Στο “Χρυσό Τρίγωνο” της ηρωίνης και του οπίου, διασχίζοντας με ταχύπλοα τον Μεκόνγκ μέσα στη ζούγκλα [Photos]

Πρώτη μέρα στον ποταμό Μεκόνγκ – Α’ ομάδα 19.11.2016

Πρωί, αποχαιρετάμε τα παιδιά του Cold river και κατεβαίνουμε σέρνοντας και κουβαλώντας τα πράγματά μας στις πολλές σκάλες για την ανύπαρκτη προβλήτα απ όπου θα συνεχίσουμε το ταξίδι μας πλέοντας ανάντη τον Μεκόνγκ, από την Λουάνγκ Πραμπάνγκ στο Χουάϊ Χάι κι από εκεί οδικώς στη Λουάνγκ Νάμθα, από την οποία θα ξεκινήσουμε τις πεζοπορίες στα βουνά του Λάος στα σύνορα με την Μιανμάρ.

Εδώ η παρέα θα χωριστεί στα δύο.

Έντεκα θα ταξιδέψουμε με ποταμόπλοιο για δύο μέρες τον Μεκόνγκ έως το Χουάϊ Χάι και οι εννέα με ταχύπλοο έτσι ώστε να περπατήσουν στα βουνά μία ημέρα παραπάνω. 

Καθώς κατεβαίνουμε ένας μικρός βωμός στο όριο του σκαλιού και της λάσπης.

Η ζωή ενός ανθρώπου στο Λάος είναι μια συνεχής προσπάθεια κατευνασμού των πνευμάτων.

Οφείλει να εξασφαλίσει την εύνοια των καλών πνευμάτων, να επιβεβαιώσει την συνδρομή των πνευμάτων των προγόνων που δουλειά τους είναι να διευκολύνουν την τάξη στο σπίτι, να απομακρύνει στήνοντας ξόρκια και  παγίδες τα κακόβουλα πνεύματα. 

Το πετυχαίνει μέσα από μια προσεχτικά σχεδιασμένη αλληλουχία θυσιών και ιεροτελεστιών, που σκοπό έχουν να προστατέψουν τον ικέτη πιστό.

Μια ανεξάντλητη ανιμιστική συνομιλία ανάμεσα στο ορατό και το αόρατο, το προφανές και το πνευματικό. 

Επιβιβαζόμαστε στο μακρόστενο ποταμόπλοιο πηδώντας πάνω από άλλα καράβια τα οποία παρκαρισμένα δίπλα – δίπλα λειτουργούν σαν εξέδρα το ένα για το άλλο.

Η ομάδα μας βασιλιάδες!

Με τα κουβερτάκια μας, τις θέσεις μας τις αναπαυτικές, τα τραπέζια, τις ξαπλώστρες, τις κουρτίνες, το μπαρ, θεοί! 

Η άλλη ομάδα στα δύο ταχύπλοα, στριμωγμένοι ο ένας πάνω στον άλλον, πράγματα, προμήθειες όλα μαζί στοιβαγμένα, έκθετοι στον αέρα και στον ήλιο, με το ταχύπλοο να πηδάει και να πέφτει αφηνιασμένο. 

Εφτά ώρες ταξίδι έτσι, δεν αντέχετε εύκολα.

Μόνο για εραστές της ταλαιπωρίας…

Τους λυπήθηκε η ψυχή μας!

Αποχαιρετιόμαστε ανταλλάσσοντας ευχές, θα κάνουμε τρεις μέρες να ξαναβρεθούμε.

Ο Αντρέας μόνο που δεν τους… ευλόγησε απ’ την πρύμνη…

Ξεκινάμε σπρώχνοντας τα άλλα πλοία με κοντάρια για να ξεκολλήσουμε. 

Ο φυματικός  κινητήρας ενός απ’ τα ταχύπλοα ξεκινά με κλωτσιές κι ένα βίαιο φτάρνισμα μαύρου καπνού. 

Ο οδηγός σαν τον Μεγάλο Τιμονιέρη δεν μασάει.

Κοιτά  μπροστά, μόνο μπροστά! 

Δίπλα μας σπίτια μαζί και κάτεργα, τα βαριά εμπορικά πλοία, έντονα βαμμένα, με την μυρωδιά του φορτίου και των ανθρώπων επάνω τους. 

Ένα γαλάζιο ενωμένο ο ουρανός και το ποτάμι…

Τι μέρα κι αυτή!

Το πρωί φεύγουμε με ψιλόβροχο κι έναν ουρανό με σύννεφα φουσκωμένα ν’ απειλεί την πόλη.

Τώρα μια ώρα μετά, γυαλιά, αντηλιακό, κοντομάνικα. 

Μας ευλογεί το ταξίδι και δεν ξέρω αν το αξίζουμε …

Εξερευνούμε το πλοίο μας.

