Ουκρανία: Ένας κρατικός πόλεμος από τα παλιά

Η τρομερή κραυγή ακούστηκε ξανά: Lebensraum. Εμφανίστηκε πάλι η προσχηματική κρατική λατρεία των μειονοτήτων δίπλα στους Σουδήτες και Μαζούριους οι ρωσόφωνοι του Ντονέσκ και του Λουγκάνσκ και δίπλα στο διαμελισμό της Πολωνίας ο επικείμενος διαμελισμός της Ουκρανίας.

Όλα τα κράτη, όλα ανεξαιρέτως τα κράτη, προσλαμβάνουν ισχύ από όλες τις ιδεολογίες είτε νεοναζιστικές είτε “λαικοδημοκρατικές”, από όλες τις πολιτικές, από όλες τις υπηρεσίες διπλωματίας και η τακτική τους καθορίζεται από τα συμφέροντα αύξησης της ισχύος τους και από πουθενά αλλού. Την ισχύ την χρειάζονται για την επίθεση, τον πόλεμο και τη θανατοπολιτική και αυτός είναι ο θρίαμβός τους.

Όσοι πιστεύουν ότι υπάρχουν ανθρωπιστικά κράτη που σέβονται την ζωή του ανθρώπου και του πλανήτη δεν είναι αφελείς, αλλά δοκιμασμένα θύματα του κρατισμού και του μιλιταρισμού.

Η ανακοίνωση της κυβέρνησης της Ουκρανίας για συμμετοχή του κράτους στην στρατιωτικοπολιτική νατοϊκή συμμαχία υποδαύλισε τη σύγκρουση και ο διαμελισμός της Ουκρανίας είναι πια μια πραγματικότητα στο ρεαλιστικό πεδίο.

Το Ρωσικό κράτος με διάφορα προσχήματα περί υπεράσπισης των “λαικοδημοκρατικών” μειονοτήτων ανταποκρίθηκε με ιλιγγιώδη ταχύτητα στην Ουκρανική πρόκληση και μάλιστα με  blitzkrieg επιβεβαιώνοντας την φύση και το χαρακτήρα του στρατού του νέου κράτους όπως θεμελιώθηκε από το 1918. Ο ίδιος ο Πούτιν φρόντισε παραμονές της εισβολής να το εξηγήσει σε κάθε αφελή επικαλούμενος την πολιτική  των ιδρυτών του νεότερου Ρώσικου κράτους αλλά και προηγουμένως με την εισβολή στη Κριμαία κάνοντας εξωτερική πολιτική με το στρατό.

Από την ίδρυση του σοβιετικού στρατού μέχρι σήμερα η Ρωσία κάνει εσωτερική και εξωτερική πολιτική με το στρατό.

Αυτό το στρατοκρατικό καθεστώς οικοδομήθηκε ιδεολογικά και πολιτικά από τον Τρότσκι μαζί με τους χιλιάδες τσαρικούς αξιωματικούς που τον συγκρότησαν. Επανάφερε την ιεραρχία και τα αξιώματα στον Κόκκινο στρατό  και μετέτρεψε  το στρατό σε κεντρική και μοναδική  κρατική κυριαρχία και ταυτόχρονα καθολικοποίησε την στρατοκρατία σε όλους τους τομείς και σε όλα τα κοινωνικά πεδία.

Ήταν ο εμπνευστής της ΣΤΑΤΙΩΤΙΚΟΠΟΙΗΣΗΣ ΤΗΣ ΕΡΓΑΣΙΑΣ όπου η μισθωτή σκλαβιά έγινε υποχρεωτική συνεχίζοντας την αιματηρή νομοθεσία του πρώιμου καπιταλισμού. Ήταν ο εμπνευστής της ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΟΠΟΙΗΜΕΝΗΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑΣ και της μονοπροσωπικής διεύθυνσης στα εργοστάσια και παντού. Αυτός ο στρατός είναι ο “νικηφόρος” στις μάχες της Κροστάνδης αλλά και στην εισβολή στην Ουκρανία μόλις έφυγαν οι Γερμανοί για την καταστολή του Μαχνοβίτικου κινήματος.

Έκτοτε, όλα στη Ρωσία δουλεύουν για το στρατό και το κράτος υπάρχει μόνο σε σχέση με αυτόν. Από την αρχή της συγκρότησής έκανε σαφές ότι μοναδική του προσδοκία είναι η αναπαραγωγή της ισχύος του χωρίς κανένα ίχνος ιδεολογικού ή αξιακού προσανατολισμού. Εκτός των αρχικών εισβολών στις σοβιετικές επαρχίες Ουκρανία, Γεωργία, είναι από τους μοναδικούς στρατούς που έκανε στρατιωτική συμμαχία με τους ναζί διαμελίζοντας την Πολωνία το 1939. Στη συνέχεια και αφού αφαίρεσαν τη λέξη “Κόκκινος” από το όνομα για να μην μπερδεύονται οι αφελείς, αναφέρουμε την εισβολή στην Ουγγαρία το 1956 στη Τσεχοσλοβακία του 1968 στο Αφγανιστάν το 1979.

