Από Silia Psychi
Όλες αυτές οι γυναίκες που τους αφαιρέθηκε η ζωή είχαν κάποιο αγαπημένο τζιν, κάποιο αγαπημένο σημείο στην πόλη που ζούσαν, στο οποίο πήγαιναν και άραζαν για να βλέπουν τη θέα όταν ήταν στεναχωρημένες, είχαν αγαπημένο τραγούδι, είχαν ένα συγκεκριμένο τρόπο που μ΄ριζαν, ένα συγκεκριμένο τρόπο να χτενιζουν τα μαλλιά τους, μια προς μια έκαναν αστεία με τις φίλες τους, μια προς μια από κάποιον ή κάποια ή κάποιους αγαπήθηκαν πραγματικά (πραγματικά, πραγματικά, όχι όπως από τους συντρόφους τους) και τώρα αυτοι οι κάποιοι θα πρέπει να ζήσουν χωρίς αυτές.
Είχαν ένα συγκεκριμένο τρόπο που μιλούσαν, που σιωπούσαν, που περπατούσαν, που χαμογελούσαν, ένα τρόπο να τοποθετούν το σώμα τους στο κρεβάτι για να κοιμηθούν.
Και όλα αυτά έσβησαν. Κάποιος τους τα πήρε, τα πήρε από αυτό τον κόσμο, για πάντα και ανεπιστρεπτί.
Και για όλες αυτές τις γυναίκες δε θα μάθουμε τίποτα. Θα μάθουμε, για άλλη μια φορά, μόνο τη σχέση τους με τον θύτη τους. Πότε γνωρίστηκαν, αν τους θεωρούσαν αγαπημένους, αν την ήθελε πολύ.
Λες και όλη τους η ύπαρξη συμπυκνωνεται στη σχέση τους με αυτόν που τους την αφαίρεσε.
Εμένα δε μου φτάνει. Είναι ακριβώς η θεώρηση του θύτη τους. Δε μου φτάνει.
