“Νομίζω ότι θα μας βοηθούσε να ξεκινήσουμε τη συζήτηση με μια διαπίστωση/παραδοχή: “o φυσικός κόσμος είναι μια ενότητα διακριτών υπάρξεων, ενοποιούμενων από έναν παλμό που διατρέχει όλους τους ζωντανούς οργανισμούς”.
Ιστορικά διαπιστώνουμε ότι η “πρωτόγονη” ηθική προσεγγίζεται σαν μέθοδος κατανόησης των οικολογικών σχέσεων. Όλοι οι τρόποι προσέγγισης στηρίζονται σε μια απλή παραδοχή : το άτομο είναι μέλος μιας
κοινότητας αλληλοεξαρτώμενων μελών…
Το
ένστικτό του το ωθεί να ανταγωνιστεί για το χώρο του στην κοινότητα,
για τα φαινόμενα συμφέροντά του, αλλά η ηθική του το ωθεί στο να
συνεργαστεί. Θα λέγαμε ότι ο άνθρωπος με οικολογική συνείδηση
χαρακτηρίζεται από την ικανότητα του αυτοπεριορισμού.
Η αυτονομία -η αληθινή ελευθερία του- είναι ο αυτοπεριορισμός, αναγκαίος όχι
μόνον στους κανόνες ενδοκοινωνικής συμπεριφοράς, αλλά και στους κανόνες που υιοθετούμε στη συμπεριφορά μας απέναντι στο περιβάλλον. Σήμερα όμως ο άνθρωπος είναι περισσότερο από ποτέ άλλοτε στο παρελθόν, ο εχθρός του ανθρώπου. Οχι μόνο γιατί συνεχίζει να επιδίδεται με περισσό ζήλο στη σφαγή των ομοίων του, αλλά και γιατί πριονίζει με συνέπεια το κλαδί στο οποίο κάθεται, το περιβάλλον.
Χαρακτηριστική είναι η «ηθική» στάση του απέναντι στη βασικότερη
δραστηριότητά του με την οποία εξασφαλίζει τους όρους της επιβίωσής του – τη γεωργία. Ποιοτικά η γεωργία αντιπροσωπεύει τον θρίαμβο της αποξένωσης και του οριστικού διαχωρισμού της κουλτούρας από τη φύση και των ανθρώπων μεταξύ τους.
Η οργανική ύλη, ότι έχει μείνει από αυτή, μηχανοποιείται εντελώς κάτω
από τον έλεγχο μιας χούφτας πετροχημικών εταιρειών. Τα τεχνητά τους λιπάσματα, φυτοφάρμακα, ζιζανιοκτόνα και το σχεδόν μονοπώλιο του παγκόσμιου αποθέματος σε
σπόρους ορίζουν ένα πλήρες περιβάλλον που ολοκληρώνει την παραγωγή τροφής από την καλλιέργεια μέχρι την κατανάλωση.
Οι
νόμοι για τις πατέντες που αφορούν στη ζωή, στα φυτά, τα ζώα και τους
ανθρώπους αναδεικνύονται ως η βασική μολυσματική προβολή της ιδιοκτησίας
πάνω στη βιοποικιλότητα, και βασικός άξονας μετατροπής της φύσης σε
οικονομικό αγαθό.
“Μέσα από τις πατέντες και τη γενετική μηχανική
νέες αποικιοποιήσεις υλοποιούνται. Η γη, το δάσος… όλα έχουν
αποικιοποιηθεί, μολυνθεί. Το κεφάλαιο πρέπει να ψάξει τώρα για νέες
αποικίες που θα εισβάλει και θα τις εκμεταλλευτεί για να μπορεί να
συνεχίσει τη συσσώρευσή του. Αυτές οι νέες αποικίες είναι κατά τη γνώμη
μου το εσωτερικό των σωμάτων των γυναικών, τα φυτά και τα ζώα.
Η
αντίσταση στη βιοτεχνολογία είναι η αντίσταση στην ακρογωνιαία
αποικιοποίηση της ίδιας της ζωής, της μελλοντικής της εξέλιξης καθώς και
του μέλλοντος των μη-δυτικών παραδόσεων γνώσης και σχέσης με τη φύση.
Είναι ένας αγώνας για το δικαίωμα των ειδών να εξελιχτούν, είναι ένας
αγώνας για την προστασία της ελευθερίας των διαφορετικών πολιτισμικών
συστημάτων να πορευτούν…” (Δρ.Βαντάνα Σίβα).
Τα άτομα είναι
όπως εκδηλώνουν τη ζωή τους, αυτό που είναι, συμπίπτει λοιπόν με την
παραγωγή τους , τόσο μέσω αυτού που παράγουν, όσο και μέσω του τρόπου
που το παράγουν.”
Διαβάστε τη συνέχεια του άρθρου εδώ
