‘Οπως το είχε θέσει και ο εξαιρετικός συμπατριώτης, Μεσσήνιος Νίκος Καλογερόπουλος, “everybody in this town fucks, except to me”.
Έτσι, πολλά βράδυα τον ρίχνω στην Ιστορία, τον μαθησιακό οίστρο μου, με τη συνοδεία του σπόνσορα που έχει και ο Λιακόπουλος στις δικές του ιστορικές αναζητήσεις (όπερ και τα βαρυσήμαντα πορίσματά του), του σπόνσορα λέγω που χρωστάει την ύπαρξή του στους εύφορους ρωσικούς σιτοβολώνες, σε συνδυασμό με την απόγνωση του ιστορικού λαού που τους φυτεύει εξαπανέκαθεν, αφού και επί Τσάρων και επί Συντρόφων ουδεμία μείωση ΕΝΦΙΑ δεν είδε ο κώλος τους και αποφάσισαν να πνίγουν το ντέρτι τους για το ντετερμινιστικό κισμέτ τους σε εξαιρετικά αλκοολούχα αποστάγματα.
Χθες βράδυ λοιπόν εκεί που περιδάβαινα στα παρελθόντα, γούρλωσα τα μάτια μου σαν τον Ορέστη Μακρή, όταν του είπαν ότι κλείνει το μοναδικό ταβερνάκι στην Πλάκα, αφού έμαθα το εξής.
Ο Αθηναϊκός Δήμος, ως γνωστόν, για να αποφεύγει φαινόμενα Γιωργάκη (“δεν το κουνάω ρούπι από δω χάμου”) εφάρμοζε το θεσμό του εξοστρακισμού, σύμφωνα με τον οποίο κάθε χρόνο οι Αθηναίοι Πολίτες (νταξ’ όχι όλοι, γυναίκες, δούλοι, μέτοικοι τον πούλο από την καρδιά της Δημοκρατίας) αποφάσιζαν δια ψήφου να εξορίσουν όποιον θεωρούσαν επικίνδυνο για την Πόλη, βασικά δηλαδή αυτόν που μάζευε πολλά likes στη αγορά, υπό το φόβο ότι θα την άκουγε Αβραμόπουλος και άντε μετά να μαζεύεις τυραννικά κάγκελα από το Μοναστηράκι. Περνούσαν λοιπόν από την εφορευτική,γίνονταν επαλήθευση της ταυτότητάς τους (σύμφωνα με πληροφορίες, μόνο ο Αλκιβιάδης, στην ερώτηση της δικαστικής αντιπροσώπου “όνομα;’ απαντούσε στάνταρ “ά γαμήσου μωρή ψώλα”) έπαιρναν το όστρακο (το πήλινο κομμάτι) και χάραζαν το όνομα αυτού που επιθυμούσαν να πάρει, Σφακιανάκεια, τον δρόμο που του πρέπει τον αγύριστο.
Κάποια στιγμή λοιπόν ήρθε η ώρα του Θεμιστοκλή του ίδιου, του Μaster Μind πίσω από τη Μάχη της Σαλαμίνας και, κυρίως, πίσω από τo front page του Playboy, γιατί αν δεν ήτανε αυτός, θα τον παίζαμε σήμερα με Περσικές Μπούρκες στα Centerfold, αλλά και εξαιρετικής ταυτόχρονα αλεπούς, καθώς, όταν το Μαντείο των Δελφών, την ώρα που οι Πέρσες κατέβαιναν από Εθνική γαμιώντας, έδωσε στους Αθηναίους χρησμό “σωθείτε με ξύλινα τείχη” και όλοι έτρεξαν να φωνάξουν το Μπάμπη Βώβο, ο Θέμι είπε στον απεσταλμένο “‘άει μάνα μου ξαναρώτα, τα πλοία πρέπει να εννοεί η πρεζωμένη…” και τους έπεισε.
“Αυτά ρε μάστορα τα ξέρουμε, πού είναι η έκπληξη”, θα ρωτήσει δίκαια κανείς.
Η έκπληξη, για μένα, ήταν η πληροφορία πως οι αρχαιολόγοι ανακάλυψαν ότι, στην πλειονότητα των “όστρακων” που έχουν ανευρεθεί με το όνομα του Θεμιστοκλή χαραγμένο πάνω τους, Ο ΓΡΑΦΙΚΟΣ ΧΑΡΑΚΤΗΡΑΣ ΕΊΝΑΙ Ο ΙΔΙΟΣ.
Κατόπιν αυτών και τελών εν πλήρη ιστορική ντροπή, θέλω να ζητήσω δημόσια ΣΥΓΓΝΩΜΗ, από όλους τους πολίτες, στους οποίους, ασκώντας καθήκοντα δικαστικού αντιπροσώπου, έχω απευθύνει αλαζονικά, αυθάδικα, αυστηρά και επιτιμητικά τη φράση “Πού την πας ρε μαν τη γριά με το σταυρωμένο ;;;”
