«Μισώ αυτήν τη χώρα. Μου έφαγε τα σπλάχνα… Αυτή η χώρα είναι νεκρόφιλη, γεροντόφιλη, κοπρολάγνα, σοδομίστρια, πουτάνα, μαστροπός και φόνισσα… Αυτή η χώρα είναι το χτικιό μας. Θα μας πεθάνει, θα μας ξεκάνει. Πώς θα γλιτώσουμε; Μας πίνει το αίμα, μας το πίνει… Το χώμα της έχει πάρει το σχήμα μου. Το σώμα μου έχει πια τις διαστάσεις της. Έχω μέσα μου τη μοίρα της. Πεθαίνω σαν χώρα»
Ώρα αλήθειας και ευθύνης
Ο τόπος μας κατάντησε αρένα διαφθοράς ,εξόντωσης και ληστείας ενός καταπληγωμένου, πολύπαθου ,αλλά και ιστορικού λαού. Η «μάχη» πλέον δίνεται σε επίπεδο συνείδησης, αφύπνισης της ιστορικής μας μνήμης κι επαναπροσδιορισμού όλων των «λογικών» ζωής, των αξιών και ιεραρχήσεων που μας έφτασαν εδώ. Η πραγματικότητα δεν είναι ο εικονικός κόσμος, που επιλεκτικά μας δείχνουν. Ούτε είναι κάτι στατικό κι εμείς μια άμορφη «μάζα», έρμαιο των «ορέξεων διεστραμμένων αφεντάδων».
Είμαστε οι συν-δημιουργοί της νέας πραγματικότητας, καθώς κάτω από την πίεση της ανάγκης αλλάζει η οπτική κι η «ανάγνωσή» μας γι’ αυτήν κι ανακαλύπτουμε μέσα μας τον ελεύθερο άνθρωπο, που μόνο αυτός μπορεί πια να μας αναστήσει. Τον νέο Έλληνα Πολίτη. Υπεύθυνο και ενεργό, που συμμετέχει, ελέγχει και σκέπτεται συλλογικά. Με καθήκοντα και δικαιώματα που σέβεται.
Τα σκουπίδια είναι μέσα μας…
Μια πόλη, ένας τόπος με το λαμπρότερο αρχαιολογικό και ιδεολογικό χώρο, αυτόν της Αρχαίας Ολυμπίας, όπου μεταξύ άλλων υψηλών αξιών γέννησε και το «κοινό των Ελλήνων», πεθαίνουν.
Μια πόλη και ένας τόπος, όπου όλοι μας παρακολουθούμε αδρανείς τον αργό και βασανιστικό εξευτελισμό μας..
Και «οι άρχοντές του» συσκέπτονται, στέλνουν επιστολές και έγγραφα, ελίσσονται με ακροβατικές κινήσεις που έχουν καλά εμπεδώσει στους «κομματικούς» και πελατειακούς διαδρόμους και τα σκοτεινά παρασκήνια, ανάμεσα στις σκιές των «πελατών» τους, χρησιμοποιούν τα σχολειά, και τη νέα γενιά για την επαιτεία πόρων που θα καταλήξουν πάλι στους ίδιους αποδέκτες.
Παρακολουθούμε την καταστροφή σαν υπνοβάτες.
Μια πόλη σε τέτοια κρίση και τέτοιο κίνδυνο στα σπλάχνα της δεν κάνει εκδηλωσούλες, ορθοπεταλιές και πανηγυράκια.
Μια πόλη σε τέτοια κρίση δεν κάνει περιφορά επιταφίων και Ανάσταση ανάμεσα στα σκουπίδια. Κάνει ανά –σταση και επ- ανα-σταση. Κάνει αγρυπνίες και όρθρους για ολική επαναφορά στη ζωή. Γιατί τώρα αργοπεθαίνει.
Μια πόλη και ένας τόπος σε τέτοια κρίση δεν κάνουν «μαραθώνιο» αμφιβόλου αισθητικής, ιστορικότητας και μέλλοντος για ευκαιριακά επικοινωνιακά οφέλη κάποιων νεόκοπων θεσμικών. Άλλους μαραθώνιους και άλλες ειδήσεις περιμένουν οι «ελεύθεροι πολιορκημένοι» από τον αγγελιοφόρο.
Όταν τα προβλήματα είναι οριακά κρίσιμα η προτεραιότητα είναι μία και μοναδική. Η ΛΥΣΗ. Αυτό που λείπει είναι η λεγόμενη πολιτική απόφαση. Που μέχρι τώρα κάθε άλλο παρά πολιτική ήταν. Η μόνη πολιτική απόφαση μιας πόλης σε τέτοια κατάσταση κρίσης για να ξαναγεννηθεί περνάει μόνο μέσα από τους πολίτες της. ΟΛΟΥΣ. Να εμπιστευτούμε, να κοινωνήσουμε να πληροφορήσουμε και να εκπαιδεύσουμε για την λύση ενός προβλήματος που έχει τεχνολογικά (τεχνικά) εφαρμοσθεί τελεσίδικα και αποτελεσματικά. Η ανακύκλωση στην πηγή. Σε κάθε νοικοκυριό. Και μετά οι εργολαβίες και τα «έργα».
Μια εκστρατεία κάθαρσης και ανασύνταξης που θα αναστρέψει το όνειδος για τον τόπο μας σε πρότυπο κοινωνικής και συλλογικής ευθύνης.
Αιρετοί, αρεστοί και αιρετικοί, παπάδες – άμβωνες και «εξαπτέρυγα», τσιγγάνοι -«γύφτοι» και λαϊκοί, πλούσιοι φτωχοί και περιθωριακοί, επιστήμονες – φορείς – σωματεία, ευφυείς – πονηροί – και «φωχοί τω πνεύματι». Παιδιά – Γυναίκες και Άντρες. Πανστρατιά κάθαρσης. Εσωτερικής και εξωτερικής. Πνευματικής και πολιτικής. Χαράς και ελπίδας ζωής και όχι θανάσιμης ερήμωσης. Και να κλείσουμε αυτή την αρνητική και οδυνηρή πληγή με γνώση ώστε ο τόπος μας να ανακτήσει την αξιοπρέπειά του και να κατακτήσει τον τίτλο που του αξίζει. Ιστορικά, πολιτιστικά, παραγωγικά. Είθε. Το Φώς της Ολυμπίας να μας φωτίσει. Για να αναστηθεί αυτός ο ευλογημένος τόπος.
Γιάννος Παπαϊωάννου – Συνεργάτης – ανταποκριτής του enallaktikos.gr στην Ηλεία
Πύργος – Αρχαία Ολυμπία 21 Απρίλη 2015
