29 χρονών, τελείωσα και το μεταπτυχιακό, πρόλαβα και δούλεψα κι ενάμιση χρόνο πάνω στο αντικείμενο που έχω σπουδάσει. Εξ μήνες πρακτική και μετά ένας χρόνος με κανονική πρόσληψη στην εταιρεία. Μέχρι τη μέρα που αποφάσισαν προφανώς πως δεν μπορούν να πληρώνουν κανονικό μισθό και ξαναπήραν άτομο για πρακτική, που με αντικατέστησε.
Νόμιζα στην αρχή πως θα έχω βοηθό και επιτέλους θα σταματήσω να δουλεύω δεκάωρο. Σιγά σιγά, καθώς εκπαίδευα τον αντικαταστάτη μου, κατάλαβα πως απλώς ετοιμάζονται να με απολαύσουν.
Μετά ήταν αδύνατον να συνεχίσω να έχω σπίτι νοικιασμένο και να αντιμετωπίζω τα έξοδα.
Στους δικούς μου που ζουν στην επαρχία δεν μπορώ να ζητήσω βοήθεια. Φτάνει τόσα χρόνια που με σπούδασαν, με τρομερές θυσίες. Να επιστρέψω πίσω στη γενέτηρά μου, ούτε που το σκέφτομαι. Δουλειά αποκλείεται να βρω, όχι μόνο στο αντικείμενό μου αλλά και καμία άλλη σε μια επαρχιακή μικρή πόλη στην Ήπειρο, που τσακίστηκε κι αυτή από την κρίση.
Μένω σε γνωστούς, συγγενείς και φίλους προσπαθώντας να μην ενοχλώ και ψάχνοντας συνεχώς να βρω μια δουλειά. Περπατάω όλη μέρα στην πόλη για να μην μπλέκομαι στα πόδια τους τρώγοντας σάντουιτς, ψάχνω για αγγελίες, και σπαταλάω τα τελευταία μου λεφτά στα Ίντερνετ καφέ, όπως ακριβώς αυτή τη στιγμή που σας γράφω.
Προσπαθώ να βρω θέση σε κάποιο πρόγραμμα, αλλά και τότε αναρωτιέμαι αν θα μου φτάνουν τα λεφτά να πληρώνω σπίτι, λογαριασμούς, μετακινήσεις και να ζω. Και δεν ξέρω πότε θα πάρω τα λεφτά αυτά.
Αισθάνομαι κουρασμένη και απογοητευμένη.
Όλα μου τα υπάρχοντα σε μια βαλίτσα, ξένα κρεβάτια, ελάχιστα χρήματα μου μένουν πριν τα μαζέψω όλα, κλείσω όλα μου τα όνειρα σ’ ένα κουτί και μαζί μ’ αυτό τσακισμένη επιστρέψω στο πατρικό μου.
Λουίζα
