Η Ολυμπιονίκης Άννα Κορακάκη με πρόσφατη ανάρτηση της στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης πήρε θέση για το καυτό θέμα των ημερών, χαρακτηρίζοντας αντισυνταγματική της στάση της κυβέρνησης για το Μακεδονικό και ζήτησε να μην φωτογραφίζονται μαζί της σε μελλοντικές τις επιτυχίες οι κυβερνητικοί παράγοντες, ενώ πρόσθεσε ότι «Ελπίζω η δημοκρατία να μου δώσει τουλάχιστον αυτό το δικαίωμα».
Η Άννα Κορακάκη χρησιμοποίησε ένα επιχείρημα που έχει διατυπωθεί πολλάκις τον τελευταίο καιρό από ακροδεξιές φωνές, ότι δεν είναι δημοκρατία αυτή που έχουμε στην Ελλάδα σήμερα, ένα σύνθημα που είχε χρησιμοποιηθεί και στην πρώτη εποχή των μνημονίων από τα αριστερά με το γνωστό «1, 2, 3, η χούντα δεν τελείωσε το ‘73».
Έλλειμμα δημοκρατίας έχουμε σίγουρα, είναι πολλά τα προβλήματα που βλέπουμε όλοι μας στη λειτουργία των θεσμών και των εξουσιών της χώρας, της νομοθετικής, εκτελεστικής και δικαστικής εξουσίας, πολλώ δε μάλλον στη λειτουργία της λεγόμενης 4ης εξουσίας, των ΜΜΕ, που η διαπλοκή της με οικονομικά και πολιτικά κέντρα σε τοπικό ή εθνικό επίπεδο την έχει κάνει να φαίνεται εξαιρετικά αναξιόπιστη στα μάτια της κοινωνίας.
Ακόμα και αυτή η Δημοκρατία όμως, είναι το καλύτερο πολίτευμα που μπορούμε να έχουμε και βέβαια καθημερινά ως πολίτες πρέπει να παλεύουμε για τη βελτίωσή της. Οι χιλιάδες συλλήψεις πολιτών στη γειτονική μας Τουρκία μας δείχνουν το πραγματικό άλλο πρόσωπο της «δημοκρατίας».
Ας ξαναέρθουμε όμως στην συμπαθή Άννα. Με αυτή τη δήλωση της δέχθηκε επαίνους από όσους ήταν κατά της συμφωνίας Αθηνών – Σκοπίων και τα πυρά από όσους ήταν υπέρ. Πριν 2 χρόνια η Άννα Κορακάκη επιστρέφοντας ως χρυσή Ολυμπιονίκης από τους αγώνες κατά την πανηγυρική υποδοχή των συμπατριωτών της στη Δράμα, φωτογραφήθηκε με μια οικογένεια Σύρων προσφύγων.
Η φωτογραφία είχε κάνει το γύρο του διαδικτύου, έχοντας πολώσει και πάλι τους έλληνες, στους επικριτές και υποστηρικτές της, μόνο που οι δύο ομάδες ήταν λίγο έως πολύ τα ακριβώς αντίθετα στρατόπεδα από τα σημερινά.
Τα τελευταία χρόνια, που βιώνουμε το προσφυγικό στο νησί μας, αυτές οι «μετατοπίσεις» είναι χαρακτηριστικές, ιδιαίτερα σε περιόδους έντασης και κρίσης. Έτσι είδαμε και βλέπουμε συμπολίτες μας που την περίοδο κρίσης του 2015 βοηθούσαν με κάθε τρόπο τους πρόσφυγες που έφταναν στο νησί μας, το 2018 φυσιολογικά να είναι κουρασμένοι πλέον από την κατάσταση και να αλλάζουν τη στάση τους.
Επηρεασμένοι από την συνεχή πλύση εγκεφάλου που δεχόμαστε από τα ΜΜΕ και τα κοινωνικά δίκτυα με τα «fake news» να κυκλοφορούν παντού, εκφράζονται αρνητικά για τους πρόσφυγες, ζητώντας μια κάποια λύση, για να επανέλθει η ζωή τους στην κανονικότητα που ήξεραν, καθώς δεν μπορούν άλλο να πιέζονται.
