Πήγαμε στο θέατρο, είδαμε τον Ένοικο
Πήγαμε στο θέατρο ΑΛΚΜΗΝΗ και είδαμε τον ΕΝΟΙΚΟ μια εξαιρετική παράσταση, που συνεχίζει για τρίτη χρονιά.
Κάθε Κυριακή στις 6:30 στο Θέατρο Αλκμήνη στο Γκάζι
Ο Ένοικος. Ένα θεατρικό ψυχογράφημα, ανάμεσα στο δράμα, στο γέλιο και την συγκίνηση. Καταπιάνεται με τις σχέσεις δύο αδερφών (και όχι μόνο). Σημεία που σε κάνουν πολλές φορές να αναρωτηθείς, φράσεις που σε πληγώνουν, σχόλια που γελάς , αυτοσαρκασμός, κριτική διάθεση, η ηλικία, ο χρόνος, ο έρωτας, η οικογένεια, η ζωή, ο θάνατος.
Η αφορμή είναι τα γενέθλια του φοιτητή Μάρκου, ένα πάρτι έκπληξη για τρεις Τη Μαρία, τη Στέλλα και τον φοιτητή- Ένοικο. Ο Μάρκος ήδη μακριά από την απόγνωση της μάνας – Μαρίας και την απελπισία της ερωμένης – Στέλλας Εκείνες τον περιμένουν με χαρά και ανυπομονησία. Όλα τα έχουν σχεδιάσει σωστά. Έτσι τους αρέσει να σκέφτονται, ή καλύτερα έτσι έχουν μάθει.
Το παρελθόν μεγεθύνεται , και γίνεται απειλητικό μπροστά στο μέλλον των χαρακτήρων, που φθίνει μέρα με τη μέρα, και θέτει ερωτήματα δίχως να μπορούν να απαντηθούν με ειλικρίνεια και από τις δύο πλευρές που συνεχώς βρίσκονται αντιμέτωπες με τον άλλον αλλά και με το μέσα του καθενός. Η απουσία ζωής είναι εμφανής στην καθημερινότητα τους, που αργά, βασανιστικά και μονότονα ζουν οι τραγικές φιγούρες σε μια κοινή ζωή χωρίς κάποιο ενδιαφέρον πλην του Ενοίκου τους, που γρήγορα τρέπεται σε φυγή, όντας εγκλωβισμένος και δέσμιος από την προσοχή, την στοργή και την πολλή φροντίδα της Μαρίας και της αδερφής της Στέλλας.
Η συγγραφέας με μοναδική μαεστρία, μέσα από την ροή της ανούσιας κοινής ζωής των δύο αδερφών, καταφέρνει να μας βάλει σε σκέψεις για την αγάπη άνευ ορίων και την απέραντη διαθεσιμότητα συναισθημάτων χωρίς ίχνος άρνησης και με γνώμονα οι ίδιες να νιώσουν δίπλα τους και μέσα από ένα άλλο τρίτο πρόσωπο, ξένο προς αυτές, κάτι να πιαστούν και να αποκτήσει νόημα η συμβίωσή τους μέσα στο πατρικό τους, με τα ίδια έπιπλα που έζησαν σαν παιδιά.
