Μαζί με τους Lanten που κατοικούν στα ρέματα του Λάος
Για το ταξίδι μας γράφει η Ζέλα Φυκούρα
Αρχισυνταξία: Βιβή Συργκάνη
Επιμέλεια: Το παιδί για όλες τις δουλειές Ανδρέας Ρουμελιώτης
Τους χάρτες σχεδίασε η Κατερίνα Βανταράκη
Αυτό ήταν το ταξίδι μας (χάρτες)
Συνεχίζουμε στην Σιέμ Ρεπ και θαυμάζουμε τους αρχαίους ναούς του Αγκόρ.
Από εκεί περνάμε στο Λάος και ανεβαίνουμε με ποταμόπλοιο, ταχύπλοα, κανό και πολύωρες πεζοπορίες τον Μεκόνγκ, μέχρι το Χρυσό Τρίγωνο (στα σύνορα Λάος – Βιρμανίας – Βιετνάμ), στο κέντρο του οπίου και της ηρωίνης.
Πάμε!
Έκτο: Δεν αξίζει να πεθάνεις πριν διασχίσεις αυτά τα υδάτινα σύνορα [ΦΩΤΟ-ΒΙΝΤΕΟ]
Έβδομο: Μπήκαμε στο “εργοστάσιο παραγωγής Θανάτου” στην đau khổ này, την “πόλη που υποφέρει” [ΦΩΤΟ – ΒΙΝΤΕΟ]
Ένατο: Ανγκόρ, το θαύμα! Η μεγαλειώδης Ακρόπολη μέσα στη ζούγκλα! [photos]
Δέκατο: Ανγκόρ: Η λίμνη που γιατρεύει, οι ουράνιες χορεύτριες και το ποτάμι με τα χίλια Linga (πέη)
Δωδέκατο: Ανγκόρ Τομ, η χρυσαφένια πόλη
Δέκατο τρίτο: Το enallaktikos.gr έφτασε στη μυστηριώδη χώρα των χιλίων ελεφάντων! ΦΩΤΟΡΕΠΟΡΤΑΖ
Δέκατο τέταρτο: Τόσο παλιά αυτή η άγνωστη πόλη… όσο η απαρχή του Ανθρώπου
Δέκατο πέμπτο: Κολυμπώντας σε τυρκουάζ καταρράκτες και πλένοντας ελέφαντες στο ποτάμι – Ονειρικές εικόνες από μια πανέμορφη χώρα
Δέκατο έκτο: Στο “Χρυσό Τρίγωνο” της ηρωίνης και του οπίου, διασχίζοντας με ταχύπλοα τον Μεκόνγκ μέσα στη ζούγκλα [Photos]
Δέκατο έβδομο: Φτάσαμε στην καρδιά του “Χρυσού Τριγώνου” του οπίου και της ηρωίνης, στην πυκνή ζούγκλα του Nam Ha
Διαβάστε ακόμη:
Μπορείτε να βλέπετε όλα τα κείμενα που δημοσιεύονται και στο hashtag #indokina
Βρεθήκαμε σε ένα όμορφο χωριό το Ban Nam Goy με καλύβες πλεγμένες και σκεπασμένες από φύλλα μπαμπού, που κατοικούν οι Lanten, μια φυλή κινεζικής προέλευσης που κατέβηκε πριν από ένα περίπου αιώνα σε αυτή την περιοχή.
Οι άνθρωποι μας κοίταζαν ήπια, χαμογελαστά, ήρεμα.
Οι γουρουνομάνες μάζευαν με τσιρίγματα τα μικρά τους όπως περνούσαμε,
κοπέλες ετοίμαζαν με βιάση τα χειροτεχνήματά τους για να μας δελεάσουν και μια συνοφρυωμένη γριά ξεπουπούλιαζε μια κότα στα όρθια χωρίς να μας ρίξει ματιά.
Πρόσεξα τα πόδια της, τυλιγμένα με βρώμικους επιδέσμους.
Δεν ήταν πληγωμένη, όπως φαντάστηκα, ήταν στοιχείο της ενδυμασίας τους.
Οι Lanten μετέφεραν από την Κίνα, πολιτιστικές πρακτικές και πεποιθήσεις βασισμένες σε ένα συνδυασμό ταοϊσμού, λατρείας των προγόνων και πίστης στα πνεύματα.
Συνηθίζουν να κατοικούν κοντά σε μικρά ποτάμια, γι αυτό πολλές φορές αναφέρονται σαν Lao Houay, που σημαίνει “οι κάτοικοι των ρεμάτων του Λάος”.
Ζουν από το κυνήγι, παράγουν υψηλής ποιότητας βαμβακερό ύφασμα, βαμμένο με το φυτό indigo στο χαρακτηριστικό μπλε βαθύ χρώμα.
Οι φορεσιές των γυναικών σκούρες μπλε, μια μακριά καζάκα που κούμπωνε στο πλάι και παντελόνι μέχρι το γόνατο, με ασημένια πόρπη στο λαιμό που συγκρατούσε ένα κολιέ από κλωστές μακριές.
