχουάνα δεν είναι «ναρκωτικό» ως τα κλασσικώς παραδεδειγμένα… Δεν είναι διεγερτικό, καταπραϋντικό, ηρεμιστικό, ναρκωτικό ή ψευδαισθησιογόνο… Η λέξη «ευφορικό» ίσως προσεγγίζει περισσότερο… Δεν οδηγεί αναμφισβητήτως σε εθισμό (addiction)».
O καθηγητής της φαρμακολογίας Γ. Λογαράς: «Ο οργανισμός δεν φαίνεται να εθίζεται εις αυτό (το χασίς) διότι η δόση αυτού δεν χρειάζεται να αυξηθεί. Ούτε σωματική εξάρτηση παρατηρείται οία επί των τοξικομανιογόνων φαρμάκων, ήτοι δεν παρατηρείται σύνδρομο στερήσεως».
O καθηγητής της φαρμακολογίας Μ. Μαρσέλος: «Η μακροχρόνια λήψη κανναβινοειδών δεν έχει συσχετισθεί με την εγκατάσταση σωματικής εξάρτησης».
Οι αρχίατροι του ελληνικού στρατού Α. Δαβαρούκας και Γ. Σουρέτης: «Το χασίς δεν δημιουργεί εθισμό… δεν αναπτύσσει σωματική εξάρτηση».19
Μύθος 2ος: Η κάνναβη «είναι» Προστάδιο της Ηρωίνης
Παρεμφερούς αξίας με το ψευδολόγημα της «τοξικομανίας» είναι και το «ευφυολόγημα» των υπέρμαχων της καταστολής ότι η χρήση της κάνναβης αποτελεί «προστάδιο» της χρήσης άλλων σκληρών ναρκωτικών, που το μόνο εχέγγυο της «εγκυρότητάς» του έγκειται απλώς στο ότι… διατυπώνεται.
Οι πολυάριθμες Εκθέσεις κρατικών επιστημονικών οργανισμών και κυβερνητικών επιτροπών από διάφορες χώρες και όλες οι σχετικές έρευνες που η σοβαρότητά τους δεν αμφισβητήθηκε από τον επιστημονικό κόσμο, διαψεύδουν κατηγορηματικά την περιβόητη «θεωρία της κλιμάκωσης».
Ήδη από το 1952, έρευνες μεταξύ των ηρωϊνο-εξαρτημένων στο Σικάγο, έδειξαν ότι μόνο 11 % απ’ αυτούς είχε στο ιστορικό του χρήση μαριχουάνας.
Την ίδια περίοδο, δύο μεγάλες έρευνες στην πόλη της Ν. Υόρκης κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι «δεν υπάρχει αιτιολογική σχέση ανάμεσα στη χρήση της μαριχουάνα και τη χρήση της ηρωίνης».20
Ο καθηγητής Ν. Zinberg και ο ερευνητής γιατρός AndrewWeilδιαπίστωσαν ότι «δεν υπάρχει καμιά ένδειξη ότι η χρήση της μαριχουάνα οδηγεί στη χρήση ηρωίνης». 21
Ο W. Pattonδιαβεβαιώνει κατηγορηματικά ότι «η χρήση της κάνναβης και η χρήση της ηρωίνης δεν έχουν καμιά σχέση μεταξύ τους».22
Ο LesterGrinspoon, καθηγητής στην ιατρική σχολή του Harvard, αποφαίνεται κατηγορηματικά: «Δεν υπάρχει καμιά απολύτως ένδειξη ότι η χρήση της μαριχουάνα αποτελεί προστάδιο για τη χρήση άλλων επικίνδυνων ουσιών».23
Ο JeromeJaffe, καθηγητής της ψυχιατρικής, σύμβουλος για τα ναρκωτικά δύο Αμερικάνων προέδρων, γνωστός και ως ο «πάπας» των αντιναρκωτικών εκστρατειών στις ΗΠΑ, συμπληρώνει: «Μερικοί άνθρωποι πίστευαν ότι κατά κάποιο τρόπο η χρήση της μαριχουάνα οδηγούσε σε οπιομανία. Αν αυτό σημαίνει ότι κατά μία φαρμακευτική ή οργανική έννοια, η χρήση της κάνναβης προκαλεί αργότερα την ανάγκη της χρήσης ηρωίνης, τότε η άποψη αυτή είναι λανθασμένη».24
Και ο καθηγητής της ιατροδικαστικής κ. Α. Κουτσελίνης αποφαίνεται (1971) ότι: «Υπό ερευνητών τινών υπεστηρίχθη προσέτι ότι είναι δυνατόν η χρήσις της μαριχουάνας να οδηγήση αργότερον και εις την χρήσιν ετέρων ναρκωτικών.
