ΜΙΑ ΟΦΕΙΛΟΜΕΝΗ ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΣΤΟΝ ΚΥΡΙΟ ΑΛΑΤΣΑ ΚΑΙ ΣΕ Ο,ΤΙ ΕΚΠΡΟΣΩΠΕΙ
Κείμενο της Πρωτοβουλίας Αντίστασης και Αλληλεγγύης
Σπάρτη, Φλεβάρης – 2017
“Διόλου ανοίκεια είναι στην πόλη μας η αίσθηση της μονοπώλησης του δημόσιου λόγου, ειδικά σε ότι αφορά καίρια ζητήματα που άπτονται του βίου ανθρώπων, από υπερσυντηρητικές φωνές και απόψεις. Κατά καιρούς αναγιγνώσκουμε ή ακούμε ρητορικές, που με σαφή απουσία επιχειρηματολογίας, προσπαθούν να επιβάλουν μια de facto ηγεμονία πάνω στον λεγόμενο «κοινό νου», εκμεταλλευόμενοι τα παραδοσιακώς συντηρητικά αντανακλαστικά της περιοχής και την απουσία αντίλογου. Πληθαίνουν οι ρατσιστικές επωδοί σε άρθρα στα τοπικά ΜΜΕ, ο φυλετικός λόγος, η στοχοποίηση και η επίθεση σε εθνοτικές και κοινωνικές μειονότητες.
Ενδεικτικό της ηγεμόνευσης σκοταδιστικών στοιχείων στο κοινωνικό και πολιτισμικό πεδίο της πόλης είναι και η πρόσφατη, άνευ πολλών αντιρρήσεων διείσδυση τη εκκλησίας στον κατ’ εξοχήν χώρο παραγωγής κριτικής σκέψης, στο πανεπιστήμιο. Αναφερόμαστε στην ημερίδα που διοργανώθηκε πρόσφατα στο Πανεπιστήμιο Σπάρτης με θέμα «Η προσευχή και τα οφέλη της στις επιχειρήσεις»(!!).
Πριν λοιπόν ο Λόγος βασιλέψει για πάντα πίσω από τον Ταΰγετο, υπάρχει επιτακτική ανάγκη για μια επώνυμη πολεμική κριτική σε όψεις του δημοσίου λόγου, για ανάδειξη άλλων φωνών, καθώς και για ασίγαστη πάλη με τις αντιδραστικές δυνάμεις σε όλα τα επίπεδα.
Αφορμή για τη διαπίστωση αυτή και για τη συγγραφή αυτού του κειμένου υπήρξε το πρόσφατο άρθρο του κ.Αλατσά. Ο συντάκτης, γνήσιο πνευματικό τέκνο όλων των μητροπολιτών Αμβροσίων, ή αλλιώς ενός σκοταδιστικού Χριστιανισμού που ακόμα και συνεπείς ορθόδοξοι διανοητές όπως ο Χρήστος Γιανναράς έχουν χαρακτηρίσει ως «ιδεολογικοποιημένο και εξουσιαστικό Χριστιανισμό» στο άρθρο του με αφορμή την πρόθεση της κυβέρνησης να διεξάγει θεματική εβδομάδα στα σχολεία σχετικά με τις έμφυλες ταυτότητες αναπαράγει την κλασική αντίληψη της εκκλησίας ότι οποιαδήποτε αμφισβήτηση των έμφυλων ρόλων ανήκει στη σφαίρα της παθολογίας. Χαρακτηρίζει παρά φύσιν τα διεμφυλικά άτομα, τους γκέι και γενικά όλους όσους εκφράζουν την ιερή ανθρωπολογική ικανότητα του Σχετίζεσθαι και του έρωτα (ικανότητες που έρχονται από το κοινωνικό και όχι από το βιολογικό οπλοστάσιο του ανθρώπου) με όρους που πάνε πέρα από τις κοινωνικές νόρμες. Τα παρομοιάζει δε με γενετικές ανωμαλίες τύπου γέννηση ανθρώπου με έξι δάχτυλα, ενώ όλο το κείμενο διαπνέεται από τέτοια ένδεια τεκμηρίωσης που κάνει ακόμα και αυτό που στην επιστήμη της λογικής ονομάζουμε «λήψη του ζητούμενου» να φαντάζει λίγο για να το αποτυπώσει.
