Ούτε καν κομπάρσοι;
Ζούμε σίγουρα σε τόπο και χρόνο που γράφεται ιστορία. Τόση ιστορία που δεν μπορούμε να τη
διαχειριστούμε, ούτε ως χώρα ούτε ως απλοί άνθρωποι. Δεν προλαβαίνουμε να αναλύσουμε μέσα
στο κεφάλι μας την όλη κατάσταση και η όλη αυτή αμηχανία έχει δώσει έδαφος σε πολλές
γραφικότητες μερικές από τις οποίες είναι και επικίνδυνες.
Γράφεται ιστορία λοιπόν, αλλά για να μην κοροϊδευόμαστε, οφείλουμε να παραδεχτούμε ότι σε
καμία περίπτωση δεν γράφεται από εμάς τους πολλούς. Γράφεται ιστορία από τις διαμάχες μεταξύ
εξουσιαστικών ομάδων και δικτύων, οι οποίες όπως και όλοι μας , προσπαθούν να προσαρμοστούν
στις καινούριες συνθήκες , και το κάνουν με τον τρόπο που ξέρουν καλύτερα: την επιβολή.
Βέβαια τόση ωμότητα δεν μπορεί και δεν είναι αποδοτική στις μέρες μας και στους τόπους μας,
και αν ήθελαν καλύτερα αποτελέσματα θα έπρεπε να είναι πιο προσεκτικοί και να κρατάνε τα όποια
προσχήματα. Το ότι αναγκάστηκαν να αποκαλυφθούν τα τελευταία χρόνια (και να ξεγυμνωθούν τις
τελευταίες μέρες) δεν μπορεί παρά να είναι δείγμα και δικής τους αμηχανίας εώς και φόβου , για
απώλεια των προνομίων τους.
Εννοείται πως αν αυτοί είναι μία φορά φοβισμένοι και αμήχανοι, εμείς θα έπρεπε να είμαστε
χεσμένοι επάνω μας, γιατί αν για αυτούς είναι παρά ένα παιχνίδι προνομίων, για τους πολλούς εμάς
δεν αποκλείεται να εξελιχθεί σε ένα παιχνίδι ζωής και θανάτου.
Παρόλα αυτά, πριν λίγες μόνο μέρες , για να μη ξεχνιόμαστε γιατί η λήθη είναι κακό πράγμα, σε
πάει μακρυά από την αλήθεια και σε κάνει ηλίθιο , με κλειστές τράπεζες και αδυναμία πρόσβασης
στην “περιουσία” μας, σε ένα ομολογουμένως και περιτέχνως ασαφές ερώτημα που μας καλέσαν
να ψηφίσουμε , δε διστάσαμε να το αποσαφηνίσουμε στην πράξη, και να δείξουμε ότι υπάρχουν και
σοβαρότερα πράγματα από το χρήμα τους.
Λογικά οι ολίγοι θα σκέφτηκαν πως δεν υπάρχει τίποτα χειρότερο από το να σε κρατάνε μακρυά
από το χρήμα, νομίζοντας πως είμαστε σαν τα μούτρα τους , και για να το πω και πιο λαϊκά ,
“κρίνοντας εξ ιδίων τα αλλότρια”.
Μιας και όλοι φαίνεται πως έχουν και από μία ερμηνεία για το ΟΧΙ στο δημοψήφισμα, γιατί να μην
έχω και γω την δικιά μου; Το ΟΧΙ ήταν όχι στα φράγκα τους , όχι στο Χρήμα και το Χρεός ως Ιερά
και Απαράβατα. Ήταν ένα ΟΧΙ στις απειλές τους και μία ξεκάθαρη δήλωση ότι δεν αναγνωρίζουμε
την αποπληρωμή αυτού του χρέους ως θεϊκή εντολή.
