Μια τάση, που μπορεί να γίνει και μόδα, έρχεται ξανά από την Ανατολή και μας καλεί να αποσυνδεθούμε από την οθόνη και να βρεθούμε σ’ ένα δάσος. Οοοοομ. Κι εκεί, με χαλαρό περπάτημα και εισπνοές και εκπνοές… μπεκάτσες, τσίχλες, περιστέρια, αηδόνια, τσαλαπετεινοί και παγόνια και όοολα τα πουλιά του δάσους.
——
Της Δάφνης Χρήστου
Δεν είναι η πρώτη φορά που από την Ανατολή θα έρθει μια ακόμη τάση (μόδα;), που πάντως κακό δεν κάνει. Οι μαγικές λέξεις, που έρχονται από τα δάση της Ιαπωνίας, μαζί με τα ξωτικά και τις νεράιδες, είναι shinrin-yoku (στα αγγλικά forest bathing), που, σε ελεύθερη απόδοση, σημαίνει ξεχυθείτε στα δάση να βρείτε την υγειά σας. Γιατί σε αυτό ακριβώς συνίσταται η δημοφιλής στις ΗΠΑ και στη Βρετανία γιαπωνέζικη πρακτική: στο να αφεθείς με όλες τις αισθήσεις στη μαγεία του δάσους.
Είναι βέβαια όσο να πεις αξιοπερίεργο που οι άνθρωποι λες και ανακαλύπτουν κάθε λίγο τα αυτονόητα, αλλά για έναν κάτοικο και γέννημα θρέμμα μεγαλούπολης, που είχε ελάχιστες δυνατότητες για αποδράσεις, ένα κοτσύφι μπορεί μερικές φορές να είναι εξίσου αξιοπερίεργο με το τελευταίο τεχνολογικό θαύμα της Apple.
Σε αυτούς, αλλά όχι μόνο, απευθύνονται αυτές οι συνεδρίες. Οι εισηγητές τους ισχυρίζονται ότι μια βόλτα στο δάσος μαζί τους δεν μπορεί να συγκριθεί με καμία άλλη γνωστή μέχρι σήμερα δραστηριότητα, όπως την πεζοπορία, για παράδειγμα και η διαφορά έγκειται κυρίως στο ότι πρόκειται για τεχνική εναλλακτικής, ας πούμε, θέασης του κόσμου, κατά την οποία οι «μαθητές» καλούνται να αξιοποιήσουν και τις πέντε τους αισθήσεις.
Σε έναν από τους συνηθισμένους περιπάτους μιας ομάδας έξω από το Σαν Φρανσίσκο, που αποτελείται συνολικά από έξι έως δεκαπέντε «λουόμενους των δασών», μπορεί μέσα σε τρεις ώρες να έχουν όλοι τους διανύσει μια απόσταση μόλις ενός χιλιομέτρου. Κι αυτό γιατί η πρακτική στοχεύει στο να «ρίξει» τους ρυθμούς της καθημερινότητας, και να χαλαρώσει το μυαλό και το σώμα, να απομακρύνει από την ταχύτητα των υπολογιστών.
Λόγω ακριβώς αυτής της τελευταίας στόχευσης, δεν είναι καθόλου παράξενο που οι πρώτοι λουόμενοι που έσπευσαν να ακολουθήσουν τη γιαπωνέζικη πρακτική ήταν στη Νέα Υόρκη και στο Λονδίνο. Μια τελευταία έρευνα απέδειξε ότι ο μέσος Αμερικανός ξοδεύει 9,9 ώρες καθημερινά κυριολεκτικά κολλημένος στην οθόνη της τηλεόρασης, του τάμπλετ, του smartphone ή του υπολογιστή. Τα στοιχεία είναι ακόμη πιο ανησυχητικά στην Κίνα, τις Φιλιππίνες και την Ινδονησία, και είναι πλέον ένα μείζον ζήτημα το αν έχουμε πια κυριολεκτικά μετατραπεί σε σκλάβους των υπολογιστών.
Κατά τη διάρκεια μιας τυπικής συνεδρίας στο δάσος –κατά την οποία η χρήση της τεχνολογίας δεν απαγορεύεται, απλώς δεν ενθαρρύνεται‒ οι εισηγητές απευθύνουν μια σειρά από ερωτήματα, όπως: Μπορείτε να ακούσετε τον ήχο του ανέμου μέσ’ απ’ τα δέντρα; Νιώθετε την υφή του φλοιού των δέντρων; Μυρίζετε το υγρό χώμα;
«Έχουμε αναπτύξει ενός είδους μανία με τον χρόνο, νιώθουμε ότι πρέπει να είμαστε όλη μέρα παραγωγικοί» εξηγούν οι… δάσκαλοι. «Διεισδύοντας όμως κανείς στο περιβάλλον του δάσους, το νευρικό του σύστημα αναζωογονείται και η άμυνα του οργανισμού ενισχύεται».
Σύμφωνα μάλιστα με έρευνα του πανεπιστημίου Στάνφορντ του 2015, η ολοκληρωτική μας συμμετοχή με όλες τις αισθήσεις στο δάσος ρίχνει την πίεση του αίματος, χαρίζει ευεξία και πολεμά την κατάθλιψη και τα ευεργετικά αυτά οφέλη επιβεβαιώνουν και Βρετανοί επιστήμονες, μιας και η γιαπωνέζικη πρακτική έχει κατακτήσει και το Ηνωμένο Βασίλειο.
Όπως ανέφερε στο BBC o Κεν Νας, που αποβλήθηκε από τον στρατό το 2014 με σοβαρό μετατραυματικό σύνδρομο και σοβαρή διαταραχή άγχους, όταν το τανκ στο οποίο επέβαινε στο Ιράκ εξερράγη, χάρη στο shinrin-yoku κατάφερε να αναρρώσει πλήρως.
Με πληροφορίες από τον New Yorker και το BBC
