Για τον Σταύρο
Η Κάντζα που μένουμε ορίζεται απο τα βουνά που τη τριγυρίζουν και τα ανοίγματα στη θάλασσα, απο τα ρέματα που εξακολουθούν να κυλάνε κι απο αυτά που ξεράθηκαν, με τις καλαμιές να δηλώνουν με την παρουσία τους τις παλιές διαδρομές του νερού.
Αναγνωρίζεται από τα πεύκα που επιμένουν, απο τις λιγοστές ελιές που παλιά συνόδευαν τους δρόμους, από τις μουριές που κόψανε στην Πυθαγόρα και από τ αμπέλια του Καμπά που μπαζώθηκαν κι αυτά που με τον κόπο της κράτησε η Ρωξάνη.
Κρατιέται από τους ανθρώπους της.
Αυτή η αλυσίδα των παλιών ανθρώπων, αυτών που χτίζουν ένα τόπο, που αγαπάνε και σέβονται ο ένας των άλλον μέσα από την τριβή χρόνων, που χαμογελάνε και το εννοούνε, που ξέρουν τους γονείς και τα εγγόνια σου και δεν σε ρωτάνε έτσι στο αδιάφορο, που δίνουν στη ζωή σου μια θέση στον χρόνο, χθές κόπηκε άξαφνα. Ενας κρίκος έσπασε χωρίς να είναι η σειρά του χωρίς να έχει παλιώσει. Ενας μικρός αγαπημένος κρίκος. Ο Σταύρος.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ: Σταύρος Δογιάκης: Αυτοκτονία λέει ο ιατροδικαστής. Γιατί πυροβόλησε τον εαυτό του στο κεφάλι, δύο φορές; Τα αίτια
Ο πίνακας είναι του ζωγράφου Κώστα Λούστα 1933-2014
