16.6 C
Athens
Παρασκευή, 29 Μαρτίου, 2024
ΑρχικήΑΠΟΨΕΙΣΣτο ίδιο έργο θεατές. Του Στέφανου Μαντζαρίδη

Στο ίδιο έργο θεατές. Του Στέφανου Μαντζαρίδη

Λένε πως μπορείς να κοροϊδεύεις λίγους για πολύ καιρό ή πολλούς για λίγο καιρό αλλά όχι πολλούς για πάντα και αυτή η ρήση έρχεται και ταιριάζει απόλυτα με την πολιτική κατάσταση της χώρας μας.

Να λοιπόν που βρισκόμαστε μια ανάσα πριν από τις εκλογές της 25ης Γενάρη, εκλογές που προέκυψαν από την αδυναμία της πιο αντιλαϊκής κυβέρνησης που γνώρισε ο τόπος μετά τη μεταπολίτευση να παραπλανήσει για μια ακόμα φορά, τη Βουλή αυτή τη φορά και να πάρει τις απαραίτητες ανάσες για να συνεχίσει το έργο που της ανατέθηκε.
Εκλογές που περιμένει ως λύτρωση όλο εκείνο το κομμάτι του κόσμου που είδε αυτά τα πέντε χρόνια τις ζωές του να συνθλίβονται κάτω από το βάρος μιας πολιτικής που μοναδικό της μέλημα είχε, έχει και θα έχει να κάνει τους Πατρίκιους ισχυρότερους και να βυθίσει τους Πληβείους όλο και βαθύτερα στα Τάρταρα.
Αλλά και ταυτόχρονα, εκλογές που τρέμει σαν το διάολο ένα σύστημα κομμένο και ραμμένο στα μέτρα μιας τάξης ανθρώπων που μετά το πέρας του Εμφυλίου καταδυναστεύει τη χώρα σε όλα της τα επίπεδα.
Πως είναι δυνατόν να μπορέσει να πείσει για ακόμα μια φορά μια πολιτική που οδήγησε τουλάχιστον τον έναν στους τρεις κατοίκους αυτής της χώρας στην ανεργία; Πως να απαλύνει τον πόνο και την απόγνωση που νιώθει ο ανασφάλιστος; Και πως να μιλήσει για ένα καλύτερο μέλλον στην ψυχή ενός νέου ανθρώπου που βλέπει καθημερινά τις σπουδές και τα όνειρα του να κουρελιάζονται και το αύριο του να βολοδέρνει μεταξύ της ξενιτιάς ή της απόλυτης εξαθλίωσης;
Μια βόλτα στους δρόμους της Αθήνας αρκεί για να καταρρεύσει κάθε επιχείρημα της Κυβέρνησης. Άνθρωποι που κοιμούνται στους δρόμους, άνθρωποι που εκλιπαρούν για την επιβίωση τους, χωρίς ελπίδα, χωρίς φροντίδα. Νέοι άνθρωποι που είδαν όλα τους τα όνειρα να γκρεμίζονται μέσα σε μια στιγμή σαν χάρτινοι πύργοι από τραπουλόχαρτα. Πενηντάρηδες που μέσα σε μια νύχτα έχασαν τη δουλειά και την αξιοπρέπεια τους και που αδυνατούν να συντηρήσουν ακόμα και τον ίδιο τους τον εαυτό. Συνταξιούχοι που βλέπουν τους κόπους μιας ολόκληρης ζωής να εξανεμίζονται κάθε ώρα που περνάει.
Την ίδια στιγμή, με πρόσχημα την κρίση, δάση αποχαρακτηρίζονται, αεροδρόμια χαρίζονται, παραλίες φράσσονται αποκλείοντας την πρόσβαση σε αυτές στους “κοινούς θνητούς”, δημόσια περιουσία εκποιείται έναντι πινακίου φακής στα εγχώρια και διεθνή όρνια του καπιταλισμού, εργασιακά δικαιώματα που κατακτήθηκαν με αίμα και αγώνες καταρρίπτονται…
Στο ίδιο έργο θεατές. Του Στέφανου Μαντζαρίδη
© Sergei Tunin
Κι όλα αυτά υπό το άγρυπνο βλέμμα αλλά και υπό το βάρος των γκλομπς μιας Αστυνομίας η οποία έχει κόψει ολοκληρωτικά τα τελευταία χρόνια τον όποιο ομφάλιο λώρο είχε με τον λαό, καθώς η αγριότητα με την οποία υπερασπίζεται τις κυβερνητικές επιλογές αλλά και τις ιδιωτικές επιχειρήσεις απέναντι στους πολίτες, βλέπε Σκουριές ή Κερατέα, τα τελευταία χρόνια την έχει μετατρέψει σε έναν από τους πιο μισητούς φορείς της εξουσίας. Είναι αληθινά φρικιαστική τόσο η εικόνα των αρματωμένων ρόμποκοπ των δυνάμεων καταστολής όσο και ο απαίσιος ήχος των εκατοντάδων κρότου-λάμψης που εξαπολύονται με κάθε ευκαιρία αλλά και η οσμή των τόνων χημικών που χύθηκαν αλόγιστα σε κάθε διαδήλωση ποτίζοντας με φρίκη τα πλακάκια των πεζοδρομίων και των πλατειών…
