Ακτιβιστής και εθελοντής από την αρχή του προσφυγικού, ο Ανδρέας έχει κάνει αγώνα ενάντια στην επικοινωνιακή καταιγίδα με τις κατασκευασμένες ειδήσεις (hoax) σχετικά με εγκλήματα των νεοαφιχθέντων στην Ευρώπη.
Χαρακτηριστικό είναι το κείμενό του στο enallaktikos.gr Ζόμπι ψέμματα και πρόσφυγες, στο οποίο αναφέρει πως κατασκευάστηκαν οι ψεύτικες ειδήσεις εναντίον των προσφύγων στην Ελλάδα.
Οταν η Υπατη Αρμοστεία απηύθυνε ανοιχτό κάλεσμα σε ξενοδοχεία που επιθυμούν να φιλοξενήσουν πρόσφυγες, ο Ανδρέας δεν χρειάστηκε να το σκεφτεί και με χαρά δέχθηκε να ανοίξει τις πόρτες του φιλόξενου ξενοδοχείου του στις όμορφες Ροβιές.
Φυσικά, δεν έλειψαν οι – έστω και λίγες – ξενοφοβικές φωνές, όταν έφτασαν στην περιοχή οι πρώτες οικογένειες από τη Συρία. Ωστόσο, γρήγορα οι πρόσφυγες ενσωματώθηκαν στην τοπική κοινωνία και οι κάτοικοι ζουν πλέον αρμονικά μαζί τους, χάρη και στις ανοιχτές δράσεις που διοργάνωσε ο Ανδρέας για να τους φέρει πιο κοντά.
Πλέον, σχεδόν ένα χρόνο μετά την άφιξη των οικογενειών από τη Συρία, ο Ανδρέας μοιράζεται μαζί μας την εμπειρία του και μιλάει για τις σχέσεις των ντόπιων με τους πρόσφυγες.
Αυτές τις μέρες, δύο επαγγελματίες του χωριού, μου μίλησαν για τους πρόσφυγες και το πόσο καλά έχουν ενταχθεί, λέγοντας ότι οι αρχικοί φόβοι τους αποδείχθηκαν αβάσιμοι. Πολύ εκτιμώ αυτό το θάρρος και το βρίσκω ελπιδοφόρο όταν βλέπω τους ανθρώπους να αλλάζουν. Αφήστε μου να σας περιγράψω μερικούς συμπατριώτες μου:
– ο ξάδερφος που δεν μιλιόμαστε, ανάμεσα στα άλλα, γιατί λέει διάφορα ακροδεξιά, που πάρκαρε λίγο πιο πέρα το αμάξι του και κρυφά πέρασε μέσα από τον φράχτη την σακούλα με τα ρούχα για τα παιδιά. (Άσχετο, αναρωτιέμαι πως θα νιώθει κάθε ντόπιο παιδάκι που βλέπει τα ρούχα του πάνω στα προσφυγόπουλα.)
– ο απόγονος του αξιωματικού του Εθνικού Στρατού, που με την γυναίκα του, ξεκίνησαν από τους πρώτους κι έχουν φέρει ολόκληρη κολεξιόν (κι έχουν και εξαιρετικό γούστο οι άτιμοι!)
– η πάντα χαλαρή και χαμογελαστή κυρία, που άστραψε και βρόντηξε, όταν άκουσε συγχωριανούς με προσφυγική καταγωγή από τη Μικρά Ασία, να μιλάνε αρνητικά για τους πρόσφυγες στην συγκέντρωση που έγινε εδώ πριν ένα χρόνο περίπου.
– η “δεν-μιλώ-ποτέ-για πολιτική” συμπαθέστατη φίλη, που στην ίδια περίσταση, δάκρυσε λέγοντας ότι αυτές τις κατηγορίες που κάποιοι τότε εξακόντιζαν τις άκουγε κι ο γιός της όταν έφυγε μετανάστης στη Γερμανία.
– η γριούλα στην πέρα γειτονιά, που την πρώτη μέρα, όταν ακόμα πολλοί ζούσαν με το φόβο, χαμογέλασε στο ηλικιωμένο ζευγάρι που στάθηκε έξω από την αυλή της για να χαζέψει το κέντημα που ετοίμαζε, τους έβαλε μέσα, τους κέρασε καφέ και γλυκό και, δίχως ούτε μια κοινή λέξη να συνεννοηθούν, πέρασαν το απόγευμα μαζί, με τις γιαγιάδες να “κουβεντιάζουν” για τα κεντήματα τους.
– ο καραδεξιός επιχειρηματίας, με τον οποίο έχουμε κιόλας τσακωθεί άσχημα στο παρελθόν, που όταν κάποιοι του ζήτησαν να κινητοποιηθεί για να μην έρθουν, απάντησε ότι αυτός πηγαίνει κάθε χρόνο στην Μικρά Ασία από όπου κατάγεται η οικογένεια του και αν έκανε κάτι τέτοιο θα πρόσβαλε την μνήμη των προγόνων του.
Φυσικά υπάρχουν κι άλλες όψεις, δεν αντιδρούν με τον ίδιο τρόπο όλοι οι άνθρωποι. Υπάρχουν κι εκείνοι οι λίγοι που δεν θέλουν ή δεν μπορούν να παραδεχθούν πόσο άδικες ήταν οι προκαταλήψεις τους.
Προτιμώ να ασχολούμαι με τους πολύ περισσότερους, που είτε εξ αρχής, είτε ξεπερνώντας την αρχική άγνοια ή τον φόβο, άνοιξαν την αγκαλιά τους, και φροντίζουν με κάθε πρόσφορο τρόπο να το δείχνουν. Κάποιες φορές τελικά, το καλό νικάει!
