Ανηφοριά της Πανεπιστημίου, μετά τη δουλειά, ποδαράτο, περνάω έξω από τα καφέ που είναι μετά την Κοραή.
Στη μπάρα ενός από αυτά, με πλάτη στο δρόμο, κάθεται μια κοπελάρα, κλασάτη, με τη μακριά της τη φούστα και το ξώπλατό της το σένιο, που αναδεικνύει τους καλοσχηματισμένους ώμους της, πάνω στους οποίους χύνονται τα ξανθά πυκνά μαλλιά της.
Γω περνάω και την κοιτάω, κλίνοντας το κεφάλι δεξιά, φορτωμένος όπως είμαι με το σάκο και ιδρωμένος, σα να κάνει παρέλαση λεγεωνάριος μπροστά από επισήμους στην Αλγερία, προ απελευθέρωσης.
Και κει που έχω ρυθμίσει βηματισμό και κλίση κεφαλιού άψογα, γυρνάει η χαριεστάτη και είναι ο Jason – Αντιγόνη (να μη σώσω αυτός ήντονε), με το τριμαρισμένο το μούσι του το ωραίο και πάω να πάρω σαβούρδα, σαν λεγεωνάριος που του’πανε ότι κωλοβάρεμα στην Αλγερία γιοκ, τη δίνουνε πίσω, θα φύγει για Ινδοκίνα, διακοπές στην κοιλάδα Ντε Μπιεν Φου, στις πουτάνες του Χο-Τσι-Μινχ.
Με όλο το σεβασμό στις σεξουαλικές και ενδυματολογικές προτιμήσεις καθενού, έχω μπερδευτεί, τα μάλα.
Βρε αγόρι μου, απ’ότι έχουμε καταλάβει, ακροθιγώς, σου αρέσουνε οι άντρες. Πολύ καλά κάνεις και δεν μας πέφτει λόγος. Σε αυτούς που θέλεις να αρέσεις, ΠΩΣ θέλεις να σε βλέπουνε; Ως άντρα; Ως γυναίκα;; Γιατί, τούτο το στυλιστικό, από πίσω Μπο Ντέρεκ και από μπροστά Τσακ Νόρις, μα την Αμάντα Λυρ, δεν καταλαβαίνω σε ποιόν αρέσει, με όλο το σεβασμό, και πάλι, στα βίτσια καθενού.
Ρε Jason – Αντιγόνη, μπροστά σε τούτο το αλλόκοτο θέαμα, ακόμα και ο Κρέοντας θα σου έλεγε “ΒΑΛΕ μάνα μου ένα παντελόνι, και τόνε θάβω ΓΩ τον Πολυνείκη, θα βγάλω και καφέ-κονιάκ στο catering του Κεραμεικού και μετά μακαρονάδα-χταποδάκι όλη η Θήβα, στην ταβέρνα “Απόψε τρώμε στης Ιοκάστης”, σε ξορκίζω, μα τον Ανθρώπινο Νόμο του Tom Ford, ΡΊΞΕ κάτι πάνω σου!!!”
Δεν ξέρω αν γερνάω και γίνομαι παράξενος ή έχω χάσει επεισόδια από την Κοινωνική Εξέλιξη, αλλά το Σάββατο θα πάω “Κούκλες”, να δω λίγη Κανονικότητα, να έρθω στα ίσα μου.
