Απόσπασμα από έναν μονόλογο. Της Μαρίας Κυριάκη
Δεν πενθούμε τους ανθρώπους, πενθούμε τη σάρκα. Το κορμί που πια δεν
γεμίζει τα κενά μας. Την εκφραστική χειρονομία που μαρτυράει ένα
απρόσμενο νιάξιμο. Την φωνή την ταραγμένη στην άλλη άκρη του σύρματος
που αναρωτιέται για κάτι ασήμαντο με λίγο περισσότερο φόρτο συγκίνησης
απ’ όσο του αξίζει. Τα χέρια, οπωσδήποτε κι απαραιτήτως, τα χέρια. Τις
αόριστες συνομιλίες των δακτύλων με τα αντικείμενα, με τα υπόλοιπα μέλη,
με τις τροφές και με τα υφάσματα. Την αντίληψη των οφθαλμών όταν
συναντώνται στο ενδιάμεσο κενό με το βλέμμα μας, λίγο αφηρημένο αλλά
πάντα λαίμαργο. Να είσαι χρήσιμος είναι ένα καλό διαβατήριο
κονωνικότητας, δίνει την ψευδαίσθηση μιας συναισθηματικής αμοιβαιότητας,
προσφέρει στιγμές νόθας τρυφερότητας κι αδιανόητης κατανόησης. Μα η
αγάπη έχει τους δικούς της όρους κι η χρησιμότητα δεν συμπεριλαμβάνεται
σ’ αυτούς. Δεν σε αγάπησα επειδή μου ήσουν χρήσιμος ή απαραίτητος. Σε
αγάπησα επειδή ήσουν το περιττό, το λάθος, το επιλήψιμο που λέκιαζε για
μισό αιώνα την κατά τα άλλα άψογη ζωή μου. Σε αγάπησα γιατί τα μάτια σου
σκοτείνιαζαν με έναν πολύ ειδικό τρόπο όταν οι λέξεις μου γίνονταν λίγο
πιο κοφτερές από το συνηθισμένο. Σε αγάπησα γιατί ο τρόπος που
τραβούσες προς το μέρος σου τα σκεπάσματα το ξημέρωμα πρόδιδε ένα ρίγος
ανυπεράσπιστο. Δε σε αγάπησα για τον πόθο που μου ενέπνεες. Αυτόν
μπορούσα να τον χορτάσω με πιο ουδέτερο τρόπο, πιο ανώδυνο. Σε αγάπησα
γιατί άφηνες μετέωρο αυτό τον πόθο ανάμεσα στο μαχαίρι και στο βούτυρο
για ένα δευτερόλεπτο, τα πρωινά σαν να ήθελες να αφουγκραστείς τις
πανηγυρικές καμπάνες ενός ξένου τόπου. Σε αγάπησα επίσης για το σημείο
εκείνο χαμηλά, στην κοιλιά, ανάμεσα στα κόκκαλα της λεκάνης που αρνιόταν
με το πέρασμα του χρόνου να ενηλικιωθεί, υποβάλλοντας εικόνες θαλάσσης,
παιχνιδιού στην άμμο και εαρινών αψιμαχιών στα σοκάκια.
Το συγκινητικό μήνυμα από τον σύντροφο του Μηνά Χατζησάββα (βίντεο)
Ο επί
25 χρόνια σύντροφός του, Κώστας Φαλελάκης, μίλησε για τον αγώνα που
έδωσε ώστε να αναγνωριστεί ως “ο πιο κοντινός άνθρωπος” στη ζωή του
ηθοποιού και να μπορέσει να αναλάβει τα διαδικαστικά τις νοσηλείας του.
“Θέλουμε
να ζήσουμε με αξιοπρέπεια και να πεθαίνουμε με αξιοπρέπεια. Δώστε μας
αυτή τη δυνατότητα επιτέλους!”, είπε στο τέλος ο Κώστας Φαλελάκης.