Τόσο μακρύ που μπορούμε άνετα να σουλατσάρουμε πέρα δώθε και τόσο στενό που με το ζόρι χωρά  τέσσερα καθίσματα με ένα στενό διάδρομο. 

Ξύλινα κολωνάκια ορίζουν το πανταχόθεν άνοιγμα, κουρτινάκια βαρύτιμα στολισμένα και καθίσματα ξεφτισμένα, σε αυτό τον σταθερό διάλογο της ανατολής, της σκουριάς του πλοίου και του χρυσωμένου  βελούδου, της  φτώχειας με κεντίδι, της επιβίωσης και του πολιτισμού.  

Έχει, κι αυτό μας χαροποιεί  ιδιαίτερα, θερμός για καφέ και τσάι, ψυγείο για αναψυκτικά και μπυρίτσα.

Κερνιόμαστε και βολευόμαστε μια χαρά.

Άλλοι το έχουν στήσει στην κουβέντα, άλλοι συνεχίζουν τον ύπνο τους κι εγώ μπροστά αραχτή στο “ανάκλιντρο” με το ημερολόγιο στο χέρι. 

Οδηγός μας ο Chan, που σημαίνει φεγγάρι, από τη φυλή των Hmong.

Άρχισαν τα ψιθυρίσματα.

Είναι απ’ αυτούς;

Από τη φυλή που συνεργάστηκε με τους Αμερικάνους και πρόδωσε τους δικούς της;

Αυτό αρκούσε για να τον δει η παρέα με μισό μάτι.

Εντάξει, μετά από μισή ώρα μας πέρασε.

Είκοσι πέντε χρονών παιδί, δεν είχε γεννηθεί ακόμη. 

Θα δολοφονήσουμε τελικά τον Μεκόνγκ;

Εδώ λοιπόν, συναντιόμαστε ξανά με τον Μεκόνγκ, τον Θεό – ποταμό, τον  καλοτάξιδο τον ζωοδότη. 

Κατεβαίνοντας από την Κίνα μέχρι το επίπεδο του Huay Xai, ο Μεκόνγκ έχει ήδη διανύσει περισσότερο από ολόκληρο το μήκος του Ρήνου και  έχει κατέβει πάνω από 3.000 μέτρα. 

Αλλά κατά μήκος αυτής της διαδρομής δεν έχει πια απότομα κατεβάσματα, κυλά ήρεμα, στρωτά τα νερά του.

Γονιμοποιεί με την πλούσια ιλύ του τους μικρούς παράκτιους κήπους και τις μεγάλες  φυτείες.

Προσφέρει το 25% της παγκόσμιας αλιείας σε ποτάμια. 

Σε αυτή τη διαδρομή κυλά ανάμεσα σε υψώματα βουνών και πυκνές ζούγκλες, δημιουργεί αγκαλιές με άσπρη άμμο κι ήρεμα νερά να κολυμπήσεις, νησάκια στηρίγματα για τα καλάμια των ψαράδων, κι άξαφνες δίνες που  στρέφουν απότομα τις μακρόστενες  βάρκες.

Ρωτώ: μα δεν είναι πολύ δύσκολο να κουμαντάρεις μια τόσο μακριά βάρκα;

Μου απαντά ο Γιώργος ο Σικινιώτης: είναι αναγκαίο αυτό το μήκος  για να έχει σταθερότητα στα γυρίσματα του νερού.

Έτσι είναι.

Δεν υπάρχει γνώση χωρίς την εμπειρία, όπως έλεγε ο “παππούς”  Αϊνστάιν. 

Θα επιζήσουν άραγε, αν καταστραφεί ο Μεκόνγκ, η τεράστια ποικιλία των ανθρώπων, των πολιτισμών, των θρησκειών, των τεχνουργημάτων, των δεξιοτήτων που ζουν κι αναπτύσσονται στις όχθες του; 

Κι όμως, εδώ, τα ngeuk, οι ισχυρές φιδίσιες θεότητες του ποταμού εξακολουθούν να υπάρχουν, θιβετιανοί μοναχοί προσεύχονται, 

Βιρμανέζοι έμποροι αγοράζουν και  πωλούν,

Καμποτζιανοί  ψαράδες απλώνουν τα δίχτυα τους,

Λαοτινοί  αγρότες διαλέγουν τη σοδειά τους,  

οι πλωτές αγορές στο Δέλτα του Βιετνάμ θριαμβεύουν. 

Η ιστορία είναι τόσο πλούσια όσο και η λάσπη του ποταμού. 

Και καθώς η νεωτερικότητα έρχεται στην περιοχή, κάτι παλιό διαγράφεται.

Οι χώρες ανακαλύπτουν ένα νέο πόρο στο Μεκόνγκ: δεν είναι η υποστήριξη που προσφέρει στα πλούσια δίκτυα της ζωής, αλλά το απλό γεγονός της ροής του.