Αυτή ήταν και η μόνη μας συμμετοχή στην ιστορία που γράφεται αυτές τις μέρες μας σε όλή την
Ευρώπη και όχι μόνο. Μία στιγμιαία πράξη θάρρους που αν σκεφτούμε “συνετά” μπορεί και να την
αποκηρύξουμε. Μία απόφαση που δεν την περίμενε από ότι φαίνεται κανείς ,ούτε οι έξω αλλά ούτε
και οι μέσα εξουσίες μας. Για να είμαστε ειλικρινείς πρέπει να παραδεχτούμε πως σε καμία εξουσία
ακόμα και αν αυτή θα ήθελε να λέγεται αριστερή, δεν αρέσουν οι “ατίθασες και ακαλλιέργητες
μάζες”. Για αυτό και βλέπουμε τις εξελίξεις που βλέπουμε. Ουσιαστικά μας το είπαν κατάμουτρα
“ δεν μας νοιάζει τι αποφασίσατε και κακώς ζήτηθηκε η γνώμη σας”
Μετά από την εθνική μας ανάταση λοιπόν , ήρθε το σοκ για όσους τουλάχιστον νόμιζαν πως όλο
αυτό το σοβαροφανές οικοδόμημα που λέγεται Ευρωπαική Ένωση ίσως και να είναι μία απλή
οικονομική μαφία με οση ωμότητα αυτό συνεπάγεται. Οπότε μετά από αυτό το χτύπημα και την
ουσιαστική απαίτηση υποταγής, όσοι δεν είχαν πρόβλημα να θυσιάσουν ή να υποβαθμίσουν την
αξιοπρέπεια τους, τις όποιες δημοκρατικές ελευθερίες τους για χάρη της συμμόρφωσης στις
οδηγίες των πιο δυνατών, κάναν αυτό που κάνει κάθε δούλος που δε σέβεται τον εαυτό του:
κατηγορεί τους άλλους καταπιεσμένους πως αυτοί ευθύνονται που θύμωσε ο αφέντης.
Δεν είμαστε όμως όλοι έτσι. Από ότι φαίνεται οι περισσότεροι είμαστε αλλιώς. Και αν τις
τελευταίες μέρες ακούγεται μόνο ο λόγος των “συνετών” είναι γιατί το εγχώριο σύστημα πλέον θα
παίζει μόνο αυτούς. Το ίδιο σύστημα που μας έκανε να νομίζουμε πως όλη η χώρα στηρίζεται στα
δύο μεγάλα κόμματα του Παπανδρέου και του Καραμανλή – Σαμαρά, τώρα μαζί με τους
καινούριους του φίλους στη σημερινή κυβέρνηση προσπαθούν να μας πείσουν πως δεν υπήρχε
εναλλακτική, ή ακόμα καλύτερα δε θα υπάρξει ποτέ εναλλακτική γιατί η άλλη πλευρά είναι πιο
δυνατή και το μόνο που ίσως καταφέρουμε αν είμαστε τυχεροί είναι κάποιες μικρές ρωγμές στο
σύστημα.
Παίζει να είναι και από τα τελευταία παραμύθια του συστήματος και ελπίζω αν και η ελπίδα είναι
κακό πράγμα, πως με τόση κακής ποιότητας αλλά μεγάλης ποσότητας προπαγάνδα που έχουμε
υποστεί όλοι μας τον τελευταίο καιρό, έχουμε αποκτήσει μια κάποια ανοσία στις μαλακίες.
Η ζωή λένε κάποιοι είναι μία παράσταση. Κάποιοι λίγοι είναι οι πρωταγωνιστές και γύρω τους
μπουλούκια οι κομπάρσοι να κάνουν όλα τα χαμαλίκια και να αμοίβονται με τα ψίχουλα που
περισσεύουν. Αυτή είναι η συνετή ζωή που θέλουν να κάνουμε. Αλλιώς δε θα παίξουμε καθόλου
στο έργο. Αυτή είναι η απειλή : Εκτός συστήματος, ούτε καν κομπάρσοι.
Δε θα τους βγει σε καλό γιατί εκτός συστήματος δεν παύει φυσικά να υπάρχει ζωή, και ίσως είναι
καιρός να φτιάξουμε καινούριες δικές μας παραστάσεις με πρωταγωνιστές όλους μας.
Παντελής Κελεσίδης