Τα μαλλιά τους χωρισμένα και τυλιγμένα σε σφιχτό κότσο στην κορυφή του κεφαλιού.
Η ενδυμασία τους ιδιαίτερη, δεν την συναντήσαμε αλλού, και πολύ κομψή.
Είναι εξαιρετικά επιτήδειοι στην κατασκευή ανθεκτικού χαρτιού από μπαμπού.
Παλιά κατασκεύαζαν ξύλινες τελετουργικές μάσκες, τώρα πια όχι.
Όπως και οι στενά συνδεδεμένοι με αυτούς Yao, έχουν ένα καλά αναπτυγμένο σύστημα γραφής που βασίζεται σε αρχαίους κινεζικούς χαρακτήρες.
Οι άνδρες καταγράφουν θρησκευτικά κείμενα, τελετουργίες και μύθους στο χαρτί από μπαμπού που ετοιμάζουν οι γυναίκες.
Δρόμος έφθασε στο χωριό τους πρώτη φορά πριν τρεις μήνες.
Δυστυχώς δεν μείναμε εκεί όπως είχε προγραμματιστεί, αλλά μόλις μάθαμε ότι η άλλη δική μας ομάδα βρίσκεται στο επόμενο χωριό, πήραμε το δρόμο, να τους απαντήσουμε.
Τους βρήκαμε κουρασμένους, συγκλονισμένους από την πεζοπορία στα βουνά. Ήταν το τέλος της δεύτερης ημέρας που περπατούσαν, είχαν περάσει πολύ πιο δύσκολα από εμάς, δύο από αυτούς ήταν άρρωστοι.
Μοιραστήκαμε το φαγητό μας και τις εντυπώσεις μας.
Μ’ όλη την κούραση είμαστε σε υπερδιέγερση, όλα ήταν ξένα, είμαστε παραδομένοι σε μια φύση ασυνήθιστη, σε μεγάλη απόσταση από αστικές περιοχές, εμείς κι απέναντί μας οι φόβοι μας και τα κουράγια μας.
Ο Γιώργος ο Λ. φώναζε γιατί ήρθαμε και πως θα βολευτούμε 20 άτομα σε ένα δωμάτιο όλο κι όλο, του την είπαν οι άλλοι, αλλά δίκιο είχε, στριμωχτήκαμε για τα καλά, με σύνθημα γυρίζαμε πλευρό.
Ο Αντρέας και η Βιβή στήσανε το τσαρδάκι τους στο μπαλκόνι.
Το βράδυ ξύπνησα από ένα όνειρο. Κοιμόμουν σε ένα λιβάδι ανάμεσα σε ζώα.
Γλίστρησα σιγά έξω.
Βρήκα τον Αργύρη τον “ξενύχτη των δρόμων” να κοιτάζει τ’ αστέρια.
Καθίσαμε στους ξύλινους πάγκους, στο πλάτωμα.
Ο Αργύρης θυμήθηκε ένα γράμμα του Κάφκα στη Φελίτσε, που την καθησύχαζε για ένα παρόμοιο όνειρό, λέγοντάς της, ”ότι αν δεν είχε ξαπλώσει καταγής, ν’ ανασαίνει τα χνώτα της γης, δεν θα μπορούσε να δει τον ουρανό με τ’ αστέρια και δεν θα είχε ξεπεράσει τον τρόμο που σου ορίζει η όρθια στάση και η εξουσία από το βλέμμα του άλλου”.
Συζητούσαμε ότι σε αυτά τα βουνά πολέμησαν οι αντάρτες του Πάθετ Λάο και αναρωτηθήκαμε πως άραγε τα κατάφεραν να γίνει το πέρασμα σε μια κομμουνιστική διακυβέρνηση, χωρίς το βαθύ τραύμα του εμφυλίου που συναντήσαμε στο Βιετνάμ και πολύ περισσότερο στην Καμπότζη.
Το 1975 το Pathet Lao απελευθερώνει ειρηνικά το σύνολο της χώρας.
21.11.16 βράδυ δίπλα στη φωτιά
Φωτό: Δημόσια αρχεία Λαός, Βιετνάμ, αρχεία Wikipedia, Απόστολος Αναγνωστόπουλος, Μανώλης Μαυρής, Ζέλα Φυκούρα
Το 1975 σχηματίζεται μια Δημοκρατική κυβέρνηση και οι υποστηρικτές των ΗΠΑ και οι Αμερικάνοι φεύγουν από τη χώρα.
Εκατοντάδες από όσους παρέμειναν από αυτούς, στάλθηκαν σε στρατόπεδα “επανεκπαίδευσης” για αρκετά χρόνια.
Σε όλα τα επίπεδα της κυβέρνησης, λαϊκές επιτροπές πήραν τον διοικητικό έλεγχο, με την καθοδήγηση του Επαναστατικού κόμματος του λαού του Λάος (LPRP).