Πρόσφατο παράδειγμα η αρνητική στάση της τοπικής κοινωνίας απέναντι στους δύσμοιρους πρόσφυγες που είχαν κάνει κατάληψη στην πλατεία Σαπφούς τον Απρίλιο. Δεν είναι όμως φασίστες όσοι δεν τους άρεσε η εικόνα της πλατείας Σαπφούς εκείνες τις ημέρες, όπως δεν είναι και φασίστρια η Α. Κορακάκη που έκανε την, ατυχή για μένα, αυτή δήλωση.
Πολλές φορές χρησιμοποιείται εντέχνως αυτό το επιχείρημα από ακροδεξιούς κύκλους για να ενθυλακώσουν κομμάτια της κοινωνίας μας στις τάξεις τους και πρωτίστως για να καλύψουν τη δικής τους φασιστική δράση. Δεν είναι λοιπόν φασίστας όποιος διαμαρτύρεται για την αύξηση του ΦΠΑ στα νησιά μας, συγκινείται στο άκουσμα τους εθνικού μας ύμνου, όποιος αγαπά την πατρίδα του και πιστεύει ότι η ελληνική σημαία συμβολίζει τους αγώνες των προγόνων μας για την ελευθερία.
Δεν είναι φασίστας όποιος πιστεύει ότι η Μακεδονία είναι μόνο ελληνική, έτσι μάθαμε τόσα χρόνια στα σχολεία. Το περίφημο «Μακεδονία ξακουστή» (που πηγές λένε ότι η μουσική είναι μάλλον εβραϊκής προέλευσης) μόνο εγώ πρέπει να το τραγουδούσα τουλάχιστον 3 φορές την ημέρα τις 547 ημέρες της περιόδου 1996 – 98 που υπηρέτησα τη θητεία μου. Πώς σήμερα να σκεφτώ διαφορετικά; Σίγουρα δεν είναι εύκολο. Φασίστες λοιπόν δεν είναι αυτοί και δεν πρέπει να χαρίσουμε τους διαφωνούντες από τις θέσεις μας συμπολίτες μας στους φασίστες.
Γιατί πραγματικοί φασίστες είναι αυτοί που πέταξαν πέτρες και πυροτεχνήματα στους πρόσφυγες της πλατείας Σαπφούς και προπηλάκισαν λίγες μέρες μετά δημοσιογράφους.
Φασίστες είναι αυτοί που σήκωσαν το χέρι τους για να χειροδικήσουν απέναντι στον Δήμαρχο Θεσσαλονίκης ή τον βουλευτή της ΝΔ Κ. Χατζηδάκη το 2010 στο Σύνταγμα, φασίστες είναι αυτοί που πέταξαν στη θάλασσα 2 ομοφυλόφιλους στο Pride της Θεσσαλονίκης, φασίστες είναι αυτοί που χαιρέτισαν ναζιστικά έξω από τη βουλή και οργανώνουν πογκρόμ κατά των μεταναστών στην Αθήνα, φασίστες είναι αυτοί που πέταξαν μπογιές στο μνημείο του ολοκαυτώματος στη Θεσσαλονίκη, φασίστες είναι αυτοί που καλούν τον στρατό ακόμα και μέσα από τη Βουλή να κάνει πραξικόπημα. Αυτοί είναι φασίστες. Τελεία και παύλα.
Ας ήμαστε λοιπόν πιο διαλλακτικοί με τον άλλο, ας προσπαθήσουμε να τον ακούσουμε, ας δώσουμε καθημερινά τον αγώνα μας για να συζητήσουμε μαζί του, να τον καταλάβουμε και να μας καταλάβει, ώστε μαζί να διαμορφώσουμε τη στάση της κοινωνίας μας και να διαφυλάξουμε την κοινωνική ειρήνη, χωρίς να σκοτωθούμε μεταξύ μας όπως κάποιοι θέλουν.
Δεν είναι εύκολο, θέλει μεγάλη προσπάθεια, αλλά αξίζει τον κόπο. Έτσι μόνο θα βγούμε ζωντανοί και χωρίς μεγαλύτερα προβλήματα και από αυτή την περιπέτεια. Ας σκεφτούμε λίγο, έχουμε περάσει και πιο δύσκολα και ναι τα καταφέραμε.
Μιχ. Μπάκας