Ένα πατρικό που έχει ακόμα την επίπλωση και τα στοιχεία των γονιών τους, που μέσα από τα ξεπερασμένα και παλιά έπιπλα ανοίγουν κουτάκια της παιδικής τους ζωής, πότε περιγελώντας το παρελθόν τους που ωραιοποιούν αρχικά και πότε πληγώνοντας η μία την άλλη, σε μια σχέση που έχει στηριχθεί στα λάθη μιας μητέρας και στα όνειρα ενός πατέρα, που είδαν τα παιδιά τους σαν συνέχεια του εαυτού τους και όχι σαν ξεχωριστές προσωπικότητες,, που δεν έδωσαν δύναμη στα παιδιά τους για δικές τους επιλογές, αλλά εγωιστικά είδαν στην ύπαρξή τους τους εαυτούς τους. Για να έρθει το τέλος που ξεγυμνώνει τις ψυχές τους αλλά και τις πληγές που άνοιξαν η μία στην άλλη . Πληγές βαθιές που τις αναγκάζει να παραδεχτούν την ήττα τους απέναντί σε όλη την φιλοσοφία που κουβάλησαν μια ζωή χωρίς τίποτα να εκπληρωθεί από τότε που τα «φιογκάκια» στόλιζαν τα παιδικά τους μαλλιά μέχρι που έγιναν θηλειές στο λαιμό τους.
«Το φιογκάκι που στόλιζε τα σγουρά μου μαλλιά, έφυγε και ήρθε εδώ να με στοιχειώνει» λέει η Μαρία δείχνοντας το λαιμό της για να της απαντήσει η Στέλλα «Δεν θα γίνουμε ποτέ τίποτα, ούτε μάνες, ούτε ερωμένες ούτε τίποτα…. Δεν είμαστε τίποτα και κανένας δεν θέλει να σπαταλήσει λίγα λεπτά, όσο κρατάει το κέρασμα ενός κομματιού τούρτας».
Η αγκαλιά στο τέλος μοιάζει σαν λύτρωση, για να έρθει όμως το τραγούδι που έλεγαν σαν μικρές με τη γιαγιά τους τη Μαρία και να τις γυρίσει και πάλι στην απελπιστική τους μοναξιά, για να καταλάβει ο θεατής πως ο επόμενος Ένοικος είναι ήδη έξω από την πόρτα τους και τον περιμένουν με αρρωστημένη λαχτάρα για να ξαναπάρει νόημα η μονότονη ζωή τους και να συνεχίσουν. Συμπέρασμα; Μόνο ο Ένοικος της ψυχής μας μπορεί να μας λυτρώσει και να πάρει το όνομα των ονείρων μας. Οποιοδήποτε άλλο όνομα, όπως ο Ένοικος – Μάρκος της παράστασης του Αλκμήνη θα τραπεί σε φυγή, αφήνοντάς μας κολλημένους στο παρελθόν και στα λάθη μας.
Δυνατές ερμηνείες από τις κυρίες Λίνα Μαρκάκη και Άννα Παντζέλη, που είναι και η συγγραφέας του Ενοίκου.
Για εβδομήντα πέντε λεπτά, η κατάμεστη από θεατές μικρή σκηνή του Αλκμήνη, ήταν με τα μάτια καρφωμένα στη σκηνή. Οι ηθοποιοί εκεί δίνουν την ψυχή τους , σε ένα δύσκολο έργο, που πραγματικά νιώσαμε άσχημα που δεν το είχαμε δει εδώ και τρία χρόνια που παίζεται. Οι φωτισμοί του Τάκη Μπαρδάκου, υπέροχοι και ατμοσφαιρικοί, τονίζοντας το κείμενο και τις ερμηνείες, αλλά και τα σκηνικά του Γιάννη Μυρσιώτη, που έδεναν αρμονικά με φώτα και ηθοποιούς. Η μουσική του Χρίστου Τσαπάρα – πρωτότυπη όπως διαβάσαμε στο πρόγραμμα, πότε μας ταξίδευε στο παρελθόν και πότε έμπαινε στις βουβές ερμηνείες- παντομίμες των ρόλων. Η τρυφερή φωνή από το τραγούδι της Αθηνάς Μπαρδάκου, μας θύμισε τα παιδικά μας διαλείμματα στο σχολείο. Τα κοστούμια μέσα στο ύφος του έργου και της ιδιοσυγκρασίας τόσο της Μαρίας όσο και της μικρότερης αδερφής Στέλλας.
Για εισιτήρια πατήστε εδώ: www.viva.gr