Κατά τη διάρκεια του ψυχρού πολέμου πάλι η μόνη πρότασης της Ρωσίας ήταν η ενίσχυση και διεύρυνση της στρατοκρατίας και η υφαρπαγή όλου του υπερπροιόντος από τη σκληρά εκμεταλλευόμενη κοινωνία προκειμένου να μετατραπεί στην μεγαλύτερη πυρηνική στρατιωτική δύναμη συγκεντρώνοντας το σύνολο της σύγχρονης τεχνολογίας στη στρατιωτική βιομηχανία. Αυτό ήταν και το τέλος της Σοβιετικής Ένωσης.

Το πολυεπίπεδο κόστος της στρατοκρατικής κοινωνίας οδήγησε στην αυτοδιάλυση της Ρωσικής αυτοκρατορίας. Το νέο κράτος προσπάθησε να αλλάξει πολλά εκτός από ένα. Τον στρατοκρατικό του χαρακτήρα γιατί από αυτό αντλούσε ισχύ. Αυτός θα είναι και ό λόγος της νέας κατάρρευσής του.

Το Ουκρανικό κράτος επέλεξε να τροφοδοτηθεί σε ότι του παρήγαγε ισχύ. Το 2014 και στη πλατεία Μαιντάν καθορίστηκε η κυρίαρχη πολιτική του κράτους  που διαχειρίζονταν όλες οι μετέπειτα κυβερνήσεις. Με την ιδεολογική και πολιτική ηγεμονία των νεοναζιστικών και εθνικιστικών πολιτοφυλακών που απέκτησαν από την νίκη της εξέγερσης κατόρθωσαν όχι μόνο να γίνουν στυλοβάτες των δομών του κράτους αλλά να περάσουν τα πολιτικά τους προτάγματα στην εθνική στρατηγική.

Έτσι η Ουκρανοποίηση η αποκομμουνιστικοποίηση, η εχθρότητα αλλά και η προσπάθεια εξόντωσης των Ρώσων έγιναν επίσημες κυβερνητικές πολιτικές. Ο εθνικισμός με αυτά τα χαρακτηριστικά γίνεται κυρίαρχη ιδεολογία και η είσοδο στο ΝΑΤΟ μια δυνατότητα που θα τους επιτρέψει αυτή την πολιτική προοπτική. Οι Νατοϊκοί ιμπεριαλιστές υποδαύλισαν όσο μπορούσαν τον Ουκρανικό εθνικισμό και όπως κάθε εθνικισμός οδηγείται στην καταστροφή και στον πόλεμο έτσι και εδώ τώρα που τον βλέπουμε μπροστά μας.

Πέραν όμως από αυτές τις διαπιστώσεις ας μιλήσουμε για το πεδίο. Βρισκόμαστε σε μια νέα εισβολή του Ρωσικού στρατού. Ο πόλεμος έχει αρχίσει. Η στρατιωτική μηχανή του Ρωσικού κράτους αυτή τη στιγμή βομβαρδίζει χωριά πόλεις αμάχους γεμίζει το έδαφος με νεκρούς καταστρέφει σπίτια ξεριζώνει κοινωνίες. Η Ουκρανία αυτή τη στιγμή πληρώνει και αυτός που πληρώνει είναι οι εργαζόμενοι και οι φτωχοί και όσοι θα γίνουν κρέας για τα κανόνια.

Τίποτα πλέον δεν είναι το ίδιο. Τώρα που ο λαός της Ουκρανίας είναι ένοπλος η δύναμη της γνώμης του είναι ακόμα μεγαλύτερη και σε αυτούς απευθύνουμε ένα κάλεσμα. Η αντίσταση είναι μονόδρομος αλλά αυτή τη φορά  ας πάμε όλοι μαζί με τους Ουκρανούς αρκετά πιο πίσω να συναντήσουμε το Μαχνό για να γίνει η Μαχνοβτσίνα μια μεγάλη αγκαλιά για όλο τον πλανήτη έξω από κάθε στρατοκρατία Ρώσικη και Νατοϊκή.

ΚΑΤΩ ΟΙ ΠΟΛΕΜΟΙ- ΔΙΑΛΥΣΗ ΤΩΝ ΣΤΡΑΤΩΝ -ΚΑΤΩ ΤΑ ΚΡΑΤΗ
Αντιεξουσιαστική Κίνηση Αθήνας