Το ζήτημα της σεξουαλικής παρενόχλησης, βρίσκεται στην πρώτη γραμμή της επικαιρότητας, κυρίως γιατί έχει σκεπάσει με τη μαύρη σκιά του τον λαμπερό και πολύχρωμο κόσμο του Χόλιγουντ.
Το τι ακριβώς θεωρείται σεξουαλική παρενόχληση, έχει διχάσει τους ανθρώπους του θεάματος, τους κοινούς θνητούς και φυσικά τoυς χρήστες των social media.
Φράσεις όπως «άλλο το επίμονο φλερτ και άλλο η σεξουαλική επίθεση«, «μερικές τα θέλουν κιόλας αφού κυκλοφορούν ημίγυμνες «, «αν δεν κουνήσεις την ουρά σου, κανένας δεν στην πέφτει» είναι μερικές μόνο από αυτές που εντόπισα στο facebook.
Προσωπικά, δεν έχω δεχτεί ποτέ παρενόχληση με τη μορφή ανεπιθύμητου αγγίγματος, ούτε με έχει πιέσει κάποιος να έχω ερωτική επαφή μαζί του εκβιάζοντάς με. Όπως οι περισσότερες γυναίκες, έχω ακούσει χοντράδες για συγκεκριμένα σημεία του σώματός μου, έχω νιώσει αμήχανα από λαίμαργα βλέμματα, έχω γίνει αποδέκτης πρόστυχων υπονοούμενων… Όλα, τα αντιμετωπίζω με τον τρόπο που τους αρμόζει. Εκτός από ένα… Που το άφησα αναπάντητο… Ίσως γιατί, για εμένα αποτελεί την πιο χυδαία μορφή παρενόχλησης.
Ήμουν πάνω κάτω 20 χρονών, ξεκινούσα συνεργασία με διάφορα μέσα ενημέρωσης και σε ένα από αυτά, είχα γνωρίσει κάποιον μεγάλο και τρανό του χώρου. Γοητευτικός (κατά γενική ομολογία), ευγενικός (σε βαθμό υπερβολής), γλυκομίλητος (να κολλάς από τα μέλια), σοβαρός (με συμπεριφορά κυρίου). Συμπλήρωνα μία εβδομάδα στη δουλειά, όταν με κάλεσε στο γραφείο του για να μου δώσει συμβουλές επαγγελματικής φύσεως.
«Χαίρομαι που βλέπω νέα παιδιά να έχουν ικανότητες. Να κανονίσουμε να πιούμε έναν καφέ να τα πούμε με την ησυχία μας γιατί μπορείς να κάνεις πολλά πράγματα στο χώρο«, μου είχε πετάξει γενικά και αόριστα την ώρα που έφευγα.
Την επόμενη κιόλας ημέρα, η πρόσκληση είχε γίνει πιο συγκεκριμένη: «Σήμερα το βράδυ κανόνισα να πάμε να φάμε σε ένα από τα καλύτερα εστιατόρια της Αθήνας και μετά να περάσουμε από ένα μπαράκι που θα είναι και φίλοι από την τηλεόραση. Με τέτοιο κοντινό που καταλαβαίνω ότι έχεις, πρέπει να κάνεις οπωσδήποτε τηλεόραση«. Είχα αρνηθεί ευγενικά, του είχα πει ότι δεν με ενδιέφερε σε εκείνη τη φάση η τηλεοραση και είχα αποχωρήσει από το γραφείο του.
Δεκαπέντε μέρες είχε κρατήσει η πολιορκία. Καθημερινά, με φώναζε μόνη στο γραφείο του, έκλεινε την πόρτα, μου μιλούσε μονο για θέματα της δουλειάς και στο τέλος επαναλάμβανε την πρόσκληση για φαγητό. Πάντα ευγενικά, χωρίς ίχνος χυδαιότητας, χωρις καν να με κοιτάζει «διαφορετικά». Είχα αρχίσει να νιώθω πιεσμένη κυρίως γιατί ντρεπόμουν τους υπόλοιπους εργαζόμενους που με έβλεπαν κάθε μέρα να κλείνομαι μαζί του στο γραφείο, αλλά δεν μπορούσα να κάνω αλλιώς. Ήμουν πιτσιρίκι κι έκανα τα πρώτα μου βήματα, κείνος βρισκόταν ήδη στην κορυφή και σε τελική ανάλυση ήμουν υποχρεωμένη να δέχομαι τις επαγγελματικές εντολές του.
