Μια ώρα ανοησίας δεν φτάνει… Του Διονύση Παπαδόπουλου
Πόσο ακόμη θα περιμένουμε τον ήλιο, πόσο ακόμη θα καθυστερούμε να σβήσουμε τα φώτα της ανάπτυξης για πάντα δίνοντας την ευκαιρία στο φωτεινό αστέρι μας να μας μάθει ξανά τι σημαίνει φώς και δημιουργία..αφήνοντας την ύλη και το πνεύμα να λάμψουν με τα νοήματά τους.
Παγκόσμια μέρα της γης, του περιβάλλοντος, του νερού, των δασών, των βουνών… πήξαμε από τις πολλές μέρες της σαχλαμάρας, της υποκρισίας και του παραλογισμού.
Ας αφήσουμε την γη ήσυχη απο γιορτές και φιέστες, αρκετά ανέχεται τη φιέστα της βαρβαρότητάς μας τόσους αιώνες κυριαρχίας και ταπείνωσής της, αρκετά με την σαχλαμάρα αυτή των καπιταλιστών των “πράσινων” επιχειρηματιών και των δήθεν οικολογικών οργανώσεων που μιλάνε για “πράσινη ενέργεια” και “βιώσιμες επιλογές”. Ξέρουμε πολύ καλά τι είναι αυτές… και ποιους εξυπηρετούν…
Την γη την έχουμε χ@σμένη όλοι μας κάθε μέρα, κάθε χρόνο και κάθε ώρα την συντρίβουμε, την περιφρονούμε, την πληγώνουμε ασταμάτητα την κάναμε μπαλάκι του τένις για τις ανάγκες μας “την γεμίσαμε με φράκτες την σέρνουμε κατω σαν κουρέλι”, όπως έλεγε και ο θρυλικός Jim Morrison των Doors..
Μόνο το γεγονός ότι αφήσαμε τα όμορφα βουνά μας στο έλεος των “πράσινων φώτων” της ανάπτυξης των ανεμογεννητριών δείχνει πόσο νοιαζόμαστε για το περιβάλλον και την γη.
Σήμερα και κάθε μέρα ας σβήνουμε τουλάχιστον τα φώτα για τους γιατρούς και τις νοσοκόμες αυτούς τους ήρωες που όντως γειωμένοι με τον ανθρώπινο πόνο και την ματαιότητα της ζωής ανακουφίζουν και θεραπεύουν τους αρρώστους από τα συμπτώματα της ” φωτεινής ανάπτυξης”..
Σήμερα και κάθε μέρα ας σβήνουμε τουλάχιστον τα φώτα για τους γιατρούς και τις νοσοκόμες αυτούς τους ήρωες που όντως γειωμένοι με τον ανθρώπινο πόνο και την ματαιότητα της ζωής ανακουφίζουν και θεραπεύουν τους αρρώστους από τα συμπτώματα της ” φωτεινής ανάπτυξης”..
Η Ωρα της Γης μάλλον είναι δική τους…κι ας μην είναι “επαναστάτες”
Ας σβήσουμε τα φώτα μόνο όταν αρχίσει η μουσική της ζωής…
