Πρώτα συμπεράσματα: ΟΛΑ ΑΝΟΙΧΤΑ
Μελέτησα με προσοχή το κείμενο της τελικής συμφωνίας και το συμπέρασμά μου είναι ότι βρίσκεται κοντά στο μάξιμουμ των όσων μπορούσαμε να πετύχουμε. Το κατά πόσον είναι και αρκετό για να εφαρμοστεί ένα πρόγραμμα τερματισμού της λιτότητας και ανάπτυξης, παραμένει ακόμα ζητούμενο.
Τα βασικά πλεονεκτήματα που αποκομίσαμε απ’ αυτή τη συμφωνία είναι κατά τη γνώμη μου τα εξής:
1.Ανακόπηκε, έστω καταρχήν, ο καταιγισμός των υφεσιακών μέτρων.
2.Αποδεικνύεται ότι υπάρχουν περιθώρια διαπραγμάτευσης, εφόσον υπάρχει πολιτική βούληση και γίνεται η κατάλληλη δουλειά στο εσωτερικό και στο εξωτερικό.
3.Κερδίσαμε μια ευκαιρία και λίγο χρόνο (αλλά πρέπει να δούμε πώς θα αξιοποιηθεί, ώστε να έχει νόημα).
Η βασική διαπίστωση, όμως, είναι ότι τα πάντα παραμένουν ανοιχτά: Το χρέος, το πλαίσιο εσωτερικής υποτίμησης που επέβαλαν τα μνημόνια, τα εργασιακά δικαιώματα που κατεδαφίστηκαν, τα αναγκαία μέτρα για την αντιμετώπιση της ανθρωπιστικής κρίσης, οι διαδικασίες επιτήρησης.
Μένει επίσης να δούμε τις επόμενες μέρες τις προτεινόμενες μεταρρυθμίσεις και το κατά πόσον θα γίνουν δεκτές, καθώς και την τύχη βασικών δεσμεύσεων που έχει αναλάβει η κυβέρνηση (κόκκινα δάνεια, πλειστηριασμοί, χρέη προς το δημόσιο και τα ασφαλιστικά ταμεία, επαναπροσλήψεις, κατώτερος μισθός, αποκατάσταση εργασιακών δικαιωμάτων). Φυσικά και η κατάργηση του ΕΝΦΙΑ, καθώς και το αφορολόγητο για όλους στις 12.000, αλλά αυτά υποθέτω ότι έχουν ντεφάκτο αναβληθεί για μετά το τετράμηνο.
Περιμένω τις επόμενες μέρες να βγει ο Αλέξης Τσίπρας και να εξηγήσει με ειλικρίνεια πού βρισκόμαστε, πού υποχωρήσαμε, τι κερδίσαμε και τι χάσαμε και ποια είναι τα επόμενα βήματα.
Τελικά, νομίζω ότι πολλά θα κριθούν από τον ρυθμό και την πορεία του κυβερνητικού έργου, όπου περιμένω λιγότερα λόγια, περισσότερα έργα και σαρωτικές αλλαγές με σχέδιο και ουσία, χωρίς τυμπανοκρουσίες.
Σημείωση: Νομίζω ότι υπάρχει παρεξήγηση γύρω από το θέμα της τρόικας. Ότι θα υπήρχε κάποιου είδους επιτήρηση ήταν δεδομένο. Το θέμα δεν είναι η αλλαγή ονομασίας, και προφανώς δεν εξαντλείται σ’ αυτήν. Το κρίσιμο είναι να καθιερωθεί η πρακτική που ακολουθήθηκε έως τώρα: Η κυβέρνηση συνομιλεί με τους εταίρους. Οι «θεσμοί» περιορίζονται στον τεχνικό και ελεγκτικό τους ρόλο, συνομιλώντας με υπηρεσιακούς παράγοντες και όχι διαπραγματευόμενοι με την ηγεσία της χώρας και υπαγορεύοντας πολιτικές.