Πράγματι, είναι ανούσιο να ειπωθούν πολλά για να αντικρούσουν την «άποψη» του κ.Αλατσά (τι να πεις δηλαδή όταν ο άλλος λέει «ο θεός έπλασε άντρα και γυναίκα. 1+1 κάνουν δυο» …κανείς σοβαρός άνθρωπος, άθεος ή χριστιανός δεν εξετάζει την εικονογραφία της Γεννήσεως κυριολεκτικά). Οι κοινωνικές επιστήμες άλλωστε έχουν από καιρό εμπεριστατωμένα δείξει ότι η βιολογική όψη των ανθρώπινων φυλών ανήκει στη σφαίρα της ζωολογίας και αποτελεί άλλης τάξης μελέτη, δηλαδή τίποτα δεν έχει να μας πει για το κυρίως ανθρώπινο, για τη συμπεριφορά των ανθρώπων, τις κοινωνικές του σχέσεις, τις ταυτότητές του και φυσικά για την ελευθερία του. Έτσι, έχουν καταγραφεί κοινωνίες και πολιτισμοί που αναγνωρίζουν τρία ή και παραπάνω φύλα, καθώς αυτά συνδέονται με συγκεκριμένους κοινωνικούς ρόλους, δυναμικές, ιεραρχήσεις και σχέσεις εξουσίας και όχι με την στατική, σωματική – βιολογική δομή.
Το ζητούμενο λοιπόν δεν είναι να ανατρέψει κανείς το κατάπτυστο περιεχόμενο του άρθρου του κ.Αλατσά, μα να προβληματιστούμε από το γεγονός ότι υπάρχει ένα κοινωνικό πλαίσιο το οποίο επιτρέπει και δίνει θάρρος σε τέτοια κείμενα να παρουσιαστούν δημοσίως, χωρίς να το πολυσκεφτούνε και χωρίς να αναμένουν ιδιαίτερες αντιδράσεις.
Πώς καταφέραμε και η εποχή της κρίσης να είναι και μια κρίση της κριτικής? Πώς σε μια από τις πιο λυσσαλέες επιθέσεις στα λαϊκά στρώματα στην ιστορία της Ελλάδας αφήσαμε την νηφάλια ανάλυση για το ποιο είναι το οικονομικό σύστημα που ζούμε, πως κινείται ιστορικά και τι αποτελέσματα παράγει, και υιοθετήσαμε την ερμηνεία του «μας ψεκάζουν»? Πώς αφήνουμε ανθρώπους σαν τον εν λόγω κύριο, μεγαλωμένος μέσα στην κατήχηση της άρνησης του έρωτα, της παντρειάς λόγω θελήματος θεού, της ενοχής, της ακοινωνησίας, να μας κάνει υποδείξεις για το «φυσιολογικό»?
Και για ποια αντίσταση και ποια ηθική μας μιλάει ο εν λόγω κύριος?
Γνωρίζουμε πολύ καλά τη μικροαστική ηθική της παπαδοσύνης, ο κόσμος να ησυχάζει, να κοιτάει ο καθένας τη δουλειά του κ την οικογένειά του, οι επαναστάσεις είναι κακές, το δίκιο είναι κακό, ότι διασαλεύει την τάξη είναι κακό.
Ε λοιπόν όλοι/όλες εμείς οι εργάτες/εργάτριες ( είτε είμαστε στρέϊτ, γκέι, λεσβίες, διεμφυλικοί/διεμφυλικές είτε όπως θέλει ο καθένας να αυτοπροσδιορίζεται) που δε λέμε «δε βαριέσαι καλά είναι και τα 400 ευρώ», μετανάστες/μετανάστριες που απαιτούν, άνεργοι/άνεργες που οργίζονται, θα διασαλεύουμε.
Ή θα είμαστε σπίθες στον πυρσό της ανθρωπότητας
Ή το σκοτάδι που τον περιβάλλει.
Υ.Γ: και για όποιον βιαστεί να πει ότι αυτό το κείμενο είναι στην ουσία μια υπεράσπιση της κυβέρνησης, λέμε απλά ότι μια κυβέρνηση που εμφανίζεται ως αριστερή και οι υποτιθέμενες μεταρρυθμίσεις της είναι άνευ περιεχομένου σε υλικό επίπεδο, ενώ την ίδια ώρα συνεχίζει τις πολιτικές των νεοφιλελεύθερων προκατόχων της, μια κυβέρνηση που από τη μια εξαθλιώνει την κοινωνία και από την άλλη κάνει προοδευτικές θεματικές στα σχολεία, είναι το ίδιο επικίνδυνη με σκοταδιστές, φασίστες, νεοφιλελεύθερους γιατί σε τελική ανάλυση όλοι μαζί αποπροσανατολίζουν από τα πραγματικά προβλήματα τον λαό και την κοινωνία.
Πρωτοβουλία Αντίστασης κ Αλληλεγγύης
Σπάρτη, Φλεβάρης – 2017″
