“Μια φορά κι έναν καιρό ζούσε ένα κοριτσάκι που το λέγαν Έμιλη. Η Έμιλη έλεγε: Μακάρι στο σχολείο μου να υπήρχαν διαφορετικά παιδιά. Αλλά αυτό δεν το έλεγε φωναχτά, δεν το άκουγε κανείς παραμόνο αυτή. Ήθελε καινούριες γνωριμίες, αυτή άκουγε τα ίδια και τα ίδια. Στα όνειρά της έβλεπε όνειρα χαρούμενα, ότι είναι με διαφορετικά παιδιά. Αχ! Τι ωραίο όνειρο!”
Η μικρή Μαριάννα Μουρατίδου έγραψε αυτό το παραμύθι την περασμένη Άνοιξη, όταν ήταν στην Δ’ Δημοτικού.
Η τάξη της, στο 11ο Δημοτικό Σχολείο Καλαμαριάς, συζητούσε με πρωτοβουλία των δασκάλων τους για τα παιδιά – πρόσφυγες και μάθαινε για την ανεκτικότητα.
Οι μαθητές είχαν ήδη ετοιμάσει και στείλει ζωγραφιές στα παιδιά – πρόσφυγες που φιλοξενούνται στα Γιαννιτσά. Κι αυτά με τη σειρά τους ανταπέδωσαν ζωγραφίζοντας για τα παιδιά της Δ’ τάξης του 11ου Δημοτικού Σχολείου Καλαμαριάς.
Οι ζωγραφιές τους έχουν γεμίσει με χρώματα τους τοίχους της Δ’ Δημοτικού.
Το παραμύθι της Μαριάννας βρίσκεται πια στο Περιφερειακό Γραφείο Ασύλου Θεσσαλονίκης. Θα μεταφραστεί στα αραβικά για να το διαβάζουν τα παιδιά πρόσφυγες που περιμένουν με τους γονείς τους.