Στο τέλος της πρώτης εβδομάδας, έφτασαν στα αυτιά μου τα πρώτα μισόλογα. Προερχόμενα δυστυχώς από γυναίκες που, ούτε λίγο ούτε πολύ, θεωρούσαν εμένα υπεύθυνη για το ασφυκτικό φλερτ του «μεγάλου». Γιατί; Γιατί ήμουν νέα, με μια εμφάνιση -που ο Θεός μου την έδωσε- καλή! Αυτό ήταν το «παράπτωμα» που μου καταλόγιζαν!
Παραμονές εθνικών εκλογών, με τη δουλειά και την κούραση να χτυπάνε κόκκινο λόγω της επικαιρότητας, ο «κύριος» με φώναξε στο γραφείο του, με ύφος για πρώτη φορά «διαφορετικό».
«Γιατί με αποφεύγεις; Σου έχω ζητήσει δεκαπέντε φορές να βγούμε, σαν φίλοι, να μιλήσουμε για την δουλειά, να σε βοηθήσω γιατί βλέπω ότι «το ΄χεις» κι εσύ μου το παίζεις σνομπ! Δεν θα κάνεις ποτέ καριέρα έτσι«, θυμάμαι ακόμη τα λόγια του, σχεδόν 30 χρόνια μετά.
«Δεν πειράζει. Ας μην κάνω καριέρα«, του είχα απαντήσει και τον είχα ενημερώσει ότι αμέσως μετα από τις εκλογές θα ζητούσα από τη διεύθυνση να με μεταφέρει σε άλλη βάρδια. Δεν μου είχε πει τίποτα, ένα ξερό «μπορείς να πηγαίνεις« μόνο. Δύο ώρες μετά, είχε ζητήσει εκτάκτως σύσκεψη όλου του τμήματος.
«Επειδή έχουμε κοντά μας μία νέα συνάδελφο, νέα στην ηλικία αλλά νέα και στην εμπειρία, η οποία δυστυχώς όσο φιλότιμα κι να προσπαθεί δεν καταφέρνει να ανταπεξέλθει στις υψηλές απαιτήσεις της δουλειάς μας, θα ήθελα να παρακαλέσω να μην της ξαναδοθεί ποτέ από κανέναν σοβαρό θεμα να ασχοληθεί. Μπορεί να μας βοηθάει στις φωτοτυπίες, στα φαξ, να σηκώνει τα τηλέφωνα ή να φέρνει τους καφέδες, δεν είναι υποτιμητικό, όλοι από κάπου ξεκινήσαμε«, είχε πει παρουσία δεκάδων ανθρώπων και είχε αποχωρήσει θριαμβευτικά. Ήταν ολοφάνερο ότι μιλούσε για εμένα. Δεν ταίριαζε κανένας άλλος στην περιγραφή που είχε κάνει.
Παραιτήθηκα μία εβδομάδα αργότερα. Όχι γιατί θεωρούσα υποτιμητικό να φτιάχνω καφέδες (όσοι έτυχε να δουλέψουμε μαζί, ξέρετε ότι μέχρι και σήμερα τους φτιάχνω) αλλά γιατί ένιωθα σαν να με είχαν βιάσει… Αυτός είναι και ο λόγος που έγραψα αυτό το κείμενο. Για να φωνάξω ότι η χειρότερη μορφή σεξουαλική παρενόχλησης δεν είναι να σου πιάνουν τον κώλο, αλλά να σου κόβουν τα φτερά γιατί δεν τους άφησες να στον πιάσουν.
Υ.Γ. Επειδή είναι πολλοί εκείνοι που ξέρουν και θυμούνται το περιστατικό, παρακαλώ θερμά να μην υπάρξει κάποιο σχόλιο που να κατονομάζει τον «κύριο». Εδώ, βλέπετε, δεν είναι Χόλιγουντ. Οι σοβαροί, επιτυχημένοι και famous, με τις καλογυαλισμένες βιτρίνες, έχουν πάντα δίκιο…
Σεξουαλική παρενόχληση δεν είναι μόνο να σου πιάνουν τον πωπό…