Εν τοιούτον ενδεχόμενον δεν φαίνεται, μέχρι στιγμής τουλάχιστον, δυνατόν, το αντίθετον δε, ήτοι η εκτροπή εξ ετέρων ναρκωτικών εις την μαριχουάναν, εάν συνέβαινε, θα ηδύνατο να θεωρηθή ευτυχής κατά το μάλλον ή ήττον έκβασις, εάν δηλονότι κατά την θεραπείαν μιας ετέρας τοξικομανίας (ως της ηρωίνης) επετυγχάνετο η εκτροπή του ασθενούς προς την μαριχουάναν».25
Μύθος 3ος: Η κάνναβη «προκαλεί» εγκεφαλική ατροφία
Αφορμή για την καλλιέργεια αυτού του ψευδολογήματος ήταν μία εργασία του A. Campbell και των συνεργατών του που δημοσιεύθηκε στο περιοδικό «Lancet», το Νοέμβριο του 1971, σύμφωνα με την οποία «τα εγκεφαλογραφήματα 10 τακτικών καταναλωτών μεγάλων ποσοτήτων μαριχουάνας απέδειξαν την ύπαρξη εγκεφαλικής ατροφίας».26
Και με πυρήνα αυτό το δημοσίευμα, αναπτύχθηκε μια εντυπωσιακή παραφιλολογία, παρά το γεγονός ότι η εργασία του Campbell και των συνεργατών του δέχθηκε σκληρές κριτικές και απορρίφθηκε από τη διεθνή επιστημονική κοινότητα ως αναξιόπιστη και «άνευ σημασίας».27
Οπως γράφει ο καθηγητής LesterGrinspoon: «Και τα 10 άτομα (τακτικοί χρήστες κάνναβης του επέλεξε ο Campbell) ήταν ψυχιατρικοί ασθενείς, και δεν έγινε καμιά συγκριτική μελέτη ανάμεσα σ’ αυτούς και σε άλλους ψυχιατρικούς ασθενείς που δεν χρησιμοποιούσαν κάνναβη.
Τουλάχιστον ένας (ίσως και δύο) απ’ αυτούς ήταν επιληπτικοί, αρκετοί υπέφεραν από κακώσεις στον εγκέφαλο, ένας ήταν διανοητικά καθυστερημένος, και πέντε περίπου είχαν διαγνωστεί ως σχιζοφρενικοί.
Όλοι είχαν κάνει χρήση LSD, οι περισσότεροι είχαν χρησιμοποιήσει αμφεταμίνες, και λίγοι έκαναν μεγάλη χρήση οπιοειδών, βαρβιτουρικών και ηρεμιστικών.
Δεν πάρθηκε υπόψη ο πιθανός ρόλος του αλκοόλ, που ως γνωστό είναι νευροτοξικό (δηλ. προκαλεί εγκεφαλικές βλάβες).
Η ιδιομορφία αυτού του δείγματος και η απουσία ελέγχων, καθιστούν τα πορίσματα του Campbell άνευ αξίας.
Ίσως θα ήταν χρήσιμο να υπάρξουν μελλοντικά ελεγχόμενες έρευνες για την κάνναβη και τις εγκεφαλικές βλάβες, αλλά υπάρχουν μηδαμινοί λόγοι να αναμένει κανείς ότι θα μπορούσε να ανακαλυφθεί οποιαδήποτε σχέση (μεταξύ κάνναβης και εγκεφαλικών βλαβών).
Σε μ