Είναι ντροπή εκείνοι που με τις πολιτικές τους όλα αυτά τα χρόνια δημιούργησαν αυτό το κράτος-τέρας να παρουσιάζονται ως σωτήρες. Άνθρωποι του αναστήματος ενός Σαμαρά, ενός Βενιζέλου, ενός Γεωργιάδη, μιας Βούλτεψη, ενός Βαρβιτσιώτη ή ενός Πάγκαλου και τόσων ακόμα μελών του κυβερνητικού θιάσου, να κουνάνε το δάχτυλο δεικτικά σ’ έναν ολόκληρο λαό που το μεγαλύτερο έγκλημα του είναι που τους άφησε να βγουν από την απόλυτη ανυπαρξία που θα έπρεπε να βρίσκονται για όλη τους τη ζωή…
Και στις εκλογές αυτές είναι βέβαιο πως θα επιστρατευτεί και πάλι το μεγάλο όπλο του συστήματος, το πανίσχυρο υπερόπλο του φόβου… Ήδη τα γνωστά παπαγαλάκια του συστήματος, οι λαμπεροί αστέρες των Μ.Μ.Ε., έχουν πιάσει δουλειά με μοναδικό τους στόχο να τρομοκρατήσουν και πάλι το σύμπαν ολόκληρο και να διατηρήσουν τα κεκτημένα των αφεντικών τους. 
Τα ίδια τέρατα που έδωσαν το φιλί της ζωής στη σαπίλα τις προηγούμενες εκλογικές αναμετρήσεις κάνουν και πάλι την εμφάνιση τους στοχεύοντας στο κέντρο των ανακλαστικών ενός λαού που από την τεχνητή ευδαιμονία των περασμένων δεκαετιών ξέχασε να παλεύει και περιχαρακώθηκε γύρω από τα ψίχουλα που του πετούσαν από το τραπέζι χάνοντας το χαρακτήρα του.
Το μεγάλο στοίχημα αυτών των εκλογών δεν είναι άλλο από το αν τελικά θα πάρει ο λαός τις ζωές του στα χέρια του. Μια νίκη της συμμαχίας των μέχρι τώρα κυβερνώντων θα σημαίνει και λευκή σημαία παράδοσης στις επιταγές των λίγων και ισχυρών. Στην αποδοχή της επιστροφής της ελληνικής κοινωνίας σε συνθήκες Μεσαίωνα και φεουδαρχίας. Στην οριστική και ολοκληρωτική παράδοση των κλειδιών της χώρας στους μεγαλοεργολάβους και τις περιβόητες διεθνείς αγορές.
Δεν υπάρχει πλέον καμία δικαιολογία. Αποδοχή της υπάρχουσας κατάστασης θα σημαίνει και αποδοχή της μετατροπής των παιδιών μας σε σύγχρονους εργασιακούς σκλάβους που θα δουλεύουν, όταν καταφέρνουν να βρουν δουλειά, για ένα ξεροκόμματο, χωρίς δικαιώματα, χωρίς ασφάλιση, χωρίς καμία προοπτική. Θα σημαίνει τη δημιουργία ενός στρατού εργατικών ανειδίκευτων χεριών, που, αποκλεισμένη από την Παιδεία, θα δουλεύουν βουβά και αδιαμαρτύρητα για να τον υπερπλουτισμό μιας μικρής ελίτ.
Νίκη των δυνάμεων που έφεραν και στήριξαν τα μνημόνια θα σημαίνει αποδοχή ενός μέλλοντος τόσο ζοφερού όσο δε φαντάστηκε ποτέ κανείς.
Οι εκλογές αυτές σηματοδοτούν μια τεράστια ευκαιρία για την Αριστερά να ξεφύγει από τις αγκυλώσεις της του παρελθόντος. Να βρει το ρόλο που της επιφυλάσσει η ιστορία και να κάνει επιτέλους πράξη τα οράματα τόσων και τόσων ανθρώπων που θυσιάστηκαν, βασανίστηκαν, φυλακίστηκαν, εξορίστηκαν στο παρελθόν. Δεν χωράει κανενός είδους προσωπικές αντιπαραθέσεις και στείροι ιδεολογικοί διαξιφισμοί. Μια πιθανή νέα “Βάρκιζα” θα είναι το τέλος της Αριστεράς στη χώρα μας.
Αλλά και παράλληλα, οι εκλογές αυτές σηματοδοτούν και μια τεράστια ευκαιρία για τη χώρα μας να ανοίξει το δρόμο για μια Ευρώπη με διαφορετικό πρόσωπο. Μια Ευρώπη που θα έχει στο επίκεντρο τον άνθρωπο και όχι τους αριθμούς. Ήδη στην Ισπανία το Podemos είναι προ των πυλών. Το ίδιο συμβαίνει και με το Sinn Féin στην Ιρλανδία. Ο Ευρωπαϊκός Νότος δείχνει πως δεν αντέχει πια άλλο και δείχνει πιο έτοιμος από ποτέ να σηκώσει το βλέμμα του και να διεκδικήσει όλα όσα του ανήκουν.
Οι εκλογές αυτές μπορούν να αποτελέσουν τη σπίθα που θ’ ανάψει τη φλόγα της ελπίδας σε ολόκληρη την Ευρώπη. 
Ή την ταφόπλακα της… 
Εμείς αποφασίζουμε.
ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΑΦΗΣΤΕ ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ

εισάγετε το σχόλιό σας!
παρακαλώ εισάγετε το όνομά σας εδώ
Captcha verification failed!
Η βαθμολογία χρήστη captcha απέτυχε. Παρακαλώ επικοινωνήστε μαζί μας!
echo ‘’ ;